Εκανα το ταξιδάκι μου, αέρισα λίγο το μυαλό μου και νάμαι πάλι πίσω στη ρουτίνα...
Κατι που συζητούσα πολύ πρόσφατα με άγνωστο μου άτομο: όποτε κάνω αυτα τα σύντομα ταξιδάκια και επιστρέφω, με χτυπάει κατακέφαλα η διαφορά που έχουμε απο τις πολιτισμένες χώρες. Διαφορά οχι μόνο σε υποδομές αλλά και σε νοοτροπία. Επαρχιωτισμός και τριτοκοσμίλα!
Βρέθηκα λοιπόν στο Μόναχο, σε συνθήκες χιονοθύελλας (με τα δικά μου δεδομένα). Σε συνθήκες οπου εδώ θα είχαν παραλύσει τα πάντα, θα είχαμε αυτοκίνητα αποκλεισμένα στις εθνικές, θα είχαμε κλειστά σχολεία, θα είχαμε υστερικές μανάδες να κουκουλώνουν τα παιδιά τους με τριανταδύο παλτά, θα είχαμε κάθε τσομπάνη με 4x4 να φοράει αλυσίδες και να κάνει βόλτες πάνω-κάτω την κηφισίας για να τον δούμε...
Αντίθετα, στο Μόναχο είχαμε ανοιχτούς δρόμους (όχι απο κάποιο "θαύμα" αλλά απο την συνεχή δουλειά των σχετικών συνεργείων που με μικρά bobcat καθάριζαν το χιόνι και έστρωναν άμμο απο το κοντινό ποτάμι), ολοι οδηγούσαν κανονικά χωρίς να φοράνε (άχρηστες) αλυσίδες. Φυσικά τα πεζοδρόμια ήταν πάντα καθαρισμένα, ο κάθε ένας καθάριζε το κομάτι μπροστά στο μαγαζί/σπίτι του.
Στο μετρό ο εκφωνητής ζητούσε την κατανόηση του κοινού γιατί τα τρένα θα περνάνε κάθε 10 λεπτά αντί για κάθε τρία, κάτι σχετικά με την κατανάλωση του ρεύματος.
Τα σχολεία όχι μόνο λειτουργούσαν, αλλά ήταν και ευκαιρία για βόλτα στο κοντινό πάρκο για παιχνίδι. Είδα μια τάξη με πιτσιρίκια 5-6 ετών στοιχισμένα σε δυάδες να βγαίνουν βόλτα, γεμάτα ενθουσιασμό και κόκκινα μάγουλα.
Οι μαμάδες έβγαλαν τα καροτσάκια με τα μωράκια βόλτα, με το μωράκι να κοιμάται άνετα μέσα στο σκεπασμένο καροτσάκι του και η μαμά παρέα με τις φίλες της να πίνουν αμέριμνες ζεστό κρασάκι!
Αλλά το πιό ενδεικτικό ήταν οι δεκάδες δρομείς που βγήκαν για την συνηθισμένη τους διαδρομή στο πάρκο, με σκούφο και γάντια βέβαια, αλλά χωρίς κανένα άλλο πρόβλημα. Και όχι μόνο δρομείς αλλά και ποδήλατα! Το πόσο ζήλεψα εκείνη τη στιγμή δεν περιγράφεται!
Σε αυτές τις συνθήκες πήγα και εγώ σε αλυσίδα ειδικευμένη σε είδη για τρέξιμο. Και εδώ είναι το μεγάλο α-χα, γιατί ο υπάλληλος που με εξυπηρέτησε ήταν τούρκος. Μου έδωσε οτι πληροφορία ζήτησα, μου διάλεξε κατάλληλα παπούτσια, μάλιστα με "εμπόδισε" να πάρω τα ακριβότερα και μου υπέδειξε οτι έχει το μοντέλο που με ενδιαφέρει που είναι απλά λίγο παλιότερο αλλά το έχει στη... μισή τιμή.
Μου έδειξε τον εξοπλισμό που χρειάζομαι για να τρέξω στις συνθηκες που είχε εκεινη τη στιγμή (κολάν για μέχρι -10 βαθμούς, σκούφο, γάντια, "ελαφρό" fleece τζάκετ κλπ).
Αλλά και εξοπλισμό για να τρέξω σε ακόμα χειρότερες συνθήκες (μέχρι τους -25). Μέχρι και ειδικό εξοπλισμό για να τρέχω σε παγωμένη λίμνη είχε (ειδικά πέδιλα που δένουν κάτω απο τα παπούτσια για να "γαντζώνουν" στον πάγο και να μη γλυστράνε).
Εκει που μου έφυγαν τα... μαλλιά είναι οταν μου είπε οτι "πολιτική της αύσίδας είναι οτι μπορείτε να ΔΟΚΙΜΑΣΕΤΕ τα παπούτσια για 15 μέρες και αν ΔΕΝ σας κάνουν να τα φέρετε ΠΙΣΩ και να σας δώσουμε άλλα ή να σας ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ τα χρήματα σας.
Τα μεταχειρισμένα παπούτσια φυσικά ΘΑ ΤΑ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ".
Εχετε να πείτε κατι???
Επίσης, έτυχε εκείνες τις μέρες να έχει αγώνα Champions League, η FC Bayern με την Basel. Κατέφθασαν λοιπόν με τρένα οι οπαδοί της Basel, πέρασαν την μέρα τους τραγουδώντας τα τραγούδια τους και πίνοντας μπύρες, πάντα με ασυνομική συνοδεία, και κατέληξαν στο γήπεδο, φάγανε τα τρία (νομιζω) γκολάκια τους και επέστρεψαν στα τρένα για να πάνε σπίτι τους. Εσπασαν κάτι? Επεσε ξύλο? Εγινε οποιαδήποτε πράξη βίας? ΤΙΠΟΤΑ! Γιατι εδώ να έχουμε καθε φορά πολεμική σύρραξη?
Ετυχε να βρίσκομαι στον δρόμο την ώρα που πέρασαν οι χίλιοι και κάτι "οργανωμένοι" οπαδοί. Κάποια "θα σας σκίσουμε κουρέλες" κλπ ακούστηκαν, αλλά πιο πολυ στην πλάκα. Ολοι οι οπαδοί βρέθηκαν στην Allianz Arena, τραγούδησαν τα τραγούδια τους, είδαν τις ομάδες τους, ήπιαν τις μπύρες τους και γύρισαν σπίτια τους.
Το πιο ενδιαφέρον σημείο για μένα ήταν η μικρή ομάδα αστυνομικών με κάμερες που κατέγραφαν τα πάντα. Διακριτικά αλλά οχι μουλωχτά.
Και επιστρέφω εδώ... Τα πάντα παραλυμένα, σκουπίδια παντού, επεισόδια, ξύλο και τραυματίες στο κέντρο της πόλης, οδομαχίες, τίποτα να μη λειτουργεί... Η πρώτη εικόνα απο το αεροδρόμιο, κάποιος "εξουσίας" να καπνίζει στα... κρυφά (απαγορεύεται). Η δεύτερη, ο τζιπάρας που ΔΕΝ σταμάτησε στην διάβαση των πεζών αλλα προτίμησε να κοπανήσει στο σαμαράκι και να περάσει βολίδα... και να φρενάρει όταν του φώναξα ΓΑΜΙΕΣΑΙ ΜΑΛΑΚΑ!
Είπαμε... καφρίλα...
Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010
Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010
Τα σημερινά 10k
Επιτέλους, τα κατάφερα και πάλι και έτρεξα 10k. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έκανα και τον καλύτερο χρόνο μέχρι τώρα. Δεν ήταν μεγάλη η βελτίωση, αλλά ήταν βελτίωση. Και το κυριότερο, δεν "ξεπατώθηκα" για να το κάνω, κάτι που μου δίνει ελπίδες για καλύτερο χρόνο την επόμενη φορά.
Αυτη την εβδομάδα κατάφερα να τρέξω 2,4k την δευτέρα, 2,4k την Τρίτη, 5k την Πέμπτη και 10k σήμερα. Επίσης συμπλήρωσα με 20m στατικό ποδήλατο και 20m stepper. Ειναι φανερό οτι όσο ανεβάζω την διάρκεια και την ποιότητα της προπόνησης, τόσο καλύτερα και ευκολότερα γίνονται οι αποστάσεις, αρκει βέβαια να μην το παρακάνω.
Την ερχόμενη εβδομάδα θα κάνω Δευτέρα και Τρίτη απο 3,2k, αλλά δεν με βλέπω να καταφέρνω τα 5k της Πέμπτης... Θα δούμε...
Μπορώ πάντως να με σπρώξω λίγο περισσότερο, καθώς η πιο κάτω εβδομάδα έχει ταξίδι και αποχή απο προπόνηση... (αν και με περιμένει πολύ περπάτημα)
Με έχει βοηθήσει πολύ το νέο μου Polar RS400 και το footpod. Τι είναι αυτό? είναι ενας αισθητήρας που τον φοράω πάνω απο το παπούτσι και μετράει τον βηματισμό. Αυτό με βοηθάει να έχω σταθερό ρυθμό, κατι που ήταν πρόβλημα παλιότερα, καθώς ανεβοκατέβαζα ρυθμό στο άσχετο, κατι που με κούραζε. Τώρα πιάνω εναν καλό και σταθερό ρυθμό και τον παρακολουθώ μέσω του Polar, χωρίς να βασίζομαι στο πόσο με κουράζει αλλά σε αντικειμενικές μετρήσεις.
Σημερα έπιασα απο νωρίς εναν σταθερό ρυθμο στα 10Km/h και συνέχισα σταθερά σε σχεδόν όλη τη διαδρομή, χωρίς να πιεστώ και χωρίς να "κουραστώ" στην αρχή και να μην έχω δυνάμεις μετά.
Γνωρίζοντας οτι μπορώ να βγάλω 10k στα 10, τις άλλες μέρες μπορώ να ξεκινήσω τα 3,2k σε 10,5 ή και 11 και να ανεβάσω προς το τέλος ακόμα περισσότερο.
Ενα ακόμα ενδιαφέρον σημείο είναι οτι αυτή τη φορά έκανα 2-3 λεπτά περπατητό ζέσταμα στην αρχή αντί να ξεκινήσω αμέσως το "πιλάλημα", που από οτι είδα, βοηθάει στη διάρκεια και φέρνει την κούραση αργότερα.
Ενα σημείο που πρέπει ισως να διερευνήσω είναι πως γίνεται να μη κουράζονται/πονάνε τα πόδια μου, αλλά να ανεβαίνουν οι σφιγμοί μου στην "κόκκινη" ζώνη, η οποία ζώνη καθορίζεται απο την ηλικία. Μήπως θα έπρεπε να ακολουθώ τις ζώνες μικρότερης ηλικίας? Το λέω αυτό γιατι η δική μου "κοκκινη" ζώνη που ξεκινάει στους 160 σφυγμούς δεν με "κουράζει" υποκειμενικά, απλά ακολουθώ τις ενδείξεις του Polar και φρενάρω για να μην κινούμαι στα "κοκκινα". Νιώθω να "κουράζομαι" σε πολύ εντονώτερους ρυθμούς, οταν πχ στο τέλος μιας άσκησης κάνω ένα sprint για 400 μέτρα και ανεβαίνω πάνω απο τους 170.
Για να δούμε "εν τροχάδειν" (χαχαχα!!!) το σημερινό τρέξιμο.
Σήμερα φόρεσα και πάλι τα adizero (adidas) Boston. Τελικά αυτά τα παπούτσια όποτε τα φοράω με βοηθάνε να τρέξω καλύτερα τα 10k.
Τα πρώτα 5k άνετα και ευχάριστα, σε "αργό" αλλά σταθερό ρυθμό, πέρασαν χωρίς να τα καταλάβω. Ξεκίνησα με περίπου 400 μέτρα έντονο περπάτημα για ζέσταμα και συνέχισα σε καλό ρυθμό, μετρώντας τους διάφορους "σταθμούς" στην πορεία... τα 2,4, τα 3,2, τα 4 και τα 5. Σύντομο κατέβασμα για περίπου 200 μέτρα για να ελεγξω τους σφυγμούς και να τους κατεβάσω.
Αλλα 2,5k χωρίς πρόβλημα (εκτός απο τον... ιδρώτα), άλλο ένα σύντομο κατέβασμα. Στα τελευταία 1600 μέτρα ήθελα αρχικά να ανεβάσω τον ρυθμό μου, αλλά με σταμάτησε η έλλειψη καπέλου και ο ήλιος που άρχισε να με ενοχλεί. Πρίν το καταλάβω πέρασαν και αυτά. Σε κάποιο σημείο άρχισα να μετράω βήματα ανα 100 μέτρα (40 είναι) και σε κάποιο άλλο σημείο με έπιασα να οργανώνω "ανοίγματα" όπως τα διάβασα στο πρόγραμμα προπόνησης που συμβουλεύομαι (αλλά ΔΕΝ ακολουθώ...).
Θα αρχίσω να ακολουθώ σοβαρά το πρόγραμμα αυτό αμέσως μετά τις γιορτές, μήπως καταφέρω να βελτιώσω τους χρόνους μου που έχουν μείνει πανω-κατω στα ίδια απο το καλοκαίρι.
Αυτη την εβδομάδα κατάφερα να τρέξω 2,4k την δευτέρα, 2,4k την Τρίτη, 5k την Πέμπτη και 10k σήμερα. Επίσης συμπλήρωσα με 20m στατικό ποδήλατο και 20m stepper. Ειναι φανερό οτι όσο ανεβάζω την διάρκεια και την ποιότητα της προπόνησης, τόσο καλύτερα και ευκολότερα γίνονται οι αποστάσεις, αρκει βέβαια να μην το παρακάνω.
Την ερχόμενη εβδομάδα θα κάνω Δευτέρα και Τρίτη απο 3,2k, αλλά δεν με βλέπω να καταφέρνω τα 5k της Πέμπτης... Θα δούμε...
Μπορώ πάντως να με σπρώξω λίγο περισσότερο, καθώς η πιο κάτω εβδομάδα έχει ταξίδι και αποχή απο προπόνηση... (αν και με περιμένει πολύ περπάτημα)
Με έχει βοηθήσει πολύ το νέο μου Polar RS400 και το footpod. Τι είναι αυτό? είναι ενας αισθητήρας που τον φοράω πάνω απο το παπούτσι και μετράει τον βηματισμό. Αυτό με βοηθάει να έχω σταθερό ρυθμό, κατι που ήταν πρόβλημα παλιότερα, καθώς ανεβοκατέβαζα ρυθμό στο άσχετο, κατι που με κούραζε. Τώρα πιάνω εναν καλό και σταθερό ρυθμό και τον παρακολουθώ μέσω του Polar, χωρίς να βασίζομαι στο πόσο με κουράζει αλλά σε αντικειμενικές μετρήσεις.
Σημερα έπιασα απο νωρίς εναν σταθερό ρυθμο στα 10Km/h και συνέχισα σταθερά σε σχεδόν όλη τη διαδρομή, χωρίς να πιεστώ και χωρίς να "κουραστώ" στην αρχή και να μην έχω δυνάμεις μετά.
Γνωρίζοντας οτι μπορώ να βγάλω 10k στα 10, τις άλλες μέρες μπορώ να ξεκινήσω τα 3,2k σε 10,5 ή και 11 και να ανεβάσω προς το τέλος ακόμα περισσότερο.
Ενα ακόμα ενδιαφέρον σημείο είναι οτι αυτή τη φορά έκανα 2-3 λεπτά περπατητό ζέσταμα στην αρχή αντί να ξεκινήσω αμέσως το "πιλάλημα", που από οτι είδα, βοηθάει στη διάρκεια και φέρνει την κούραση αργότερα.
Ενα σημείο που πρέπει ισως να διερευνήσω είναι πως γίνεται να μη κουράζονται/πονάνε τα πόδια μου, αλλά να ανεβαίνουν οι σφιγμοί μου στην "κόκκινη" ζώνη, η οποία ζώνη καθορίζεται απο την ηλικία. Μήπως θα έπρεπε να ακολουθώ τις ζώνες μικρότερης ηλικίας? Το λέω αυτό γιατι η δική μου "κοκκινη" ζώνη που ξεκινάει στους 160 σφυγμούς δεν με "κουράζει" υποκειμενικά, απλά ακολουθώ τις ενδείξεις του Polar και φρενάρω για να μην κινούμαι στα "κοκκινα". Νιώθω να "κουράζομαι" σε πολύ εντονώτερους ρυθμούς, οταν πχ στο τέλος μιας άσκησης κάνω ένα sprint για 400 μέτρα και ανεβαίνω πάνω απο τους 170.
Για να δούμε "εν τροχάδειν" (χαχαχα!!!) το σημερινό τρέξιμο.
Σήμερα φόρεσα και πάλι τα adizero (adidas) Boston. Τελικά αυτά τα παπούτσια όποτε τα φοράω με βοηθάνε να τρέξω καλύτερα τα 10k.
Τα πρώτα 5k άνετα και ευχάριστα, σε "αργό" αλλά σταθερό ρυθμό, πέρασαν χωρίς να τα καταλάβω. Ξεκίνησα με περίπου 400 μέτρα έντονο περπάτημα για ζέσταμα και συνέχισα σε καλό ρυθμό, μετρώντας τους διάφορους "σταθμούς" στην πορεία... τα 2,4, τα 3,2, τα 4 και τα 5. Σύντομο κατέβασμα για περίπου 200 μέτρα για να ελεγξω τους σφυγμούς και να τους κατεβάσω.
Αλλα 2,5k χωρίς πρόβλημα (εκτός απο τον... ιδρώτα), άλλο ένα σύντομο κατέβασμα. Στα τελευταία 1600 μέτρα ήθελα αρχικά να ανεβάσω τον ρυθμό μου, αλλά με σταμάτησε η έλλειψη καπέλου και ο ήλιος που άρχισε να με ενοχλεί. Πρίν το καταλάβω πέρασαν και αυτά. Σε κάποιο σημείο άρχισα να μετράω βήματα ανα 100 μέτρα (40 είναι) και σε κάποιο άλλο σημείο με έπιασα να οργανώνω "ανοίγματα" όπως τα διάβασα στο πρόγραμμα προπόνησης που συμβουλεύομαι (αλλά ΔΕΝ ακολουθώ...).
Θα αρχίσω να ακολουθώ σοβαρά το πρόγραμμα αυτό αμέσως μετά τις γιορτές, μήπως καταφέρω να βελτιώσω τους χρόνους μου που έχουν μείνει πανω-κατω στα ίδια απο το καλοκαίρι.
Without Limits
Την προηγούμενη εβδομάδα είχα την τύχη να δω μια εξαιρετική ταινία σχετικά με δυο θρύλους του τρεξίματος, τον Steve Prefontaine και τον Bill Bowerman.
Την συνιστώ ως πηγή έμπνευσης σε όλους εσας που ενδιαφέρεστε για το τρέξιμο.
Η ταινία λέγεται Without Limits και διηγείται την ιστορία του Steve Prefontaine.
Ο "Pre" ξεκίνησε ως εξαιρετικό ταλέντο ήδη απο το σχολείο και ήταν ο πρώτος αμερικάνος που κατέβασει τον χρόνο στο μίλι κάτω από τα 4 λεπτά.
Μέσω του θρυλικου Orgeon Track and Field προετοιμάστηκε για την συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς του Μονάχου το 1972, όπου δεν κατάφερε να πάρει μετάλιο, άν και έτρεξε σε χρόνο χειρότερο απο το ρεκόρ του.
Η επιστροφή στην πραγματικότητα ήταν σκληρή. Χρειάστηκε να δουλέψει σε τοπικό bar και έμενε σε τροχόσπιτο. Αγωνίστηκε ενάντια στην ομοσπονδία του ενώ ετοιμαζόταν για το Montreal. Πέθανε ομως εντελώς ανούσια μολις 24 ετών σε αυτοκινητιστικό.
Παράλληλα, βλέπουμε και την ιστορία του Bill Bowerman (εξαιρετικός Donald Sutherland), θρυλικού προπονητή, συνιδρυτή της Nike, οπου έφτιαχνε παπούτσια για τους αθλητές του στην... βαφλιέρα της γυναίκας του.
Ο Bowerman είναι επίσης υπεύθυνος για την "μανία" του Jogging στην Αμερική, εξαιτίας ενός βιβλιου που έγραψε, το οποίο πούλησε πάνω απο ένα εκατομμύριο αντιτυπα στα τέλη του '60.
Μάλιστα ο "υπότιτλος" στο blog μου, "The real purpose of running isn't to win a race, but to test the limits of the human heart." ειπώθηκε απο τον Bowerman στον επικήδειο του Prefontane.
Αν αναρωτιέστε "γιατί τρέχω", συνιστώ να δείτε αυτη τη ταινία!
Την συνιστώ ως πηγή έμπνευσης σε όλους εσας που ενδιαφέρεστε για το τρέξιμο.
Η ταινία λέγεται Without Limits και διηγείται την ιστορία του Steve Prefontaine.
Ο "Pre" ξεκίνησε ως εξαιρετικό ταλέντο ήδη απο το σχολείο και ήταν ο πρώτος αμερικάνος που κατέβασει τον χρόνο στο μίλι κάτω από τα 4 λεπτά.
Μέσω του θρυλικου Orgeon Track and Field προετοιμάστηκε για την συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς του Μονάχου το 1972, όπου δεν κατάφερε να πάρει μετάλιο, άν και έτρεξε σε χρόνο χειρότερο απο το ρεκόρ του.
Η επιστροφή στην πραγματικότητα ήταν σκληρή. Χρειάστηκε να δουλέψει σε τοπικό bar και έμενε σε τροχόσπιτο. Αγωνίστηκε ενάντια στην ομοσπονδία του ενώ ετοιμαζόταν για το Montreal. Πέθανε ομως εντελώς ανούσια μολις 24 ετών σε αυτοκινητιστικό.
Παράλληλα, βλέπουμε και την ιστορία του Bill Bowerman (εξαιρετικός Donald Sutherland), θρυλικού προπονητή, συνιδρυτή της Nike, οπου έφτιαχνε παπούτσια για τους αθλητές του στην... βαφλιέρα της γυναίκας του.
Ο Bowerman είναι επίσης υπεύθυνος για την "μανία" του Jogging στην Αμερική, εξαιτίας ενός βιβλιου που έγραψε, το οποίο πούλησε πάνω απο ένα εκατομμύριο αντιτυπα στα τέλη του '60.
Μάλιστα ο "υπότιτλος" στο blog μου, "The real purpose of running isn't to win a race, but to test the limits of the human heart." ειπώθηκε απο τον Bowerman στον επικήδειο του Prefontane.
Αν αναρωτιέστε "γιατί τρέχω", συνιστώ να δείτε αυτη τη ταινία!
Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010
Γιατι δεν έτρεξα στον Μαραθώνιο?
Καλή ερώτηση με πολλές και διάφορες απαντήσεις...
πρώτα απο όλα, να ξεκαθαρίσω οτι δεν υπήρχε περίπτωση να τρέξω στον Μαραθώνιο... για να το "τολμήσεις" αυτό, πιστεύω οτι θα έπρεπε να έχεις μαζέψει πολύ περισσότερα χιλιόμετρα από όσα έχω κάνει αυτή τη στιγμή.
Ηθελα ομως να τρέξω τα 10k, απόσταση που την "έχω". Ας όψεται το κοπανημένο μου πόδι, το οποίο όχι μόνο δεν με αφησε να τρέξω τότε, αλλα ήταν αιτία να μην καταφέρω να μαζέψω οσα προπονητικά χιλιόμετρα θα ήθελα και εξακολουθεί να με περιορίζει στο τρέξιμο σήμερα. Μόλις της προηγούμενη εβδομάδα κατάφερα να πλησιάσω τα 30 λεπτά στα 5k. Ειμαι ακόμα πολύ μακρυά απο το να καλύψω και πάλι 10k.
Ισως αυτό το Σάββατο να μπορέσω να καλύψω όλη την απόσταση
Για να μην κουράζω, δεν μπορούσα να τρέξω λόγω τραυματισμού που έκανε το κάθε βήμα ένα μαρτύριο.
Αλλα υπήρχαν και άλλοι λόγοι: είχα ανάγκη απο μια μεγάλη διαδρομή, εγώ και η μηχανή, να δω νεα τοπία να ξεδιπλώνονται. Είναι κάτι που το αποζητούσα από μέρες.
Ειχα ανάγκη να βάλω διάφορα γεγονότα σε προοπτική, να πάρω μερικές σημαντικές αποφάσεις και να μείνω για λίγο μόνος με τις σκέψεις μου.
Μα καλά θα μου πείτε, δεν μπορούσες να τα κάνεις αυτά τρέχοντας? Ακόμα δεν εχω φτάσει στο σημείο του "Ζεν" τρεξίματος, οπου τρέχεις και σκέφτεσαι κατι άλλο. Ισως αργότερα, αλλα τώρα ακόμα τρέχω και ασχολούμαι με τις λεπτομέρειες της άσκησης: Με τι ρυθμό τρέχω, που είναι οι σφιγμοί μου, πως να πατήσω καλύτερα το πόδι κλπ.
Πρέπει να συμπληρώσω μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα ακόμα για να φτάσω να τρέχω χαλαρώνοντας. Ισως και να μη το καταφέρω ποτέ, καθώς διαθέτω ένα δραστήριο μυαλό που είναι πολύ δύσκολο να κατεβάσει στροφές. Ειναι θέμα χαρακτήρα... συνηθως σκέφτομαι δύο διαφορετικά και πολλές φορές αντιπαραποκλειόμενα* πράγματα ταυτόχρονα.
Ηταν παντως μια υπέροχη μέρα εκείνη η Κυριακή και καπως το μετάνιωσα που δεν κατέβηκα τουλάχιστον στο κέντρο αντι να παρακολουθώ την διαδικασία απο την τηλεόραση. Ωρες μετά, γυρνώντας απο την βόλτα μου πέρασα απο το κέντρο, και ακόμα κυκλοφορούσαν διάφοροι με τα μετάλλεια στο χέρι που μάλλον μόλις πρίν λίγο είχαν τερματίσει.
(*Α ρε ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ με τις μεταφράσεις σου!)
πρώτα απο όλα, να ξεκαθαρίσω οτι δεν υπήρχε περίπτωση να τρέξω στον Μαραθώνιο... για να το "τολμήσεις" αυτό, πιστεύω οτι θα έπρεπε να έχεις μαζέψει πολύ περισσότερα χιλιόμετρα από όσα έχω κάνει αυτή τη στιγμή.
Ηθελα ομως να τρέξω τα 10k, απόσταση που την "έχω". Ας όψεται το κοπανημένο μου πόδι, το οποίο όχι μόνο δεν με αφησε να τρέξω τότε, αλλα ήταν αιτία να μην καταφέρω να μαζέψω οσα προπονητικά χιλιόμετρα θα ήθελα και εξακολουθεί να με περιορίζει στο τρέξιμο σήμερα. Μόλις της προηγούμενη εβδομάδα κατάφερα να πλησιάσω τα 30 λεπτά στα 5k. Ειμαι ακόμα πολύ μακρυά απο το να καλύψω και πάλι 10k.
Ισως αυτό το Σάββατο να μπορέσω να καλύψω όλη την απόσταση
Για να μην κουράζω, δεν μπορούσα να τρέξω λόγω τραυματισμού που έκανε το κάθε βήμα ένα μαρτύριο.
Αλλα υπήρχαν και άλλοι λόγοι: είχα ανάγκη απο μια μεγάλη διαδρομή, εγώ και η μηχανή, να δω νεα τοπία να ξεδιπλώνονται. Είναι κάτι που το αποζητούσα από μέρες.
Ειχα ανάγκη να βάλω διάφορα γεγονότα σε προοπτική, να πάρω μερικές σημαντικές αποφάσεις και να μείνω για λίγο μόνος με τις σκέψεις μου.
Μα καλά θα μου πείτε, δεν μπορούσες να τα κάνεις αυτά τρέχοντας? Ακόμα δεν εχω φτάσει στο σημείο του "Ζεν" τρεξίματος, οπου τρέχεις και σκέφτεσαι κατι άλλο. Ισως αργότερα, αλλα τώρα ακόμα τρέχω και ασχολούμαι με τις λεπτομέρειες της άσκησης: Με τι ρυθμό τρέχω, που είναι οι σφιγμοί μου, πως να πατήσω καλύτερα το πόδι κλπ.
Πρέπει να συμπληρώσω μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα ακόμα για να φτάσω να τρέχω χαλαρώνοντας. Ισως και να μη το καταφέρω ποτέ, καθώς διαθέτω ένα δραστήριο μυαλό που είναι πολύ δύσκολο να κατεβάσει στροφές. Ειναι θέμα χαρακτήρα... συνηθως σκέφτομαι δύο διαφορετικά και πολλές φορές αντιπαραποκλειόμενα* πράγματα ταυτόχρονα.
Ηταν παντως μια υπέροχη μέρα εκείνη η Κυριακή και καπως το μετάνιωσα που δεν κατέβηκα τουλάχιστον στο κέντρο αντι να παρακολουθώ την διαδικασία απο την τηλεόραση. Ωρες μετά, γυρνώντας απο την βόλτα μου πέρασα απο το κέντρο, και ακόμα κυκλοφορούσαν διάφοροι με τα μετάλλεια στο χέρι που μάλλον μόλις πρίν λίγο είχαν τερματίσει.
(*Α ρε ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ με τις μεταφράσεις σου!)
Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010
Keep running
Αυτη την εβδομάδα έτρεξα δύο φορές τα 5k. Πέμπτη και Σάββατο. Αν και δεν έχει περάσει τελείως το πρόβλημα με το δάχτυλο, με ενοχλεί λιγότερο οσο περνάνε οι μέρες.
Την Πέμπτη τα 5k ήταν βάσανο, μάλλον όμως αυτό που έφταιγε ήταν τα παπούτσια που έχουν αρχίσει να παλιώνουν. Κουράστηκα πολύ και πόνεσε και η πλάτη μου. Σε όλη τη διαδρομή ένιωθα σαν να τρέχω σε ανηφόρα. Μετά το τρέξιμο ήμουν πολύ κουρασμένος, δεν-μπορώ-να-παρω-τα-πόδια-μου-και-να-παω-μεχρι-τη-κουζίνα κουρασμένος.
Αντίθετα, σήμερα ήμουν πολύ καλά, έτρεξα άνετα τα 5k με σταθερο ρυθμό και στο τέλος είχα αρκετή ενέργεια για να κάνω και άλλη μια ώρα βάρη στο γυμναστήριο. Δεν είναι περίεργο πως αντιδρά ο οργανισμός μας μερκές φορές? Αφου αυτή την ώρα "το σκέφτομαι" να βγω και αύριο για κανένα σύντομο τρέξιμο, ιδίως αν το επιτρέπει ο καιρός.
Αυτά τα πανω-κατω στις επιδόσεις μου με έκαναν να μπω σε σκέψεις... πρώτα απο όλα το ότι έτρεξα σε μια εβδομάδα πάνω απο 15k με ενθουσιάζει. Το οτι σερνόμουν την Πέμπτη με ανησυχεί γιατί δεν υπάρχει λόγος. Ουτε άρρωστος ήμουν, ούτε αδυναμία λόγω ελλειψης τροφής είχα... Δεν είμαι πολυ καλά στον εγκεφαλικό/ψυχολογικό τομέα, αλλά αυτό ήταν το ίδιο και την Πέμπτη και σήμερα.
Μάλιστα την Πέμπτη είχα περισσότερη όρεξη για τρέξιμο απο σήμερα, οπου σήμερα πηγα γιατί "έπρεπε", γιατι το είχα προγραμματίσει και δεν μου αρέσει να χαλάω το πρόγραμμα χωρίς λόγο.
Η μόνη σοβαρή διαφορά ήταν οτι σήμερα έβαλα τα LunarGlide ενώ την Πέμπτη είχα βάλει τα Equalon που είναι μεν 6 μήνες παλιότερα αλλά είναι σε καλή κατάσταση και δεν εχουν κάνει δα και τόσα περισσότερα χιλιόμετρα!
Μελετώντας τα διαγράμματα (απο το Nike+) βλέπω πόσο πιο ομαλά και σταθερά έτρεξα σήμερα, έχοντας πιάσει εναν καλό ρυθμό από την αρχή και πόσο άτσαλα και με διακυμάνσεις έτρεξα την Πέμπτη, οπου ΟΛΑ με ενοχλούσαν. Μάλιστα την Πέμπτη δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου (οχι πρίν, μετά το τρέξιμο) και καποια στιγμή καθώς δεν με επιανε ύπνος απόλαυσα μισή ώρα βλακώδες τηλεμάρκετινγκ για να νυστάξω!
Μηπως όλα οφείλονται στο οτι σήμερα είναι Σάββατο, μέσα σε Σαββατοκύριακο ενώ η Πέμπτη είναι απλά άλλη μια εργάσιμη μέρα?
Την Πέμπτη τα 5k ήταν βάσανο, μάλλον όμως αυτό που έφταιγε ήταν τα παπούτσια που έχουν αρχίσει να παλιώνουν. Κουράστηκα πολύ και πόνεσε και η πλάτη μου. Σε όλη τη διαδρομή ένιωθα σαν να τρέχω σε ανηφόρα. Μετά το τρέξιμο ήμουν πολύ κουρασμένος, δεν-μπορώ-να-παρω-τα-πόδια-μου-και-να-παω-μεχρι-τη-κουζίνα κουρασμένος.
Αντίθετα, σήμερα ήμουν πολύ καλά, έτρεξα άνετα τα 5k με σταθερο ρυθμό και στο τέλος είχα αρκετή ενέργεια για να κάνω και άλλη μια ώρα βάρη στο γυμναστήριο. Δεν είναι περίεργο πως αντιδρά ο οργανισμός μας μερκές φορές? Αφου αυτή την ώρα "το σκέφτομαι" να βγω και αύριο για κανένα σύντομο τρέξιμο, ιδίως αν το επιτρέπει ο καιρός.
Αυτά τα πανω-κατω στις επιδόσεις μου με έκαναν να μπω σε σκέψεις... πρώτα απο όλα το ότι έτρεξα σε μια εβδομάδα πάνω απο 15k με ενθουσιάζει. Το οτι σερνόμουν την Πέμπτη με ανησυχεί γιατί δεν υπάρχει λόγος. Ουτε άρρωστος ήμουν, ούτε αδυναμία λόγω ελλειψης τροφής είχα... Δεν είμαι πολυ καλά στον εγκεφαλικό/ψυχολογικό τομέα, αλλά αυτό ήταν το ίδιο και την Πέμπτη και σήμερα.
Μάλιστα την Πέμπτη είχα περισσότερη όρεξη για τρέξιμο απο σήμερα, οπου σήμερα πηγα γιατί "έπρεπε", γιατι το είχα προγραμματίσει και δεν μου αρέσει να χαλάω το πρόγραμμα χωρίς λόγο.
Η μόνη σοβαρή διαφορά ήταν οτι σήμερα έβαλα τα LunarGlide ενώ την Πέμπτη είχα βάλει τα Equalon που είναι μεν 6 μήνες παλιότερα αλλά είναι σε καλή κατάσταση και δεν εχουν κάνει δα και τόσα περισσότερα χιλιόμετρα!
Μελετώντας τα διαγράμματα (απο το Nike+) βλέπω πόσο πιο ομαλά και σταθερά έτρεξα σήμερα, έχοντας πιάσει εναν καλό ρυθμό από την αρχή και πόσο άτσαλα και με διακυμάνσεις έτρεξα την Πέμπτη, οπου ΟΛΑ με ενοχλούσαν. Μάλιστα την Πέμπτη δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου (οχι πρίν, μετά το τρέξιμο) και καποια στιγμή καθώς δεν με επιανε ύπνος απόλαυσα μισή ώρα βλακώδες τηλεμάρκετινγκ για να νυστάξω!
Μηπως όλα οφείλονται στο οτι σήμερα είναι Σάββατο, μέσα σε Σαββατοκύριακο ενώ η Πέμπτη είναι απλά άλλη μια εργάσιμη μέρα?
Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010
Διαδρομές που εμπνέουν
Σας έχει τύχει ποτέ να περάσετε απο κάποιο μέρος και να σκεφτείτε: "να, εδώ είναι ωραίο μέρος για να κάνω..." κατι άλλο εκτός απο αυτό που ήδη κάνετε? Να περάσετε με το αυτοκίνητο απο ενα λιβάδι και να πειτε "α, ωραίο μέρος για βόλτα" ή να πάτε κάπου ταξίδι και στο πιο άσχετο σημείο να πείτε "μακαρι να μπορούσα να κάνω εδώ ποδήλατο"?
Σε μένα αυτό συμβαίνει συχνά και αρκετές φορές έχω καταφέρει να γυρίσω σε εκείνο το μέρος και να πραγματοποιήσω την σκέψη μου.
Αλλα μέρη τα διατηρώ σε μια νοητή λίστα και περιμένω την ώρα να επιστρέψω σε αυτά για να πραγματοποιήσω το "απωθημένο" μου.
Αυτή η διαδικασία δεν είναι βέβαια κάτι καινούργιο, είναι κάτι που "μαγειρεύεται" μέσα σου πολλές φορές για χρόνια. Πχ πρίν απο 15 χρόνια είχα περάσει απο την γειτονιά στην οποία μένω σήμερα και είχα σκεφτεί "πωπω τι ωραία που είναι εδώ"... τα χρόνια πέρασαν, σχεδόν το ξέχασα, αλλά σήμερα ζω εδώ. Το ίδιο συνέβη και όταν πρίν απο 10 χρόνια περνούσα με το ποδήλατο από την περοχή μου και σκεφτόμουν "ωραία είναι εδώ και ήσυχα, ωραίο μέρος για ποδήλατο".
Και σήμερα περνάω απο άλλα μέρη και σκέφτομαι το ίδιο, ίσως κάποια στιγμή να το πραγματοποιήσω...
Τέλος πάντων, ξέφυγα λίγο απο τον σκοπό αυτής της ανάρτησης: Ηθελα εδώ να μοιραστώ μαζί σας διάφορα μέρη στα οποία θα ήθελα να έχω μια διαφορετική "αλληλεπίδραση"... και στα πλαίσια του blog, ναι βρε, για μέρη να πάω να τρέξω μιλάμε!!!
Ενα απο τα πιο φανταστικά μέρη για τρέξιμο είναι ο Εγγλέζικος Κήπος στο Μόναχο. Τον έχετε δεί και τον ξέρετε! Πού? Σε γνωστή διαφήμιση αυτοκινήτου στην οποία ένας δρομέας τρέχει σε ένα χιονισμένο πάρκο. Παρεπιπτόντως, το συγκεκριμένο ντύσιμο και τον δρομέα να τρέχει στα χιόνια το συνάντησα και στο Βερολίνο. Οι συγκεκριμένες πόλεις έχουν μια σημαντική "κουλτούρα" τρεξίματος και ο κόσμος τρέχει χειμώνα-καλοκαίρι, όχι μόνο στα πάρκα αλλά και σε κάθε ελεύθερο χώρο, και όχι μόνο μέσα στη πόλη και όχι μόνο τρέξιμο αλλά και ποδήλατο και περπάτημα στο βουνό και πολλά ακόμα.
Αλλο ένα μέρος για τρέξιμο, ιδιως το καλοκαίρι είναι ένας ωραίος παραλιακός δρόμος, οπως ο δρόμος Περίσσα - Αγιος Γεώργιος στη Σαντορίνη, ο δρόμος στην παραλία της Πλάκας στην Νάξο, ο δρόμος στην Πολλώνια της Μήλου ή ο δρόμος μετά τον Πλατανιά στα Χανιά. Δρόμοι που είναι άδειοι νωρίς το πρωί, ιδανικοί για τρεξιμο! Αλλα όπου και να παει κανείς διακοπές, σίγουρα θα βρεί εναν ιδανικό δρόμο για πηλάλημα! Ακόμα και μια παραλία με βρεγμένη και πατημένη άμμο (πχ Σχοινιάς) είναι οτι πρέπει.
Αλλα και γύρω απο μια λίμνη, εφόσον υπάρχει δρόμος η μονοπάτι, οπως είναι ο δρόμος στη λίμνη των Ιωαννίνων ή μια απο τις αγαπημένες μου διαδρομές σε υψόμετρο 1000 μέτρα, ο δρόμος γύρω απο την Eibsee, την οποία περισύ κατάφερα να περπατήσω και φέτος εχω σκοπό να τρέξω, τουλάχιστον μέχρι την μεγάλη ανηφόρα στα μισά της διαδρομής...
Πριν απο μερικά χρόνια, το ίδιο μοναδική ήταν η διαδρομή στη ρίζα της Πεντέλης απο την παλιά Πεντέλη μέχρι τον Κοκκιναρά. Τωρα βέβαια δεν υπάρχει πια το δάσος, αλλά ζούμε με την ελπίδα κάποτε να ξαναεμφανιστεί... Μέχρι τότε, μπορούμε να ξεπατωνόμαστε στηρίζα του Υμηττού, απο την Αγ. Παρασκευή μέχρι την Καισαριανή, τουλάχιστον όσοι είνα κοντά.
Σε μένα αυτό συμβαίνει συχνά και αρκετές φορές έχω καταφέρει να γυρίσω σε εκείνο το μέρος και να πραγματοποιήσω την σκέψη μου.
Αλλα μέρη τα διατηρώ σε μια νοητή λίστα και περιμένω την ώρα να επιστρέψω σε αυτά για να πραγματοποιήσω το "απωθημένο" μου.
Αυτή η διαδικασία δεν είναι βέβαια κάτι καινούργιο, είναι κάτι που "μαγειρεύεται" μέσα σου πολλές φορές για χρόνια. Πχ πρίν απο 15 χρόνια είχα περάσει απο την γειτονιά στην οποία μένω σήμερα και είχα σκεφτεί "πωπω τι ωραία που είναι εδώ"... τα χρόνια πέρασαν, σχεδόν το ξέχασα, αλλά σήμερα ζω εδώ. Το ίδιο συνέβη και όταν πρίν απο 10 χρόνια περνούσα με το ποδήλατο από την περοχή μου και σκεφτόμουν "ωραία είναι εδώ και ήσυχα, ωραίο μέρος για ποδήλατο".
Και σήμερα περνάω απο άλλα μέρη και σκέφτομαι το ίδιο, ίσως κάποια στιγμή να το πραγματοποιήσω...
Τέλος πάντων, ξέφυγα λίγο απο τον σκοπό αυτής της ανάρτησης: Ηθελα εδώ να μοιραστώ μαζί σας διάφορα μέρη στα οποία θα ήθελα να έχω μια διαφορετική "αλληλεπίδραση"... και στα πλαίσια του blog, ναι βρε, για μέρη να πάω να τρέξω μιλάμε!!!
Ενα απο τα πιο φανταστικά μέρη για τρέξιμο είναι ο Εγγλέζικος Κήπος στο Μόναχο. Τον έχετε δεί και τον ξέρετε! Πού? Σε γνωστή διαφήμιση αυτοκινήτου στην οποία ένας δρομέας τρέχει σε ένα χιονισμένο πάρκο. Παρεπιπτόντως, το συγκεκριμένο ντύσιμο και τον δρομέα να τρέχει στα χιόνια το συνάντησα και στο Βερολίνο. Οι συγκεκριμένες πόλεις έχουν μια σημαντική "κουλτούρα" τρεξίματος και ο κόσμος τρέχει χειμώνα-καλοκαίρι, όχι μόνο στα πάρκα αλλά και σε κάθε ελεύθερο χώρο, και όχι μόνο μέσα στη πόλη και όχι μόνο τρέξιμο αλλά και ποδήλατο και περπάτημα στο βουνό και πολλά ακόμα.
Αλλο ένα μέρος για τρέξιμο, ιδιως το καλοκαίρι είναι ένας ωραίος παραλιακός δρόμος, οπως ο δρόμος Περίσσα - Αγιος Γεώργιος στη Σαντορίνη, ο δρόμος στην παραλία της Πλάκας στην Νάξο, ο δρόμος στην Πολλώνια της Μήλου ή ο δρόμος μετά τον Πλατανιά στα Χανιά. Δρόμοι που είναι άδειοι νωρίς το πρωί, ιδανικοί για τρεξιμο! Αλλα όπου και να παει κανείς διακοπές, σίγουρα θα βρεί εναν ιδανικό δρόμο για πηλάλημα! Ακόμα και μια παραλία με βρεγμένη και πατημένη άμμο (πχ Σχοινιάς) είναι οτι πρέπει.
Αλλα και γύρω απο μια λίμνη, εφόσον υπάρχει δρόμος η μονοπάτι, οπως είναι ο δρόμος στη λίμνη των Ιωαννίνων ή μια απο τις αγαπημένες μου διαδρομές σε υψόμετρο 1000 μέτρα, ο δρόμος γύρω απο την Eibsee, την οποία περισύ κατάφερα να περπατήσω και φέτος εχω σκοπό να τρέξω, τουλάχιστον μέχρι την μεγάλη ανηφόρα στα μισά της διαδρομής...
Πριν απο μερικά χρόνια, το ίδιο μοναδική ήταν η διαδρομή στη ρίζα της Πεντέλης απο την παλιά Πεντέλη μέχρι τον Κοκκιναρά. Τωρα βέβαια δεν υπάρχει πια το δάσος, αλλά ζούμε με την ελπίδα κάποτε να ξαναεμφανιστεί... Μέχρι τότε, μπορούμε να ξεπατωνόμαστε στηρίζα του Υμηττού, απο την Αγ. Παρασκευή μέχρι την Καισαριανή, τουλάχιστον όσοι είνα κοντά.
Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010
2500 Χρόνια Μαραθώνιος Δρόμος!
Εχουν περάσει 2500 χρόνια απο το "ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ!" του Φειδιππίδη, αυτή τη κραυγή χαράς και απόγνωσης που πάντα με συγκινούσε. Αυτός ο δρομέας της ιστορίας δεν είναι απλά ο πρώτος μαραθωνοδρόμος, είναι πολλά περισσότερα...
Ο Φειδιππίδης (ή Θέρσιππος κατα άλλους) ήταν ένας απο τους ελίτ δρομείς της εποχής του. Ετρεξε την απόσταση Αθήνα-Σπάρτη (περίπου 250 χιλιόμετρα) χωρίς στάση, για να καλέσει τους Σπαρτιάτες να τιμήσουν την υπόσχεση τους οτι θα συμπαρασταθούν στην Αθήνα όταν υπάρξει κύνδυνος απο τους Πέρσες, πήρε την απάντηση απο τους Σπαρτιάτες, που του είπαν οτι θα έρθουν αλλά αφού τελειώσει η ιερή εβδομάδα, γύρισε αμέσως πίσω, πολέμησε στην μάχη του Μαραθώνα ως οπλίτης, κουβαλώντας την ασπίδα του για ώρες και έτρεξε τα 40 χιλιόμετρα μέχρι την αγορά της Αθήνας, οπου άφησε την τελευταία του πνοή.
Και εγώ κουράζομαι να τρέξω μία ώρα...
Απο το 490 πΧ μέχρι το 2010 μΧ είναι μόλις 2500 χρόνια, τα οποία και γιορτάζουμε φέτος με τον μαζικότερο "κλασσικό" μαραθώνιο δρόμο όλων των εποχών. Απο τους 25 δρομείς του πρώτου Μαραθωνίου της "μοντέρνας εποχής", στους Ολυμπιακούς του 1896, έχουμε φτάσει στις 12.000 συμμετοχές στον αγώνα της Κυριακής.
Η διαδρομή, από 40 χιλιόμετρα το 1896 (γέφυρα εξω απο το χωριό του Μαραθώνα μέχρι το καλλιμάρμαρο) έγινε 42 χιλιόμετρα και 192 μέτρα το 1908 για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των Ολυμπιακών του Λονδίνου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι δρομείς αφήνουν τον κεντρικό δρόμο (Λ.Μαραθώνος), κάνουν έναν γύρο γύρω από τον "τύμβο" και επιστρέφουν στον κεντρικό δρόμο για να συνεχίσουν.
Ο μοναδικός Αμερικάνος που συμμετείχε στον πρώτο εκείνο μαραθώνιο (Αρθουρ Μπλέηκ), ο οποίος εκατέλειψε απο εξάντληση στο 22ο χιλιόμετρο, διοργάνωσε την επόμενη χρονιά τον μαραθώνιο της Βοστώνης, που είναι ο πιό ιστορικός μαραθώνιος μετά τον "Κλασσικό"
Φυσικά, σε αυτό το σημείο πρέπει να θυμηθώ τον Σπύρο Λούη, τον πρώτο νικητή της διαδρομής, που κάλυψε τα 40 χιλιόμετρα σε τρείς ώρες (παρά ένα λεπτό και 10 δευτερόλεπτα).
Σημερα υπάρχουν πάνω απο 300 αναγνωρισμένοι μαραθώνιοι. Το ρεκόρ του Χαιλέ Γκεμπερσελασσιέ στον μαραθώνιο του Βερολίνιου το 2008 ήταν 2 ώρες, 3 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα. Το ρεκόρ του Κενυάτη Πωλ Λεκούρα στην κλασσική διαδρομή είναι 2:12.42 από το 2008. Ο ταχύτερος έλληνας στην κλασσική διαδρομή παραμένει ο Νίκος Πόλιας με 2:18.38 απο το 1998, που έχει κερδίσει άλλες 3 φορές.
Ο Φειδιππίδης (ή Θέρσιππος κατα άλλους) ήταν ένας απο τους ελίτ δρομείς της εποχής του. Ετρεξε την απόσταση Αθήνα-Σπάρτη (περίπου 250 χιλιόμετρα) χωρίς στάση, για να καλέσει τους Σπαρτιάτες να τιμήσουν την υπόσχεση τους οτι θα συμπαρασταθούν στην Αθήνα όταν υπάρξει κύνδυνος απο τους Πέρσες, πήρε την απάντηση απο τους Σπαρτιάτες, που του είπαν οτι θα έρθουν αλλά αφού τελειώσει η ιερή εβδομάδα, γύρισε αμέσως πίσω, πολέμησε στην μάχη του Μαραθώνα ως οπλίτης, κουβαλώντας την ασπίδα του για ώρες και έτρεξε τα 40 χιλιόμετρα μέχρι την αγορά της Αθήνας, οπου άφησε την τελευταία του πνοή.
Και εγώ κουράζομαι να τρέξω μία ώρα...
Απο το 490 πΧ μέχρι το 2010 μΧ είναι μόλις 2500 χρόνια, τα οποία και γιορτάζουμε φέτος με τον μαζικότερο "κλασσικό" μαραθώνιο δρόμο όλων των εποχών. Απο τους 25 δρομείς του πρώτου Μαραθωνίου της "μοντέρνας εποχής", στους Ολυμπιακούς του 1896, έχουμε φτάσει στις 12.000 συμμετοχές στον αγώνα της Κυριακής.
Η διαδρομή, από 40 χιλιόμετρα το 1896 (γέφυρα εξω απο το χωριό του Μαραθώνα μέχρι το καλλιμάρμαρο) έγινε 42 χιλιόμετρα και 192 μέτρα το 1908 για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των Ολυμπιακών του Λονδίνου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι δρομείς αφήνουν τον κεντρικό δρόμο (Λ.Μαραθώνος), κάνουν έναν γύρο γύρω από τον "τύμβο" και επιστρέφουν στον κεντρικό δρόμο για να συνεχίσουν.
Ο μοναδικός Αμερικάνος που συμμετείχε στον πρώτο εκείνο μαραθώνιο (Αρθουρ Μπλέηκ), ο οποίος εκατέλειψε απο εξάντληση στο 22ο χιλιόμετρο, διοργάνωσε την επόμενη χρονιά τον μαραθώνιο της Βοστώνης, που είναι ο πιό ιστορικός μαραθώνιος μετά τον "Κλασσικό"
Φυσικά, σε αυτό το σημείο πρέπει να θυμηθώ τον Σπύρο Λούη, τον πρώτο νικητή της διαδρομής, που κάλυψε τα 40 χιλιόμετρα σε τρείς ώρες (παρά ένα λεπτό και 10 δευτερόλεπτα).
Σημερα υπάρχουν πάνω απο 300 αναγνωρισμένοι μαραθώνιοι. Το ρεκόρ του Χαιλέ Γκεμπερσελασσιέ στον μαραθώνιο του Βερολίνιου το 2008 ήταν 2 ώρες, 3 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα. Το ρεκόρ του Κενυάτη Πωλ Λεκούρα στην κλασσική διαδρομή είναι 2:12.42 από το 2008. Ο ταχύτερος έλληνας στην κλασσική διαδρομή παραμένει ο Νίκος Πόλιας με 2:18.38 απο το 1998, που έχει κερδίσει άλλες 3 φορές.
Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
Ψόφησα σήμερα λέμε!
Ολοφάνερα δεν έχω ακόμα αναρρώσει απο το κρύωμα της προηγούμενης εβδομάδας. Δεν είναι μόνο η βουλωμένη μύτη μου και οι ανεβασμένοι σφιγμοί μου, είναι και το πόσο ταλαιπωρήθηκα στα σημερινά 10k μου...
(σημείωση προς εμένα: κανόνισε να ξαναβάλεις τις χοντρές κάλτσες για τα 10k... ΚΑΝΟΝΙΣΕ)
Ισως να φταίει το χθεσινό γιουβέτσι (αντί για απλή μακαρονάδα). Ισως να φταίει οτι το πρωί δεν πήρα τις βιταμίνες μου. Ισως να φταίει οτι έφαγα το πρωινό μου και βγήκα για τρέξιμο μετά απο λίγο. Ισως να φταίει ο κακός μας ο καιρός (πολλλλλλλή υγρασία!!!)
Πρώτο σημάδι οτι κάτι δεν πάει καλά ήταν οτι δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και να πιάσω ένα ρυθμό. Ελα, σαν χελώνα πας, ωωωωωπα! κόψε λίγο, ρε κουνήσου λιγάκι, ακόμα εδώ είμαστε κλπ κλπ
Δευτερο σημάδι είναι οταν όλα σε ενοχλούν: οι καλτσες με ζεσταίνουν, τα παπούτσια είναι στενά, η κουκούλα ενοχλεί, ο ιδρώτας μπαίνει στα μάτια, το παγούρι τι να το κάνω κλπ
Με αυτα και με εκείνα κατάφερα να κανω τα πρωτα 3k σε υποφερτό χρόνο, αλλα οι 160 σφιγμοί μου είχαν αντίρρηση, οπότε κάπου εκεί είχα το πρώτο (απο πολλά) cool off. Αλλο ένα στα 5k και άλλο ένα στα 7k και ψιλά.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, άρχισε να με γαργαλάει το αριστερό γόνατο και ο δεξιός αστράγαλος και λίγο η πλάτη, ξέρετε, η περίπτωση κινούμενο ερείπιο.
Ανάμεσα στο 5k και το 7k είχα διαδοχικά ναυτία, πείνα, πόνο στη κοιλιά, ανακατοσούρα, πείνα που κατέληξε σε ενα μακρόσυρτο γρύλλισμα από το στομάχι μου και αναγούλα! Σε όλα αυτα τα ωραία συμπτόματα το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κατεβάζω γουλιές νερό απο το παγούρι μου.
Ομως εκεί κάπου στο 7,5k κάτι περίεργο συνέβη... βρήκα ρυθμό, αυτοσυγκεντρώθηκα, πέσαν οι σφιγμοί, σταμάτησε το στομάχι μου να φωνάζει, ακόμα και οι κάλτσες που είχαν διπλώσει και με ενοχλούσαν με κάποιο τρόπο σταμάτησαν... και ανέβασα το βήμα, και το ανέβασα και άλλο, μέχρι που πάτησα και ένα τρεχαλητό πρός το τέλος (και... περπάτησα τα τελευταία 500 μέτρα, γιατι εννιωθα οτι θα σκορπίσω)
Αυτά λοιπόν απο το σημερινό μου 10ρι, το οποίο για ανεξήγητους λόγους καταγράφτηκε απο το nike+ ως 6 και κάτι. Δεν μου έφταναν ολα τα ζόρια, έχω τώρα και τον σένσορα να μου κάνει πλάκα!
(σημείωση προς εμένα: κανόνισε να ξαναβάλεις τις χοντρές κάλτσες για τα 10k... ΚΑΝΟΝΙΣΕ)
Ισως να φταίει το χθεσινό γιουβέτσι (αντί για απλή μακαρονάδα). Ισως να φταίει οτι το πρωί δεν πήρα τις βιταμίνες μου. Ισως να φταίει οτι έφαγα το πρωινό μου και βγήκα για τρέξιμο μετά απο λίγο. Ισως να φταίει ο κακός μας ο καιρός (πολλλλλλλή υγρασία!!!)
Πρώτο σημάδι οτι κάτι δεν πάει καλά ήταν οτι δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και να πιάσω ένα ρυθμό. Ελα, σαν χελώνα πας, ωωωωωπα! κόψε λίγο, ρε κουνήσου λιγάκι, ακόμα εδώ είμαστε κλπ κλπ
Δευτερο σημάδι είναι οταν όλα σε ενοχλούν: οι καλτσες με ζεσταίνουν, τα παπούτσια είναι στενά, η κουκούλα ενοχλεί, ο ιδρώτας μπαίνει στα μάτια, το παγούρι τι να το κάνω κλπ
Με αυτα και με εκείνα κατάφερα να κανω τα πρωτα 3k σε υποφερτό χρόνο, αλλα οι 160 σφιγμοί μου είχαν αντίρρηση, οπότε κάπου εκεί είχα το πρώτο (απο πολλά) cool off. Αλλο ένα στα 5k και άλλο ένα στα 7k και ψιλά.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, άρχισε να με γαργαλάει το αριστερό γόνατο και ο δεξιός αστράγαλος και λίγο η πλάτη, ξέρετε, η περίπτωση κινούμενο ερείπιο.
Ανάμεσα στο 5k και το 7k είχα διαδοχικά ναυτία, πείνα, πόνο στη κοιλιά, ανακατοσούρα, πείνα που κατέληξε σε ενα μακρόσυρτο γρύλλισμα από το στομάχι μου και αναγούλα! Σε όλα αυτα τα ωραία συμπτόματα το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κατεβάζω γουλιές νερό απο το παγούρι μου.
Ομως εκεί κάπου στο 7,5k κάτι περίεργο συνέβη... βρήκα ρυθμό, αυτοσυγκεντρώθηκα, πέσαν οι σφιγμοί, σταμάτησε το στομάχι μου να φωνάζει, ακόμα και οι κάλτσες που είχαν διπλώσει και με ενοχλούσαν με κάποιο τρόπο σταμάτησαν... και ανέβασα το βήμα, και το ανέβασα και άλλο, μέχρι που πάτησα και ένα τρεχαλητό πρός το τέλος (και... περπάτησα τα τελευταία 500 μέτρα, γιατι εννιωθα οτι θα σκορπίσω)
Αυτά λοιπόν απο το σημερινό μου 10ρι, το οποίο για ανεξήγητους λόγους καταγράφτηκε απο το nike+ ως 6 και κάτι. Δεν μου έφταναν ολα τα ζόρια, έχω τώρα και τον σένσορα να μου κάνει πλάκα!
Σήκω απο τον καναπέ επιτέλους!
Γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να πείσει κανείς τον εαυτό του να αλλάξει τις συνήθειες της τεμπελιάς και του βολέματος στην πολυθρόνα. Ημουν στο ίδιο σημείο και το "σκεφτόμουν" για πολύ καιρό. Αλλα το δυσκολότερο δεν είναι να ξεκινήσεις, είναι να συνεχίσεις...
Ιδου λοιπόν μερικά κόλπα που θα σας "σπρώξουν" να συνεχίσετε:
Η άσκηση είναι καλή, το ξέρουμε πια... Γιατί όμως το τρέξιμο είναι η καλύτερη άσκηση?
Ιδου λοιπόν μερικά κόλπα που θα σας "σπρώξουν" να συνεχίσετε:
- Προγραμματίστε την άσκηση μέσα στην ημέρα: Η άσκηση πρέπει να έχει προτεραιότητα. Μην αφήσετε τίποτα να μπεί ανάμεσα σε σας και την άσκηση σας. Η άσκηση είναι (σημαντικότατη) επένδυση χρόνου στον εαυτό σας. Βρείτε έναν τρόπο για να μην το αναβάλετε!
- Να ξέρετε τα όρια σας: Κάθε άσκηση είναι δύσκολη (αυτός είναι και ο λόγος που έχει αποτέλεσμα). Το τρέξιμο μπορεί να είναι δύσκολο και απογοητευτικό, γιαυτό ξεκινήστε με περπάτημα. Αν έχετε HR Monitor, να το συμβουλεύεστε (δείτε το άρθρο για τα training zones πιό κάτω...). Αν δεν έχετε HR Monitor, είναι μια καλή επένδυση...
- Ορίστε εφικτούς στόχους και αναθεωρήστε μόλις τους κατακτήσετε. Γράψτε τους στόχους σας και κολλήστε το χαρτί πάνω στο ψυγείο. Ανακοινώστε τους στόχους σας στους φίλους σας. Δεν ξέρετε πόση ώθηση θα πάρετε από τα σχόλια τους... αν είναι θετικά θα σας δώσουν ώθηση... αν είναι αρνητικά θα σας δώσουν πείσμα να τους διαψεύσετε. Στην αρχή ο στόχος μου ήταν να μπορέσω να παρπατήσω για 20 λεπτά στο 6,5 με ανηφόρα στο 2!
- Διασκεδάστε το! Η άσκηση δεν πρέπει να είναι βάσανο! Δεν σας αρεσουν τα γυμναστήρια? Βγείτε μια μεγάλη βόλτα στη θάλασσα, περπατήστε στο βουνό, περπατήστε στα αξιοθέατα της πόλης. Καντε το ίδιο τρέχοντας! Για μένα διασκέδαση είναι να έχω καλή μουσική στο iPod μου (τι να πω, ικανοποιούμαι εύκολα...)
- Ασκηση με παρέα: αν μπορείτε, βρείτε κάποιον και κάντε την άσκηση παρέα. Ο ένας θα σπρωχνει τον άλλο. Ανταλλάξτε εμπειρίες με τυχαίες γνωριμίες στο γυμναστήριο. Βγείτε με παρέα για ποδήλατο, για περπάτημα, για τρέξιμο.
Η άσκηση είναι καλή, το ξέρουμε πια... Γιατί όμως το τρέξιμο είναι η καλύτερη άσκηση?
- Το τρέξιμο καίει θερμίδες. Εφόσον δεν μπορείτε να κάνετε cross country σκι και δεν υπάρχει τρόπος να κολυμπήσετε μια ώρα κάθε μέρα, το τρέξιμο είναι οτι καλύτερο... Εχω κάψει σχεδόν 220.000 θερμίδες μόνο απο τρέξιμο τον τελευταίο χρόνο! Αυτά είναι περισσότερα απο 20 κιλά αηδιαστικού λίπους!
- Το τρέξιμο ανεβάζει τον μεταβολισμό. Κάθε άσκηση οταν γίνεται σωστά ανεβάζει τον μεταβολισμό, επειδή το σώμα επισκευάζει τους ταλαιπωρημένους μυς (τους «δυναμώνει» οπως θα έλεγε η γιαγιά σας). Η ευκολότερη άσκηση είναι το τρέξιμο αλλά είναι απο τις ασκήσεις στις οποίες συμμετέχει και το μεγαλύτερο ποσοστό απο τους μυες σας
- Αυξάνει την αυτοεκτίμησή σας. Το τρέξιμο είναι μια διαδικασία με αρχή και τέλος, οπότε τρέχοντας κατακτούμε τους στόχους μας (γιαυτό να βάζετε εφικτούς στοχους) Ξέρω ότι αισθάνομαι καλύτερα για τον εαυτό μου μετά από ένα τρέξιμο. Επίσης, το τρέξιμο είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να «ξεφύγουμε» από όλα τα άλλα, ιδίως ένα τρέξιμο μέσα σε όμορφα μονοπάτια.
- Το τρέξιμο κάνει καλό: Δυναμώνει την καρδιά, οπότε μειώνει τον κινδύνου καρδιακής προσβολής, μειώνει την «κακή» χοληστερίνη και αυξάνει το ποσοστό της «καλής», οπότε καθαρίζουν οι αρτηρίες και έχουμε μικρότερο κίνδυνο εγκεφαλικού επεισοδίου, φυσικά η αυξημένη αυτοεκτίμηση μειώνει στρές και κατάθλιψη κλπ κλπ
Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010
Το Savoir Faire του Γυμναστηρίου
Καθώς το γυμναστήριο έχει γίνει το δεύτερο σπίτι μου τα τελευταία χρόνια, ανακαλύπτω ενα επαναλαμβανόμενο μοτίβο απο ενοχλητικές συμπεριφορές, από αστείες μέχρι επικίνδυνες.
Η συμπεριφορά σε ένα δημόσιο χώρο έχει να κάνει και με τον σεβασμό. Σεβασμό στους άλλους, στον χώρο, στην άσκηση
Ετσι, έκατσα και έκανα μια λίστα με τι με ενοχλεί... ισως κάποιος την διαβάσει και καταλάβει οτι αυτό που κάνει είναι ενοχλητικό και σταματήσει να το κάνει...
Η συμπεριφορά σε ένα δημόσιο χώρο έχει να κάνει και με τον σεβασμό. Σεβασμό στους άλλους, στον χώρο, στην άσκηση
Ετσι, έκατσα και έκανα μια λίστα με τι με ενοχλεί... ισως κάποιος την διαβάσει και καταλάβει οτι αυτό που κάνει είναι ενοχλητικό και σταματήσει να το κάνει...
- Διάδρομος/ποδήλατο στη ταχύτητα Γκάρι το Σαλιγκάρι: ο λόγος που κάνετε τη συγκεκριμένη άσκηση είναι για να ιδρώσετε. Αν την κάνετε τόσο ελαφρά ώστε να μην έχει αποτέλεσμα, σπαταλάτε χρόνο (τον δικό σας και των άλλων) και χρήμα (την συνδρομή του Γυμναστηρίου). Να πάτε να κάνετε την βόλτα σας στα μαγαζιά
- Κλείστο το γ@*!*3^0 το κινητό! οχι, δεν μας ενδιαφέρει καθόλου τι έκανε η φίλη η ο κολλητός σας. Το συνεχές μπλα-μπλα μας εκκνευρίζει. Η ακτινοβολία του κινητού μας προκαλεί πονοκέφαλο. Και αν δεν μπορείτε να κλείσετε το κινητό για τα 20 λεπτά που είστε εδώ, να φύγετε κύριε, να πάτε αλλού!
- Ατομα σε διπλανούς διαδρόμους να κουτσομπολεύουν φωναχτά: συνδιασμός των δύο παραπάνω: και δεν γυμνάζεστε και ενοχλείτε τους άλλους. Να πάτε μετά για καφεδάκι να τα πείτε
- Περιοδικά... Τα νεύρα μου! Μια στοίβα περιοδικά πάνω στο διάδρομο... εντάξει, είναι βαρετό το περπάτημα για μια ώρα, αλλά βάλτε τα πίσω στη θέση τους! Α, και οταν το κάνετε αυτό μη πιάνετε τους καλούς διαδρόμους, μπορείτε να κάνετε τη βόλτα σας και στους παλιούς. Φωτεινή εξαίρεση: ο τύπος που είχε φέρει σε φορητό DVD το Big Bang Theory ενώ έκανε διάδρομο
- Διατάσεις επάνω στον διάδρομο: Μια εκκνευριστική συνήθεια που γίνεται πιο εκκνευριστική όταν την κάνετε σε ώρα αιχμής. Θέλεις να κάνεις διατάσεις πρίν/μετά την άσκηση? κανένα πρόβλημα, όλοι κάνουμε... εσυ όμως γιατι τις κάνεις πάνω στο διάδρομο? Δεν βλέπεις τους άλλους που περιμένουν τη σειρά τους? Μια φορά χρονομέτρησα γνωστό "παπάρα" να κάνει διατάσεις επι... 15 λεπτά!
- Λάθος/άσχετο ντύσιμο: Α, εδώ μπορεί να γράψει κανείς σελίδες... Εδω είναι γυμναστήριο, όχι επειδειξη μόδας... Τα .LAK και τα Juicy Couture δεν έχουν θέση. Οπως δεν έχουν θέση τζην παντελόνια, μπλουζάκια με στράς και σβαρόφσκι, κρεμαστά σκουλαρίκια, βαρύ μεικάπ, σαγιονάρες και λοιπές αηδίες που έχω δεί κατα καιρούς. Α, πριν το ξεχάσω... κορίτσια, δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοράτε "ενισχυτικά" μαξιλαράκια
- Χασομέρι, καμάκι, πόζα, μάτι κλπ: Στο γυμναστήριο οι μισοί περίπου έρχονται για να γυμναστούν. Οι άλλοι μισοί έρχονται σε ένα ιδιώνυμο τύπο social club. Ερχονται για να δούνε και να τους δούνε. Αυτοι (αυτές) είναι οτι χειρότερο και εκκνευριστικότερο κυκλοφορεί. Χρυσά παπούτσια, κόκκινες φόρμες, κινητά, σκουλαρίκια, δαχτυλίδια, πόζες κλπ Είμαι σίγουρος οτι μπορείτε να βρεθείτε όλοι σας κάπου αλλού (σε κάποιο σκυλάδικο ίσως?) και να μας απαλλάξετε απο τη παρουσία σας. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούμε να κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι τον διάδρομο μας χωρίς αναμονές.
- Να βάζετε τα βάρη στη θέση τους: Πόσο δύσκολο είναι να βάζετε τα βάρη στη θέση τους και όχι "οπου κάτσει"? Γιατί πρέπει να χάσω πέντε λεπτά ψάχνοντας το δεύτερο 10κιλο? Πολλές φορές με πιάνει το OCD μου και τακτοποιώ όλα τα βάρη πρίν ξεκινήσω, σαν μια μορφή ξεστάματος...
- Να βγάζετε τα βάρη απο τις μπάρες και να τα βάζετε στη θέση τους. Αγαπητέ γορίλα που γέμισες τη μπαρα με 4 20κιλα και τα άφησες και έφυγες... γιατί θα πρέπει να κάνω μετακόμιση για να κάνω την άσκηση μου? και καλά εγώ, μπορώ να σηκώσω τα 20κιλα...
- Μουγκρητά και πτώσεις: Καμμια φορά, το ξέρω, χρειάζεται ένα καλό μουγκρητό για να σηκώσεις την τελευταία επανάληψη του μισού τόνου... δεν ξέρεις ομως πόσο γελοίος γίνεσαι οταν μουγκρίζεις απο την πρώτη επανάληψη με το... τρίκιλο. Επίσης το πέταμα του βάρους στο στύλ "τα έδωσα όλα δικέ μου", ειδικά αν γίνεται για καμάκι.
- Εισβολή και κατάληψη του οργάνου το οποίο χρησιμοποιεί κάποιος άλλος: Μια σπιθαμή ευγένειας να έχεις, τον ρωτάς τον άλλο αν τελείωσε, αν μπορείτε να κάνετε εναλλάξ κλπ. ΔΕΝ κάθεσαι στο όργανο το οποίο μόλις τελείωσε το δεύτερο (απο τέσσερα) σετ, γιατί οπως είναι και ψηλά η πίεση απο την προσπάθεια, εύκολα σε διπλώνει στα τρία...
- Μη κάνετε κατάληψη: Υπάρχουν τρείς τρόποι εκκνευριστικής κατάληψης:
- η κατάληψη του "άσχετου": του έδειξαν να κάνει τη άσκηση στην συγκεκριμένη τροχαλία (υπάρχουν 6 τροχαλίες στο δικό μου γυμναστήριο) και πρέπει ντε και καλά να την κάνει σε εκείνη. Εκει μπορείς τις περισσότερες φορές να του δείξεις οτι τα 5 κιλά του μπορεί να τα κάνει και αλλού, ενώ εσύ χρειάζεσαι και τις δύο τροχαλίες για να κάνεις τα crossover σου
- η κατάληψη των μαντραχαλάδων, οπου μια παρέα 3-4 κάνουν την ίδια άσκηση στο ίδιο όργανο, αλλά περισσότερο το συζητούν παρά το κάνουν.
- η κατάληψη του αδιάφορου: εκείνου που κάνει οτιδήποτε άλλο εκτός απο την άσκηση... μιλάει στο κινητό, διαβάζει περιοδικό, μιλάει με κάποιον άλλο, κοιτάζει αφηρημένα το ταβάνι κλπ. Τα όργανα δεν είναι εναλλακτικές πολυθρόνες!!
- (UPDATE: 14.10) Ξεχασα τον εκκνευριστικότερο, αλλα μου το... θύμισε σήμερα: Η κατάληψη του μάγκα του Ελληνάρα... Πιάνουμε ενα πάγκο με την πετσέτα, πιάνουμε εναν ΑΛΛΟ πάγκο με το κινητό και τα κλειδιά, πιάνουμε εναν ΤΡΙΤΟ πάγκο για να ακουμπήσουμε την μπάρα μας, αλλά στη πραγματικότητα κάνουμε την άσκηση σε εναν ΤΕΤΑΡΤΟ πάγκο. Προειδοποίηση προς... μαλάκες: την επόμενη φορά θα μου φύγει η μπάρα με τα 10κιλα απο τα χέρια και θα πέσει... καταλάθος πάνω στο iPhone. Και αμέσως μετά, μέσα στην ταραχή μου, θα το πατήσω κιόλας...
- μπόχα και δυσωδία: Και τελευταίο το αγαπημένο μου...
- Τα ιδρωμένα ρουχαλάκια τα βάζουμε στη μπουγάδα, ΔΕΝ τα φοράμε για όλη την υπόλοιπη εβδομάδα.
- Κάνουμε και κανένα ντουζάκι που και που, μια φορά το μήνα δεν φτάνει!
- Δεν είμαστε στη Γαλλία του Luis XIV, οπότε ΔΕΝ καλύπτουμε την μπόχα μας με εκκνευριστικά ενοχλητικές ποσότητες κολώνιας
- Αν ρίξαμε μόλις ιδρώτα με τα κιλά, δεν τον αφήνουμε να κάνει λιμνούλα πάνω στον πάγκο
- Αν η δίαιτα μας αποτελείται απο πρωτείνες, κρεατίνη και μπρόκολλα, φροντίζουμε να μην αεριζόμαστε κάθε φορά που σηκώνουμε πάνω απο 5 κιλά
Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010
Τα επόμενα 10k
Τα καλύτερα 10k μέχρι τώρα... βεβαια, επειδή τα έχω κάνει μόνο δύο φορες δεν έχω και πολλά για να τα συγκρίνω, αλλά αυτά ήταν τα καλύτερα :-)
Κατέβασα τον χρόνο μου σχεδόν 6 λεπτά, απο μία 01:12 σε 01:06. Ελπίζω την επόμενη φορά να καταφέρω χρόνο κάτω απο την ώρα... στο τέλος μαλιστα είχα αρκετές δυνάμεις για να "σπριντάρω" τα τελευταία 800 μέτρα.
Ο καιρός σήμερα ήταν σχετικά κρύος. Φεύγοντας απο το σπίτι, το θερμόμετρο έδειχνε 14C. Ο δρόμος ήταν σχετικά στεγνός και ο ουρανός γαλάζιος με ωραία άσπρα σύννεφα. Για να μη λερώσω τα Boston μου, φόρεσα τα Lunaglide και παρατήρησα οτι για το πρώτο χιλιόμετρο ήταν κάπως σκληρά, πιθανότατα λόγω του κρύου. Οσο ζεσταινόμουν εγώ, τόσο ζεσταινόντουσαν και αυτά μαζί μου και έγιναν τα παλιά μαλακά και άνετα παπούτσια που θυμόμουν για την υπόλοιπη διαδρομή.
Να σημειώσω οτι ο καιρός είναι πια πολύ κρύος για να τρέχω μόνο με το μπλουζάκι. Για τα πρώτα 20 λεπτά ξεπάγιασα (μέχρι να πιάσω θερμοκρασία) και στο τέλος στο cool down το έννιωσα το κρύο... έχω μερικά πολύ ωραία τεμάχια για πιο ψυχρές συνθήκες τα οποία πρέπει απο εδώ και πέρα να χρησιμοποιώ.
Τα πρώτα 5k πέρασαν πολύ εύκολα, είχα ανοίξει και το βήμα μου και έκανα άνετα 6:30/k. Σε εκείνο το σημείο πάνω-κάτω μου λύθηκε το κορδόνι και σταμάτησα να το δέσω... απο εκεί και κάτω και για τα επόμενα 2k ανέβηκαν πολύ οι σφιγμοί μου και έκοψα ρυθμό. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να νιώσω το κρύο πιο έντονα, κατι που με κούρασε. Εκει κοντά στο 7k και κάτι ομως ανέβασα ρυθμό και πάλι και όσο πλησίαζα στο τέρμα τόσο καλύτερα έννιωθα! Ανοιξα λίγο το βήμα μου, το άνοιξα και άλλο και στα τελευταία 1600 μέτρα είχα βρεί τον αρχικό μου ρυθμό. Στα τελευταία 800 μάλιστα άρχισα να σπριντάρω, λίγο στην αρχή αλλά όλο και πιό δυνατά!
Για να δούμε τώρα τι θα γίνει στο recovery... την προηγούμενη φορά τα πόδια μου με πόνεσαν την επόμενη μέρα... έχω σίγουρα κρυώσει, διαμαρτύρεται ο λαιμός μου
Κατέβασα τον χρόνο μου σχεδόν 6 λεπτά, απο μία 01:12 σε 01:06. Ελπίζω την επόμενη φορά να καταφέρω χρόνο κάτω απο την ώρα... στο τέλος μαλιστα είχα αρκετές δυνάμεις για να "σπριντάρω" τα τελευταία 800 μέτρα.
Ο καιρός σήμερα ήταν σχετικά κρύος. Φεύγοντας απο το σπίτι, το θερμόμετρο έδειχνε 14C. Ο δρόμος ήταν σχετικά στεγνός και ο ουρανός γαλάζιος με ωραία άσπρα σύννεφα. Για να μη λερώσω τα Boston μου, φόρεσα τα Lunaglide και παρατήρησα οτι για το πρώτο χιλιόμετρο ήταν κάπως σκληρά, πιθανότατα λόγω του κρύου. Οσο ζεσταινόμουν εγώ, τόσο ζεσταινόντουσαν και αυτά μαζί μου και έγιναν τα παλιά μαλακά και άνετα παπούτσια που θυμόμουν για την υπόλοιπη διαδρομή.
Να σημειώσω οτι ο καιρός είναι πια πολύ κρύος για να τρέχω μόνο με το μπλουζάκι. Για τα πρώτα 20 λεπτά ξεπάγιασα (μέχρι να πιάσω θερμοκρασία) και στο τέλος στο cool down το έννιωσα το κρύο... έχω μερικά πολύ ωραία τεμάχια για πιο ψυχρές συνθήκες τα οποία πρέπει απο εδώ και πέρα να χρησιμοποιώ.
Τα πρώτα 5k πέρασαν πολύ εύκολα, είχα ανοίξει και το βήμα μου και έκανα άνετα 6:30/k. Σε εκείνο το σημείο πάνω-κάτω μου λύθηκε το κορδόνι και σταμάτησα να το δέσω... απο εκεί και κάτω και για τα επόμενα 2k ανέβηκαν πολύ οι σφιγμοί μου και έκοψα ρυθμό. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να νιώσω το κρύο πιο έντονα, κατι που με κούρασε. Εκει κοντά στο 7k και κάτι ομως ανέβασα ρυθμό και πάλι και όσο πλησίαζα στο τέρμα τόσο καλύτερα έννιωθα! Ανοιξα λίγο το βήμα μου, το άνοιξα και άλλο και στα τελευταία 1600 μέτρα είχα βρεί τον αρχικό μου ρυθμό. Στα τελευταία 800 μάλιστα άρχισα να σπριντάρω, λίγο στην αρχή αλλά όλο και πιό δυνατά!
Για να δούμε τώρα τι θα γίνει στο recovery... την προηγούμενη φορά τα πόδια μου με πόνεσαν την επόμενη μέρα... έχω σίγουρα κρυώσει, διαμαρτύρεται ο λαιμός μου
Διαλέγω παπούτσια: UPDATE!
Για κάποιον σαν και έμενα που φοράω 13 νούμερο παπούτσια, είναι δύσκολο έως αδύνατο να βρω το νούμερο μου οπουδήποτε. Αν προσθέσουμε την έλλειψη ποικιλίας στην ντόπια αγορά και τις τιμές, προτιμώ να αγοράζω on line ή με την ευκαιρία κάποιου ταξιδιού.
Πριν από 2 εβδομάδες αποφάσισα να αγοράσω ένα ζευγάρι για track τρέξιμο, δηλαδή σε μονοπάτια στο βουνό που γενικά είναι χωμάτινα αλλά έχουν και τη λάσπη τους, έχουν κλαδιά και ρίζες κλπ
Μετά από ενδελεχή ιντερνετική έρευνα κατέληξα οτι θέλω τα kanadia TR3 της adidas.
Πρώτη μου κίνηση να πάω στο "the Mall" στο adidas shop και να τα δω από κοντά. Οσο απίθανο και αν φαίνεται, τα είχαν! Κοιτάζω την τιμή, 85 Euro, αρκετά κοντά σε αυτό που φανταζόμουν. Αν και ήταν Σάββατο, το μαγαζί δεν ήταν και πολύ απασχολημένο, αλλά πωλητής πουθενά να μου φέρει ενα 13ρι να δοκιμάσω - η ιντερνετική έρευνα έλεγε οτι το συγκεκριμένο μοντέλο είναι λίγο σφιχτό και θέλω να αποφύγω άλλο ένα μαύρο νύχι.
Τελος πάντων, ειχα και άλλα πραγματα να κάνω, οποτε το ανέβαλα για το επόμενο Σάββτο.
Fast Forward επόμενο Σάββατο: Ξανά στο ίδιο σημείο, αυτή τη φορά όμως η τιμή έχει πάει... 100 Euro. Whaaaa??? Α, υπάρχει και πωλητής: "Δεν υπαρχει σε 13, ισως να το εχω σε 11, δεν φέρνουμε παπούτσια σε τέτοια νούμερα". Waaaaa??? (ξανά!). Σπίτι, amazon.de, kanadia TR3... χμμμ... να τα παρω σε μπλέ, σε πορτοκαλί... να τα παρω σε μαύρα. 65 Euro.
Ηδη τα φοράω...
Μήπως λεω, μηπως πρέπει κάποτε να αλλάξει η νοοτροπία του "χρεώνω οσο γουστάρω" απο τους έλληνες αντιπρόσωπους? Γιατι να δώσω 100 όταν μπορώ να το πάρω online με 65? Και ποιος τέλος πάντων ειναι τοοοοοοσο χαζός να δώσει τα 100? Δεν βρισκόμαστε στο 1980 οπου το τελωνείο σε έσκιζε οταν σου έστελνε η θεία απο τη Γερμανία ρούχα δώρο! Δεν υπάρχει ΚΑΝ τελωνείο!
Και έχω πάρει μέχρι και home theater (απο το pixmania) που μου ήρθε ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ φτηνότερα απο το εδώ μεγαλομάγαζο και μου την παρέδωσαν ΣΠΙΤΙ μου (UPS) σε δυο μέρες και μάλιστα Σάββατο και μάλιστα ακριβώς την ώρα που μου είπαν. Σε αντίθεση με το ντόπιο μεγαλομάγαζο που δεν κάνει παραδώσεις τα Σάββατα και τις μέρες που κανει παραδώσεις τις κάνει "απο τις 8 μεχρι τις 4" και κατσε σπίτι και περίμενε...
Το καλυτερο μαγαζί που έχω συναντήσει για να αγοράσεις παπούτσια για τρέξιμο είναι το Sport Schuster στο Μόναχο. Μπαινεις στο κατάστημα, ανεβαίνεις την μεγάλη σκάλα και σε χαιρετάει ένας πωλητής "Gruss Gott, τι θα θέλατε?" (θέλω παπούτσια για τρέξιμο). Σε αρπάζει και σε βάζει στον πελματογράφο, σε ζυγίζει και σου δίνει ενα ζευγάρι παπούτσια. Σε βάζει στον διάδρομο σε ένα χαλαρό τρεξιματάκι και σε κοιτάζει για λίγο. Και σε εκείνο το σημείο σε ρωτάει "τι τρέξιμο κάνετε?" (ερασιτεχνικό, γυμναστήριο και δρόμο) "πόση απόσταση?" (για την ώρα μικρές αποστάσεις αλλα το σκέφτομαι για 5k (τοτε το σκεφτόμουν ακόμα)) "πόσο καιρό τρέχετε?" (αρχάριος) κλπ κλπ
Αφου του δώσεις ολες τις (σαστισμένες) απαντήσεις, σου φέρνει ένα ζευγάρι που ταιριάζει με τις απαντήσεις σου. Η μάλλον σου φέρνει τρία ζευγάρια ή και περισσότερα αν έχει. Διαλέγω ένα, το φοράω... "Δοκιμάστε το στον διάδρομο" και ενω με έχει στον διάδρομο και με ξεπατώνει, ταυτόχρονα μου μιλαει για το συγκεκριμένο μοντέλο που φοράω, για τις τεχνολογίες που έχει, για το πως αντιδρά η σόλα, για το πως αερίζεται το πόδι...
"πως το αισθάνεστε?" (πολύ άνετο, λίγο σφιχτό). Με κατεβάζει, μου δίνει ενα άλλο ζευγάρι, ξανά στο διάδρομο. "πως είναι αυτά?" (δεν μου αρέσουν, πολυ σκληρά). κλπ κλπ
Μια διαφορά νοοτροπίας την βλέπετε???
Το άλλο αγαπημένο μου μαγαζί είναι το Niketown στο Βερολίνο. Περα απο το απίθανο περιβάλλον και την εξυπηρέτηση, το μαγαζι αυτό διοργανώνει δεκάδες events (οπως κάθε Κυριακή εναν αγώνα δρόμου 10k), διαθέτει ανακύκλωση παπουτσιών (όπου ξεφορτώθηκα τον χειμώνα τα απαράδεκτα Nike Moto) και το σημαντικότερο για μένα, όποτε περνάω έχει προσφορές: απο εκεί πήρα τα Lunaglide μου την πρώτη μέρα παγκόσμιας κυκλοφορίας με 85 Euro και δώρο ένα μπλουζάκι, από εκεί πήρα και τα Vomero μου με 65 Euro.
Προχτές πήγα στο intersport της γειτονιάς μου για να παρω κάτι και Ω μεγάλη μου έκπληξη... έχουν εγκαταστήσει πελματογράφο! Βεβαια δεν νομίζω οτι η Ludmilla (τι τα τέλατε? α, ντιστιχώς ντεν έχουμε παγκούρια σήμερα, έκουνε ντελειώσει...) έχει ιδέα πως να το χρησιμοποιεί η ακόμα αν μπορεί να συστήσει παπούτσια απο τις ενδειξεις του, αλλά είναι ένα σημαντικό βήμα μπροστά και ΜΠΡΑΒΟ τους!
Επίσης μπράβο τους που είχαν τα Pegasus σε προβολή και σε καλή τιμή, γιατι στα διάφορα Nike Shop αν δεν παρεις Lunaglide με λαχανί σόλα δεν σου μιλάνε καν
Πριν από 2 εβδομάδες αποφάσισα να αγοράσω ένα ζευγάρι για track τρέξιμο, δηλαδή σε μονοπάτια στο βουνό που γενικά είναι χωμάτινα αλλά έχουν και τη λάσπη τους, έχουν κλαδιά και ρίζες κλπ
Μετά από ενδελεχή ιντερνετική έρευνα κατέληξα οτι θέλω τα kanadia TR3 της adidas.
Πρώτη μου κίνηση να πάω στο "the Mall" στο adidas shop και να τα δω από κοντά. Οσο απίθανο και αν φαίνεται, τα είχαν! Κοιτάζω την τιμή, 85 Euro, αρκετά κοντά σε αυτό που φανταζόμουν. Αν και ήταν Σάββατο, το μαγαζί δεν ήταν και πολύ απασχολημένο, αλλά πωλητής πουθενά να μου φέρει ενα 13ρι να δοκιμάσω - η ιντερνετική έρευνα έλεγε οτι το συγκεκριμένο μοντέλο είναι λίγο σφιχτό και θέλω να αποφύγω άλλο ένα μαύρο νύχι.
Τελος πάντων, ειχα και άλλα πραγματα να κάνω, οποτε το ανέβαλα για το επόμενο Σάββτο.
Fast Forward επόμενο Σάββατο: Ξανά στο ίδιο σημείο, αυτή τη φορά όμως η τιμή έχει πάει... 100 Euro. Whaaaa??? Α, υπάρχει και πωλητής: "Δεν υπαρχει σε 13, ισως να το εχω σε 11, δεν φέρνουμε παπούτσια σε τέτοια νούμερα". Waaaaa??? (ξανά!). Σπίτι, amazon.de, kanadia TR3... χμμμ... να τα παρω σε μπλέ, σε πορτοκαλί... να τα παρω σε μαύρα. 65 Euro.
Ηδη τα φοράω...
Μήπως λεω, μηπως πρέπει κάποτε να αλλάξει η νοοτροπία του "χρεώνω οσο γουστάρω" απο τους έλληνες αντιπρόσωπους? Γιατι να δώσω 100 όταν μπορώ να το πάρω online με 65? Και ποιος τέλος πάντων ειναι τοοοοοοσο χαζός να δώσει τα 100? Δεν βρισκόμαστε στο 1980 οπου το τελωνείο σε έσκιζε οταν σου έστελνε η θεία απο τη Γερμανία ρούχα δώρο! Δεν υπάρχει ΚΑΝ τελωνείο!
Και έχω πάρει μέχρι και home theater (απο το pixmania) που μου ήρθε ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ φτηνότερα απο το εδώ μεγαλομάγαζο και μου την παρέδωσαν ΣΠΙΤΙ μου (UPS) σε δυο μέρες και μάλιστα Σάββατο και μάλιστα ακριβώς την ώρα που μου είπαν. Σε αντίθεση με το ντόπιο μεγαλομάγαζο που δεν κάνει παραδώσεις τα Σάββατα και τις μέρες που κανει παραδώσεις τις κάνει "απο τις 8 μεχρι τις 4" και κατσε σπίτι και περίμενε...
Το καλυτερο μαγαζί που έχω συναντήσει για να αγοράσεις παπούτσια για τρέξιμο είναι το Sport Schuster στο Μόναχο. Μπαινεις στο κατάστημα, ανεβαίνεις την μεγάλη σκάλα και σε χαιρετάει ένας πωλητής "Gruss Gott, τι θα θέλατε?" (θέλω παπούτσια για τρέξιμο). Σε αρπάζει και σε βάζει στον πελματογράφο, σε ζυγίζει και σου δίνει ενα ζευγάρι παπούτσια. Σε βάζει στον διάδρομο σε ένα χαλαρό τρεξιματάκι και σε κοιτάζει για λίγο. Και σε εκείνο το σημείο σε ρωτάει "τι τρέξιμο κάνετε?" (ερασιτεχνικό, γυμναστήριο και δρόμο) "πόση απόσταση?" (για την ώρα μικρές αποστάσεις αλλα το σκέφτομαι για 5k (τοτε το σκεφτόμουν ακόμα)) "πόσο καιρό τρέχετε?" (αρχάριος) κλπ κλπ
Αφου του δώσεις ολες τις (σαστισμένες) απαντήσεις, σου φέρνει ένα ζευγάρι που ταιριάζει με τις απαντήσεις σου. Η μάλλον σου φέρνει τρία ζευγάρια ή και περισσότερα αν έχει. Διαλέγω ένα, το φοράω... "Δοκιμάστε το στον διάδρομο" και ενω με έχει στον διάδρομο και με ξεπατώνει, ταυτόχρονα μου μιλαει για το συγκεκριμένο μοντέλο που φοράω, για τις τεχνολογίες που έχει, για το πως αντιδρά η σόλα, για το πως αερίζεται το πόδι...
"πως το αισθάνεστε?" (πολύ άνετο, λίγο σφιχτό). Με κατεβάζει, μου δίνει ενα άλλο ζευγάρι, ξανά στο διάδρομο. "πως είναι αυτά?" (δεν μου αρέσουν, πολυ σκληρά). κλπ κλπ
Μια διαφορά νοοτροπίας την βλέπετε???
Το άλλο αγαπημένο μου μαγαζί είναι το Niketown στο Βερολίνο. Περα απο το απίθανο περιβάλλον και την εξυπηρέτηση, το μαγαζι αυτό διοργανώνει δεκάδες events (οπως κάθε Κυριακή εναν αγώνα δρόμου 10k), διαθέτει ανακύκλωση παπουτσιών (όπου ξεφορτώθηκα τον χειμώνα τα απαράδεκτα Nike Moto) και το σημαντικότερο για μένα, όποτε περνάω έχει προσφορές: απο εκεί πήρα τα Lunaglide μου την πρώτη μέρα παγκόσμιας κυκλοφορίας με 85 Euro και δώρο ένα μπλουζάκι, από εκεί πήρα και τα Vomero μου με 65 Euro.
Προχτές πήγα στο intersport της γειτονιάς μου για να παρω κάτι και Ω μεγάλη μου έκπληξη... έχουν εγκαταστήσει πελματογράφο! Βεβαια δεν νομίζω οτι η Ludmilla (τι τα τέλατε? α, ντιστιχώς ντεν έχουμε παγκούρια σήμερα, έκουνε ντελειώσει...) έχει ιδέα πως να το χρησιμοποιεί η ακόμα αν μπορεί να συστήσει παπούτσια απο τις ενδειξεις του, αλλά είναι ένα σημαντικό βήμα μπροστά και ΜΠΡΑΒΟ τους!
Επίσης μπράβο τους που είχαν τα Pegasus σε προβολή και σε καλή τιμή, γιατι στα διάφορα Nike Shop αν δεν παρεις Lunaglide με λαχανί σόλα δεν σου μιλάνε καν
Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010
Ιστορίες διατροφικής τρέλλας: Το γάλα
Δεν ξέρω αν θυμάστε τις εποχές που η κάθε γειτονιά είχε το γαλατάδικο της, το οποίο ήταν πρατήριο κάποιας τοπικής εταιρίας συλλογής και τυποποίησης, τις εποχές που όλο το γάλα ήταν φρέσκο και ντόπιο, τα γιαούρτια είχαν πέτσα και δεν έβρισκες βούτυρο στον μπακάλη... Αυτές οι εποχές της αθωότητας (αλλά και του νερωμένου γάλακτος) έχουν περάσει εδώ και πολλά χρόνια, εκει στις αρχές του 80.
Ως χώρα δεν ειμαστε αυτό που θα έλεγες "γαλακτοπαραγωγική χώρα" όπως πχ είναι η Ολλανδία ή η Γερμανία, όπου βλέπεις ατελείωτα λιβάδια με αγελάδες ως μέρος του τοπίου. Παλιότερα, ίσως να έβλεπες κοπάδια με πρόβατα σε συγκεκριμένες περιοχές. Ομως για κάποιο λόγο έχουμε ακούσει για καρτέλ γαλακτος, πολεμο τιμών στο γάλα, συνεχείς εξαγορές στις γαλακτοβιομηχανίες κλπ, κατι που μας λέει οτι το γάλα (και τα προϊόντα του) είναι Big Business στη χώρα μας.
Εκει στα μέσα του 80 είχαμε τον πρώτο μεγάλο πόλεμο για το γάλα, όταν η ΦΑΓΕ εισέβαλε στην αγορά με το ΤΟΤΑΛ και κατ'ουσία δημιούργησε το Greek Yogurt. Πολύ σύντομα είχαμε τον πόλεμο ΔΕΛΤΑ-ΦΑΓΕ για το γιαούρτι και τον πόλεμο ΔΕΛΤΑ-ΕΒΓΑ-ΑΓΝΟ για το γάλα. Ειχαμε πια περάσει στην "βιομηχανική εποχή".
Τεράστια διαφημιστικά μπάτζετ μας έπεισαν να τρώμε γιαούρτι και να πίνουμε γάλα και χυμούς, να βάζουμε κρέμα γαλακτος στα φαγητά μας, να τρώμε παγωτά κλπ, δημιουργώντας μια αγορά από το πουθενά, η οποία αγορά από τότε μεγαλώνει με ρυθμούς 3-5% το χρόνο
Εμμμ... όλη αυτή η ζήτηση πρέπει να καταναλώνει πολύ γαλα... γίναμε ξαφνικά γαλακτοπαραγωγική χώρα? γεμίσαμε λιβάδια με αγελάδες?
Οχι. Γεμίσαμε "φάρμες" με αγελάδες, οι οποίες καλύπτουν μόλις το ένα τρίτο από την ζήτηση σε γάλα. Το υπόλοιπο γάλα είναι (φυσικά) εισαγόμενο.
Και επειδή το γάλα είναι ένα φυσικό προϊον και χαλάει πολύ εύκολα, η μεταφορά του κοστίζει, καθώς πρέπει να μεταφερθεί με ειδικά βυτία-ψυγεία...
εκτός και αν βρούμε καποια "κόλπα" που να κάνουν την μεταφορά και αποθήκευση ευκολότερη. Ετσι λοιπόν το γαλα εισάγεται ως:
- κατεψυγμένο (σε παγοκολώνες) από γειτονικές χώρες, κυρίως απο την FYROM και τη Βουλγαρία
- συμπυκνωμένο (εβαπορέ) και όχι μόνο σε κονσέρβα
- υψηλής παστερίωσης, κυρίως από τη Γερμανία αλλά και από Ρουμανία
- μακράς διαρκείας, απο Βέλγιο και Ολλανδία, αν και έχω δεί και Ιταλικό και Ισπανικό
- αφυδατωμένο (σκόνη) από πολλά μέρη, ακόμα και απο την... Αργεντινή
- φρέσκο από γειτονικές χώρες, FYROM, Βουλγαρία και Τουρκία
Επειδή λοιπόν η νομοθεσία επιβάλλει το φρέσκο γάλα να είναι φρέσκο, δηλαδή να το πάρουμε απο την αγελάδα, να το επεξεργαστούμε και να το πουλήσουμε σε 3-5 ημέρες, οι περισσότερες απο τις "άλλες" αναγκες καλύπτονται από το εισαγόμενο γάλα.
Παλιότερα η νομοθεσία ήταν αρκετά "σκιώδης" και φυσικά οι γαλακτοβιομηχανίες έκαναν ότι μπορούσαν για να εκμεταλευτούν τις νομικές τρύπες, τρύπες τόσο μεγάλες που χωρούσε νταλίκα να περάσει από μέσα. Μερικά παραδείγματα:
- Γιαούρτι 100% ελληνικό: Το γιαούρτι, οχι το γάλα...
- Γιαούρτι απο ελληνικό γάλα: ... σε σκόνη
- Γιαούρτι με ελληνικό γάλα: έχει μίγμα απο διάφορα γάλατα, κάπου μέσα έχει και λίγο ελληνικό
- Γιαούρτι φτιαγμένο με γάλα απο τις φάρμες μας: οι οποίες όμως βρίσκονται στην FYROM, την Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Παράγεται στη Ρουμανία.
- Γιαούρτι από φρέσκο γάλα: φρέσκο γάλα και πάλι απο FYROM, Βουλγαρία και Τουρκία
- Γιαούρτι με φρέσκο γάλα: κάπου μέσα στο χαρμάνι έχει και λίγο φρέσκο γάλα
- Γιαούρτι απο γάλα προέλευσης 100% ελληνικό: Φέραμε τις αγελάδες απο την FYROM και τις αρμέξαμε ή είναι το γάλα ελληνικό αλλά είναι σε σκόνη και το στείλαμε στο εργοστάσιο μας στην Ρουμανία
- Γιαούρτι: παραγεται στην Eλλάδα: Το εργοστασιο μας είναι στην Ελλάδα, αλλά το γάλα έρχεται από τη Γερμανία και άλλα μακρυνά μέρη
Με λίγα λόγια, αν το γιαούρτι δεν αναγράφει ΡΗΤΩΣ οτι πρόκειται για γιαούρτι που παράγεται στην Ελλάδα απο 100% φρέσκο ελληνικό γάλα, δεν είναι.
Τώρα που οι γαλακτοβιομηχανίες έχουν αρχίσει να συμμορφώνονται με τον νέο νόμο (αφου έφαγαν μερικά χοντρά πρόστιμα) βλέπουμε να ξεφυτρώνουν πάνω στις συσκευασίες ετικέτες και εκτυπώσεις του τύπου "γάλα προέλευσης Γερμανίας" κλπ
Γιαυτό, οπώς έγραψα παλιότερα ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΤΙΣ ΕΤΙΚΕΤΤΕΣ
Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010
Τα πρώτα 10k μου
Ναι, τα κατάφερα! Ετρεξα τα πρώτα ολοκληρωμένα 10k μου! Και σε λογικό χρόνο για πρώτη φορά! 1 ώρα και 12 λεπτά! (Πολλά θαυμαστικά δεν εχω βάλει σε τόσο λίγες λέξεις???)
Μια σημαντική παράμετρος είναι το πόσο καλα ένιωθα ξεκινώντας αλλά και το ποσο λίγο κουρασμένος αισθάνομαι μετά απο αυτά. Μετά απο όλο αυτό το τρέξιμο συνέχισα και ένα κανονικό μικτό σετ βάρη, οπως θα το έκανα κάθε άλλο Σάββατο. Που σημαίνει οτι απέχω αρκετά απο το σημείο ¨τελικής πτώσης" μου.
Περισσότερο κουράστηκα την προηγούμενη εβδομάδα που έτρεξα 8k σε μία ώρα.
Ξεκίνησα ομαλά με βήμα 9kph για τα πρώτα διόμισι χιλιόμετρα και συνέχισα στον ίδιο ρυθμό με λίγο πιο ανοιχτό βηματισμό μέχρι τα 4 ή 5, τα οποία πέρασαν σχετικά ξεκούραστα. Κάπου εκει έκοψα λίγο ρυθμό για να κατεβάσω σφυγμούς και να πιώ νερό, για 300-400 μέτρα.
Συνέχισα σε λίγο πιο αργό ρυθμό (8,4kph) από εκεί και κάτω, σταθεροποιώντας τους σφυγμούς σε νούμερα κάτω απο τα 160bpm, δηλαδή ανέβαζα λιγο τον ρυθμό και μόλις τα έπιανα έκοβα ωστε να βρίσκομαι εκει γύρω.
Λίγο πριν απο τα 7k άρχισα να λύνω ένα sudoku στο μυαλό μου, κατάλαβα το παλαβό της υπόθεσης και σταμάτησα... πρόβλημα το να μείνεις συγκεντρωμένος μετά απο 40 λεπτά σταθερής και μονότονης κίνησης, ειδικά για μένα που έχω ελαφριά μορφη ADD.
Από το 7k και μετά κατάφερα να βρώ την αυτοσυγκέντρωση μου πάλι και τα επόμενα 3k έφυγαν χωρίς να τα καταλάβω και χωρίς να σταματήσω.
Με το τέλος της διαδρομής έκανα ελαφρό stretch στα πόδια μου, τα οποία τα ένιωθα πολύ ελαφριά, με ελάχιστο πόνο στα γόνατα που έφυγε αμέσως. Εχω μια υποψία οτι με βοήθησαν πολύ τα καινούργια AdiZero Boston που φόρεσα για πρώτη φορά σήμερα.
Επίσης, με βοήθησε σίγουρα οτι ξεκίνησα με πιό ελαφρό ρυθμό απο οτι συνήθως και το ότι και χτες και σήμερα το πρωί έφαγα ακριβώς οτι έπρεπε (υδατάνθρακες!) ώστε να έχω δυνάμεις αλλά και αρκετά ελαφρά ώστε να μη με βαρύνει.
Ευτυχώς είχα την πρόνοια να φέρω μαζί μου ένα άλλο μπλουζάκι, γιατί αυτό που φορούσα ήταν τόσο μούσκεμα που μπορούσες να το στίψεις.
Το φχαριστήθηκα! Προβλέπω να το ξανακάνω πολύ σύντομα, ίσως και μέχρι τα μέσα της εβδομάδας!
Μια σημαντική παράμετρος είναι το πόσο καλα ένιωθα ξεκινώντας αλλά και το ποσο λίγο κουρασμένος αισθάνομαι μετά απο αυτά. Μετά απο όλο αυτό το τρέξιμο συνέχισα και ένα κανονικό μικτό σετ βάρη, οπως θα το έκανα κάθε άλλο Σάββατο. Που σημαίνει οτι απέχω αρκετά απο το σημείο ¨τελικής πτώσης" μου.
Περισσότερο κουράστηκα την προηγούμενη εβδομάδα που έτρεξα 8k σε μία ώρα.
Ξεκίνησα ομαλά με βήμα 9kph για τα πρώτα διόμισι χιλιόμετρα και συνέχισα στον ίδιο ρυθμό με λίγο πιο ανοιχτό βηματισμό μέχρι τα 4 ή 5, τα οποία πέρασαν σχετικά ξεκούραστα. Κάπου εκει έκοψα λίγο ρυθμό για να κατεβάσω σφυγμούς και να πιώ νερό, για 300-400 μέτρα.
Συνέχισα σε λίγο πιο αργό ρυθμό (8,4kph) από εκεί και κάτω, σταθεροποιώντας τους σφυγμούς σε νούμερα κάτω απο τα 160bpm, δηλαδή ανέβαζα λιγο τον ρυθμό και μόλις τα έπιανα έκοβα ωστε να βρίσκομαι εκει γύρω.
Λίγο πριν απο τα 7k άρχισα να λύνω ένα sudoku στο μυαλό μου, κατάλαβα το παλαβό της υπόθεσης και σταμάτησα... πρόβλημα το να μείνεις συγκεντρωμένος μετά απο 40 λεπτά σταθερής και μονότονης κίνησης, ειδικά για μένα που έχω ελαφριά μορφη ADD.
Από το 7k και μετά κατάφερα να βρώ την αυτοσυγκέντρωση μου πάλι και τα επόμενα 3k έφυγαν χωρίς να τα καταλάβω και χωρίς να σταματήσω.
Με το τέλος της διαδρομής έκανα ελαφρό stretch στα πόδια μου, τα οποία τα ένιωθα πολύ ελαφριά, με ελάχιστο πόνο στα γόνατα που έφυγε αμέσως. Εχω μια υποψία οτι με βοήθησαν πολύ τα καινούργια AdiZero Boston που φόρεσα για πρώτη φορά σήμερα.
Επίσης, με βοήθησε σίγουρα οτι ξεκίνησα με πιό ελαφρό ρυθμό απο οτι συνήθως και το ότι και χτες και σήμερα το πρωί έφαγα ακριβώς οτι έπρεπε (υδατάνθρακες!) ώστε να έχω δυνάμεις αλλά και αρκετά ελαφρά ώστε να μη με βαρύνει.
Ευτυχώς είχα την πρόνοια να φέρω μαζί μου ένα άλλο μπλουζάκι, γιατί αυτό που φορούσα ήταν τόσο μούσκεμα που μπορούσες να το στίψεις.
Το φχαριστήθηκα! Προβλέπω να το ξανακάνω πολύ σύντομα, ίσως και μέχρι τα μέσα της εβδομάδας!
Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010
My Running Soundtrack
Οσοι με γνωρίζουν, ξέρουν την τρέλλα μου με τη μουσική. Οσοι δεν με γνωρίζουν, το καταλαβαίνουν μόλις με γνωρίσουν.
Υπαρχει μονίμως ένα soundtrack που παίζει παράλληλα με τις δραστηριότητες μου. Μου είναι αδύνατο να επιβιώσω στην ησυχία!
Απο πρίν κυκλοφορήσει το πρώτο Walkman, μουσική παίζει συνέχεια κοντά σε μένα. Και φυσικά τώρα ένα MP3 player βρίσκεται μόνιμα στη τσέπη μου (και ένα άλλο φορτίζει).
Εχω βέβαια φτάξει και μερικά playlists για το γυμναστήριο, με εκατοντάδες κομμάτια για το iPod μου, καθώς βαριέμαι να ακούω τα ίδια και τα ίδια...
Ομως, αυτό το καιρό ακούω τα εξής:
Υπαρχει μονίμως ένα soundtrack που παίζει παράλληλα με τις δραστηριότητες μου. Μου είναι αδύνατο να επιβιώσω στην ησυχία!
Απο πρίν κυκλοφορήσει το πρώτο Walkman, μουσική παίζει συνέχεια κοντά σε μένα. Και φυσικά τώρα ένα MP3 player βρίσκεται μόνιμα στη τσέπη μου (και ένα άλλο φορτίζει).
Εχω βέβαια φτάξει και μερικά playlists για το γυμναστήριο, με εκατοντάδες κομμάτια για το iPod μου, καθώς βαριέμαι να ακούω τα ίδια και τα ίδια...
Ομως, αυτό το καιρό ακούω τα εξής:
- Highway to Hell (AC/DC): Αν και ποτέ δεν ήμουν οπαδός τους, το ξαναανακάλυψα με το iron man. Εξαιρετικό για ξεκίνημα, έχει αυτο τον πορωτικό σαματά που σε ξεσηκώνει
- Boom boom pow (Black Eyed Peas): Ενα κομμάτι που απλά δεν μπορείς να του αρνηθείς
- Born Slippy (Underworld): οτι πρέπει για να μπείς "into the zone"
- Can't Get Enough (depeche mode): και όχι μονο, η λίστα μου είναι γεμάτη με αυτή την εποχή
- Dominion (the Sisters of Mercy): beat και cult φωνητικά
- Fascination Street (the Cure): άλλο ένα μπητάτο κιθαριστικό κομάτι. Μεταξύ άλλων... ιδίως απο την πρώτη τους περίοδο.
- Going Underground (the Jam): από τα πολύ ανεβαστικά τους, σου φτιάχνει τη διάθεση. Οπως και τα huugh και haaa του Precious
- Gonna make you sweat (C+C Music Factory): το απόλυτο workout κομμάτι
- Good Vibrations (Marky Mark): άλλο ένα workout κομμάτι που με κάνει να ρίχνω γροθιές στον αέρα
- Higher Ground (Red Hot Chili Peppers): Αν μπορείς, μείνε ακίνητος (και δεν είναι το μόνο στις λίστες μου)
- Higher State of Consciousness (Wink): Απο την εποχή που έκανα χιλιόμετρα με το ποδήλατο, ένα κομάτι που με στέλνει
- I Fought the Law (The Clash): Τρέχεις και σε κυνηγάνε
- Killing in the Name of (Rage against the Machine): επειδή τελικά τρέχω για να ξεφύγω απο κάτι...
- Love to Hate You (Erasure): Εκφράζει την σχέση αγάπης / μίσους για αυτό που κάνω
- Love Song (Simple Minds): αυτό το beat καταπίνει τα χιλιόμετρα
- Look Back in Anger (Bowie): πολύ κοντά στον κινηματογραφικό λοχία που σου βάζει τις φωνές εκεί που πας να εγκαταλείψεις. Γνωστός ο... φανατισμός μου με τον db, οπότε κυριαρχεί στις λίστες μου
- Ready to Go (Republica): εκεί που πας να κόψεις γιατί δεν αντέχεις άλλο, σε πάει λίγο παρακάτω
- Resurrection (PPK): με αυτό χάνομαι σε έναν δικό μου κόσμο
- Running Up That Hill (Kate Bush): κλασσικό τραγούδι τρεξίματος
- Sandstorm (Darude): αδύνατο να μην πατήσεις γκάζι με αυτό
- She Lost Control (Joy Division): To απλοικό μπάσο με τα μεταλλικά ντραμς στα 110bpm. Τι θα έλεγε ο Curtis αν ήξερε οτι 30 χρόνια μετά κάποιος θα... έτρεχε με ένα τραγούδι για την αυτοκτονία?
Τα έβαλα αλφαβητικά, καθώς αφήνω την ευθύνη στο iPod να τα ανακατώσει. Και μαζί με αυτά έχω και άλλα παρόμοια (220 στο σύνολο) που και βαριέμαι να τα γραψω, αλλα και δεν μπορώ, καθώς η λίστα μου δεν ειναι ποτέ τελειωτική. Οπως μου κάτσει η κάθε μέρα και ότι μου περάσει από το κεφάλι, ενα τράβηγμα με το ποντίκι και μπήκε!
Α, ναι... φυσικά κάθε φορά γίνομαι θέαμα στο γυμναστήριο
Α, ναι... φυσικά κάθε φορά γίνομαι θέαμα στο γυμναστήριο
Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010
Τραυματισμοί
Οι τραυματισμοί είναι μεσα στο παιχνίδι (μου είπανε οταν με κρεβατωσε η μέση μου για μία εβδομάδα).
No pain no gain (μου είπανε μετά την θλάση στο δεξί μηρό που με έκανε House M.D. για 30 μέρες)
Είναι δείγμα του δρομέα (μου είπανε οταν μαύρισε το νύχι μου)
Θα είναι κάτι που φάγατε μάλλον (στα επείγοντα του "Γ. Γεννηματάς" με κρίση "αντλίας ουδετερονίων"... ναι αυτό έγραψαν στη διάγνωση!!!)
Οι τραυματισμοί έρχονται την στιγμή που νομίζεις οτι "το'χεις" και οτι μπορείς να το κάνεις ταυτόχρονα με κάτι άλλο. Ερχονται την στιγμή που δεν θα "σεβαστείς" το βάρος. Ερχονται οταν δεν "ακούσεις" το σώμα σου, το οποίο φωναζε και γκρίνιαζε για ώρα πριν την θλάση.
Ερχονται όμως και όταν δεν προσέχεις. Μετά απο το "συμβάν" και μολις περάσει ο αφόρητος πόνος, το πρώτο που σκέφτεσαι είναι "μα τι βλάκας που είμαι! πως τα κατάφερα και χτύπησα έτσι?"
Πρώτος τραυματισμός, στους 5 μήνες απο το ξεκίνημα. Ακριβώς την στιγμή που αρχίζεις και "ξεψαρώνεις" και λες είναι ώρα να πιέσω λίγο παραπάνω.
Τρέξιμο, 2.4 km ανεβάζοντας την ένταση από τους "αστείους" 146 σφυγμούς στους 152. Κάποια στιγμή λίγο πρίν το τέλος, το "άκουσα" το χρααααατσ στο δεξί πόδι, αλλα δεν έδωσα και πολλή σημασία. Είναι ένας περίεργος πόνος η θλάση, προκαλεί ενα μούδιασμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού και για κάποιο λόγο δεν μπορείς να πατήσεις το πονεμένο πόδι. Για σχεδόν ένα μήνα μετά ήταν αδύνατο να τρέξω. Επανήλθα με "non-impact" αερόβια, όπως ελλειπτικό και ποδήλατο. Χρειάστηκα σχεδόν ένα μήνα ακόμα για να γυρίσω στο σημείο που ήμουν πρίν χτυπήσω...
...και ακριβώς σε αυτό το σημείο, χτύπησα ΚΑΙ τη μέση μου...
κατι που δεν είναι δύσκολο, εφόσον:
Με κάτι ταξίδια κλπ, επέστρεψα σε κανονικό πρόγραμμα σχεδόν 4 μήνες μετά.
Με όλα αυτα είσαι πολυ προσεχτικός για ένα μεγάλο διάστημα, δεν πιέζεις κλπ. Το μεγάλο μου πρόβλημα ήταν οτι με περιορισμένη την άσκηση άρχισε να γυρνάει το βάρος που με τόσο κόπο είχα χασει. Αυτό είναι το σημείο που τα παρατάς!
Ε, δεν τα παράτησα... όμως όλο αυτό το σκηνικό με πήγε πολύ πίσω και χρειάστηκε δουλειά, πολλή δουλειά, για να επανέλθω.
Το οποίο μας φέρνει στο "μαύρο νύχι", κατι γνωστό σε φανατικούς δρομείς: το νύχι πατιέται απο το παπούτσι που είναι λίγο πιο στενό απο ότι πρέπει, ματώνει, μαυρίζει και μετά απο κάποιο χρόνο πέφτει. Εχω ήδη χάσει το νύχι στο αριστερό πόδι, ετοιμάζεται τώρα και το δεξί. Επώδυνο? Μπαααααα... πονάν' ωρε τα παλλικάρια?
Παρένθεση: οι τραυματισμοί είχαν και ένα θετικό... ασχολήθηκα σοβαρότερα με την διατροφή μου, στην οποία απο αυτό το σημείο και κάτω προστίθενται πρωτείνες και διάφορες recovery συνθέσεις. Εχουν αποτέλεσμα? δεν ξέρω, πάντως δεν έχω άλλο τραυματισμό λόγω άσκησης...
Το τρίτο χτύπημααααα ήταν αποτέλεσμα καθαρής ΒΛΑΚΕΙΑΣ: κατάφερα να πέσω στη μπανιέρα μου. Χτύπησα αρκετά άσχημα και πιστεύω οτι αν είχα πέσει έτσι σε εποχή που δεν πήγαινα καθημερινά στο γυμναστήριο θα είχα μείνει εκεί μέχρι να με μάζευε ο ιατροδικαστής μετά απο μέρες. Αντε πάλι κουτσα-κούτσα, άντε πάλι χαμένες μέρες χωρίς τρέξιμο...
Ενα απο τα σοβαρότερα προβλήματα που μου προκάλεσε η συγκεκριμένη πτώση ήταν οτι χτύπησα το προβληματικό μου γόνατο. Χρειάστηκα ενισχυμένη επιγονατίδα neoprene για αρκετό καιρό, στην αρχή συνέχεια και αργότερα μόνο κατα το τρέξιμο. Και λόγω του κοπανήματος στην κνήμη, εξακολουθώ να έχω τα σημάδια, τα οποία είναι μάλλον μόνιμα. Και άλλος χαμένος χρόνος
Και φτάνουμε τελικά στο πιό ξεφτίλα περιστατικό, το οποίο μου έβαλε μυαλό.
Ως πρώην χοντρός που κατάφερα να χάσω βάρος με πολύ κόπο, εχω μια τάση να πανικοβάλλομαι οταν βλέπω το βάρος να ανεβαίνει και την κοιλιά να επιστρέφει. Και ως μεγάλο κορόϊδο, δοκίμασα να "ενισχύσω" την προσπάθεια μου με κάποιο θερμογενικό σκεύασμα. Ναι, ομολογώ την βλακεία μου και αισθάνομαι κατάπτυστος! Μέχρι τότε είχα δοκιμάσει πολλές φόρμουλες, οι οποίες ήταν απλα αναποτελεσματικές. Η συγκεκριμένη φόρμουλα ομως μου δημιούργησε πολύ σοβαρό πρόβλημα, το οποίο κατέληξε σε απίστευτο πόνο στο στομάχι. Πόνος απερίγραπτος!
Δεν μπορούσα να αναπνεύσω από τον πόνο... έκανα οτι μπορούσα για ώρες (*ζεστό τσαι, χαμομήλι, maalox, panadol, αναπνοές, ξάπλωμα σε διάφορες στάσεις, κουβερτούλα, εμετό, πολύ νερό, περπάτημα πάνω-κατω, φωνές, κατάρες...), όμως κατα τις 4 παρά το πρωί δεν άντεξα άλλο και πήρα το 166... το ασθενοφόρο κατευθασε σχεδόν αμέσως και με πήγε στα επείγοντα του "Γ.Γεννηματάς" όπου, αφού μου έκαναν κάποια ένεση που εξαφάνισε μαγικά τον πόνο, με περασαν απο μερικές εξετάσεις και με αμόλησαν κατα τις 7.
Δεν έχω λόγια να περιγράψω την ευγνωμοσύνη μου στους γιατρούς της βάρδιας (που απεργούσαν) στις νοσοκόμες (που έκαναν όλη τη δουλειά) στο πλήρωμα του ασθενοφόρου (που έφτασαν σε 10 λεπτά απο τη κλήση) κλπ.
Και τελικά στον ταρίφα (ναι, ευγνωμονώ ταρίφα!) που με πήγε σπίτι χωρίς να πάρει λεφτά (γιατί όπως με πήραν σηκωτό κατάφερα να πάρω μόνο τα κλειδιά μου)
No pain no gain (μου είπανε μετά την θλάση στο δεξί μηρό που με έκανε House M.D. για 30 μέρες)
Είναι δείγμα του δρομέα (μου είπανε οταν μαύρισε το νύχι μου)
Θα είναι κάτι που φάγατε μάλλον (στα επείγοντα του "Γ. Γεννηματάς" με κρίση "αντλίας ουδετερονίων"... ναι αυτό έγραψαν στη διάγνωση!!!)
Οι τραυματισμοί έρχονται την στιγμή που νομίζεις οτι "το'χεις" και οτι μπορείς να το κάνεις ταυτόχρονα με κάτι άλλο. Ερχονται την στιγμή που δεν θα "σεβαστείς" το βάρος. Ερχονται οταν δεν "ακούσεις" το σώμα σου, το οποίο φωναζε και γκρίνιαζε για ώρα πριν την θλάση.
Ερχονται όμως και όταν δεν προσέχεις. Μετά απο το "συμβάν" και μολις περάσει ο αφόρητος πόνος, το πρώτο που σκέφτεσαι είναι "μα τι βλάκας που είμαι! πως τα κατάφερα και χτύπησα έτσι?"
Πρώτος τραυματισμός, στους 5 μήνες απο το ξεκίνημα. Ακριβώς την στιγμή που αρχίζεις και "ξεψαρώνεις" και λες είναι ώρα να πιέσω λίγο παραπάνω.
Τρέξιμο, 2.4 km ανεβάζοντας την ένταση από τους "αστείους" 146 σφυγμούς στους 152. Κάποια στιγμή λίγο πρίν το τέλος, το "άκουσα" το χρααααατσ στο δεξί πόδι, αλλα δεν έδωσα και πολλή σημασία. Είναι ένας περίεργος πόνος η θλάση, προκαλεί ενα μούδιασμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού και για κάποιο λόγο δεν μπορείς να πατήσεις το πονεμένο πόδι. Για σχεδόν ένα μήνα μετά ήταν αδύνατο να τρέξω. Επανήλθα με "non-impact" αερόβια, όπως ελλειπτικό και ποδήλατο. Χρειάστηκα σχεδόν ένα μήνα ακόμα για να γυρίσω στο σημείο που ήμουν πρίν χτυπήσω...
...και ακριβώς σε αυτό το σημείο, χτύπησα ΚΑΙ τη μέση μου...
κατι που δεν είναι δύσκολο, εφόσον:
- κάνεις λάθος την άσκηση
- σηκώνεις περισσότερο βάρος απο ότι πρέπει
- δεν είσαι συγκεντρωμενος σε αυτό που κάνεις αλλα...
- ...κοιτάς τι κάνει η Ρια Αντωνίου που κάνει κοιλιακούς στα αριστερά σου!
Με κάτι ταξίδια κλπ, επέστρεψα σε κανονικό πρόγραμμα σχεδόν 4 μήνες μετά.
Με όλα αυτα είσαι πολυ προσεχτικός για ένα μεγάλο διάστημα, δεν πιέζεις κλπ. Το μεγάλο μου πρόβλημα ήταν οτι με περιορισμένη την άσκηση άρχισε να γυρνάει το βάρος που με τόσο κόπο είχα χασει. Αυτό είναι το σημείο που τα παρατάς!
Ε, δεν τα παράτησα... όμως όλο αυτό το σκηνικό με πήγε πολύ πίσω και χρειάστηκε δουλειά, πολλή δουλειά, για να επανέλθω.
Το οποίο μας φέρνει στο "μαύρο νύχι", κατι γνωστό σε φανατικούς δρομείς: το νύχι πατιέται απο το παπούτσι που είναι λίγο πιο στενό απο ότι πρέπει, ματώνει, μαυρίζει και μετά απο κάποιο χρόνο πέφτει. Εχω ήδη χάσει το νύχι στο αριστερό πόδι, ετοιμάζεται τώρα και το δεξί. Επώδυνο? Μπαααααα... πονάν' ωρε τα παλλικάρια?
Παρένθεση: οι τραυματισμοί είχαν και ένα θετικό... ασχολήθηκα σοβαρότερα με την διατροφή μου, στην οποία απο αυτό το σημείο και κάτω προστίθενται πρωτείνες και διάφορες recovery συνθέσεις. Εχουν αποτέλεσμα? δεν ξέρω, πάντως δεν έχω άλλο τραυματισμό λόγω άσκησης...
Το τρίτο χτύπημααααα ήταν αποτέλεσμα καθαρής ΒΛΑΚΕΙΑΣ: κατάφερα να πέσω στη μπανιέρα μου. Χτύπησα αρκετά άσχημα και πιστεύω οτι αν είχα πέσει έτσι σε εποχή που δεν πήγαινα καθημερινά στο γυμναστήριο θα είχα μείνει εκεί μέχρι να με μάζευε ο ιατροδικαστής μετά απο μέρες. Αντε πάλι κουτσα-κούτσα, άντε πάλι χαμένες μέρες χωρίς τρέξιμο...
Ενα απο τα σοβαρότερα προβλήματα που μου προκάλεσε η συγκεκριμένη πτώση ήταν οτι χτύπησα το προβληματικό μου γόνατο. Χρειάστηκα ενισχυμένη επιγονατίδα neoprene για αρκετό καιρό, στην αρχή συνέχεια και αργότερα μόνο κατα το τρέξιμο. Και λόγω του κοπανήματος στην κνήμη, εξακολουθώ να έχω τα σημάδια, τα οποία είναι μάλλον μόνιμα. Και άλλος χαμένος χρόνος
Και φτάνουμε τελικά στο πιό ξεφτίλα περιστατικό, το οποίο μου έβαλε μυαλό.
Ως πρώην χοντρός που κατάφερα να χάσω βάρος με πολύ κόπο, εχω μια τάση να πανικοβάλλομαι οταν βλέπω το βάρος να ανεβαίνει και την κοιλιά να επιστρέφει. Και ως μεγάλο κορόϊδο, δοκίμασα να "ενισχύσω" την προσπάθεια μου με κάποιο θερμογενικό σκεύασμα. Ναι, ομολογώ την βλακεία μου και αισθάνομαι κατάπτυστος! Μέχρι τότε είχα δοκιμάσει πολλές φόρμουλες, οι οποίες ήταν απλα αναποτελεσματικές. Η συγκεκριμένη φόρμουλα ομως μου δημιούργησε πολύ σοβαρό πρόβλημα, το οποίο κατέληξε σε απίστευτο πόνο στο στομάχι. Πόνος απερίγραπτος!
Δεν μπορούσα να αναπνεύσω από τον πόνο... έκανα οτι μπορούσα για ώρες (*ζεστό τσαι, χαμομήλι, maalox, panadol, αναπνοές, ξάπλωμα σε διάφορες στάσεις, κουβερτούλα, εμετό, πολύ νερό, περπάτημα πάνω-κατω, φωνές, κατάρες...), όμως κατα τις 4 παρά το πρωί δεν άντεξα άλλο και πήρα το 166... το ασθενοφόρο κατευθασε σχεδόν αμέσως και με πήγε στα επείγοντα του "Γ.Γεννηματάς" όπου, αφού μου έκαναν κάποια ένεση που εξαφάνισε μαγικά τον πόνο, με περασαν απο μερικές εξετάσεις και με αμόλησαν κατα τις 7.
Δεν έχω λόγια να περιγράψω την ευγνωμοσύνη μου στους γιατρούς της βάρδιας (που απεργούσαν) στις νοσοκόμες (που έκαναν όλη τη δουλειά) στο πλήρωμα του ασθενοφόρου (που έφτασαν σε 10 λεπτά απο τη κλήση) κλπ.
Και τελικά στον ταρίφα (ναι, ευγνωμονώ ταρίφα!) που με πήγε σπίτι χωρίς να πάρει λεφτά (γιατί όπως με πήραν σηκωτό κατάφερα να πάρω μόνο τα κλειδιά μου)
Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010
Κατάληψη!
Ναι, το γυμναστηριο και το τρέξιμο έχουν κάνει κατάληψη στη ζωή μου...
Ολη μέρα στη δουλειά σκέφτομαι την ώρα που θα πάω στο γυμναστήριο. Ολο το πρόγραμμα διατροφής μου μέσα στη μέρα έχει σκοπό να μπορέσω να είμαι ελαφρύς την ώρα του γυμναστηρίου!
Αλλα και όλη την εβδομάδα το μόνο που σκέφτομαι είναι πότε θα έρθει το Σαββατο να πάω να τρέξω! Ακόμα και το τί θα φάω την Παρασκευή έχει να κάνει με τον σχεδιασμό μου για το Σαββατιάτικο τρέξιμο.
Ολο αυτό το πάθιασμα έχει φέρει και ένα άλλο καλό: δεν βλέπω σχεδόν καθόλου τηλεόραση. Δεν την ανάβω καν! Μέχρι να τελειώσω την καθημερινή μου ρουτίνα έχει σχεδόν φτάσει η ώρα για ύπνο, τον οποίο μετά από όλη αυτη την ταλαιπωρία που τραβάω καθημερινά τον έχω ανάγκη και έρχεται χωρίς δυσκολία και στην ώρα του. Ισως να μένει λίγος χρόνος για διάβασμα (ή για να ενημερώσω αυτό εδώ το blog)
Ζω καλύτερα, τρέφομαι καλύτερα και δεν βαριέμαι! Και πολλές φορές ανρωτιέμαι τι έκανα πρίν ξεκινήσω αυτό το πρόγραμμα.
Τι έκανα? αναβα την τηλεαποβλάκωση και τηλεαποβλακονώμουν! Είχα αποψη για το κάθε τηλεριάλιτι και τον κάθε διαγωνισμό, λες και έπρεπε την επόμενη να μιλήσω σε κάποια απο τα σαχλά μεσημεριανά κουτσομπολίστικα. Ακούω τωρα διάφορους να μιλάνε για αυτά και νιώθω εξαιρετικά καλά που δεν έχω (πιά) σχέση και δεν με ενδιαφέρει.
Οτι είδηση χρειαστεί να μάθω, ας είναι καλά το internet και οι on line εκδόσεις εφημερίδων και πρακτορείων.
Πέρα απο αυτά κοιτάζω την μπουγάδα μου και βλέπω αθλητικά είδη να κυριαρχούν. Κοιτάζω τα παπούτσια μου και βλέπω πολλά πολλά παπούτσια για τρέξιμο. Ανοίγω το ψυγείο και βλέπω γάλα, νερό, φρούτα και λαχανικά, γιαούρτι... Οι ντουλάπες έχουν πρωτείνες, κονσερβες με τόννο και μακαρόνια.
Ολη η ζωή μου περιστρέφεται γύρω απο αυτό...
Ολη μέρα στη δουλειά σκέφτομαι την ώρα που θα πάω στο γυμναστήριο. Ολο το πρόγραμμα διατροφής μου μέσα στη μέρα έχει σκοπό να μπορέσω να είμαι ελαφρύς την ώρα του γυμναστηρίου!
Αλλα και όλη την εβδομάδα το μόνο που σκέφτομαι είναι πότε θα έρθει το Σαββατο να πάω να τρέξω! Ακόμα και το τί θα φάω την Παρασκευή έχει να κάνει με τον σχεδιασμό μου για το Σαββατιάτικο τρέξιμο.
Ολο αυτό το πάθιασμα έχει φέρει και ένα άλλο καλό: δεν βλέπω σχεδόν καθόλου τηλεόραση. Δεν την ανάβω καν! Μέχρι να τελειώσω την καθημερινή μου ρουτίνα έχει σχεδόν φτάσει η ώρα για ύπνο, τον οποίο μετά από όλη αυτη την ταλαιπωρία που τραβάω καθημερινά τον έχω ανάγκη και έρχεται χωρίς δυσκολία και στην ώρα του. Ισως να μένει λίγος χρόνος για διάβασμα (ή για να ενημερώσω αυτό εδώ το blog)
Ζω καλύτερα, τρέφομαι καλύτερα και δεν βαριέμαι! Και πολλές φορές ανρωτιέμαι τι έκανα πρίν ξεκινήσω αυτό το πρόγραμμα.
Τι έκανα? αναβα την τηλεαποβλάκωση και τηλεαποβλακονώμουν! Είχα αποψη για το κάθε τηλεριάλιτι και τον κάθε διαγωνισμό, λες και έπρεπε την επόμενη να μιλήσω σε κάποια απο τα σαχλά μεσημεριανά κουτσομπολίστικα. Ακούω τωρα διάφορους να μιλάνε για αυτά και νιώθω εξαιρετικά καλά που δεν έχω (πιά) σχέση και δεν με ενδιαφέρει.
Οτι είδηση χρειαστεί να μάθω, ας είναι καλά το internet και οι on line εκδόσεις εφημερίδων και πρακτορείων.
Πέρα απο αυτά κοιτάζω την μπουγάδα μου και βλέπω αθλητικά είδη να κυριαρχούν. Κοιτάζω τα παπούτσια μου και βλέπω πολλά πολλά παπούτσια για τρέξιμο. Ανοίγω το ψυγείο και βλέπω γάλα, νερό, φρούτα και λαχανικά, γιαούρτι... Οι ντουλάπες έχουν πρωτείνες, κονσερβες με τόννο και μακαρόνια.
Ολη η ζωή μου περιστρέφεται γύρω απο αυτό...
Ε, ναι... το έκανα!
Τα έτρεξα τα 10 χιλιόμετρα το Σαββατο!
Τα κατάφερα!
Βέβαια, μετά δεν είχα δύναμη ούτε να περπατήσω μέχρι το σπίτι.Και τα έτρεξα σε μία ώρα-φεύγα! Θα σας πω νεώτερα όταν καταφέρω να τα τρέξω σε μία ώρα (ή τουλάχιστον... κοντά στην μία ώρα)
Ξεκίνησα με χαλαρό ρυθμό (έτσι μου φάνηκε δηλαδή), ενω ο ουρανός ήταν μαύρος από τα σύννεφα και ο αέρας μύριζε υπέροχη φρεσκάδα. Ειμαι τυχερός που μένω εδώ που μένω και έχω τόσο όμορφη και ήσυχη γειτονιά οπού μπορώ να τρέξω. Τελευταία την έχουν ανακαλύψει και άλλοι και έρχονται και τρέχουν.
Περίπου στο χιλιόμετρο πήρα ρυθμό και άρχισα να ελέγχω την αναπνοή και το βήμα ώστε να κρατήσω τις δυνάμεις μου για όλη την απόσταση. Λόγω του βρεγμένου δρόμου και της αναμενόμενης βροχής δεν φόρεσα τα καινούργια μου adizero boston, ούτε τα free running μου, αλλά έτρεξα με τα πολύ πιό κλασσικά, 18 μηνών Equalon 3. Τα εμπιστεύομαι πολύ για περίεργες συνθήκες και δεν με νοιάζει να τα λερώσω.
Καθώς το τοπίο άλλαζε γύρω μου και η ώρα περνούσε, η εμπειρία γινόταν όλο και πιό ευχάριστη. Εφτασα στα 5 χιλιόμετρα (έχω μαρκάρει διάφορα σημάδια στο δρόμο) χωρίς να το καταλάβω... βέβαια απο εκεί και πέρα άρχισε να με ακουμπάει η κούραση. Σκέφτομαι την επόμενη φορά να γεμίσω το camelbak με isostar, έχω την εντύπωση οτι μετά το 5ο χιλιόμετρο είχα μείνει απο καύσιμα.
Τελος πάντων, απο εκεί και πέρα μου συνέβησαν διάφορα, πέρα απο τη κούραση... έκοψα ρυθμό μέχρι γρήγορο περπάτημα, καθώς είχα χτυπήσει 160 σφυγμούς. Αρχισε να με ενοχλεί διακριτικά το γόνατο. Είχα γίνει τόσο μούσκεμα που ένιωθα τον αέρα να με κρυώνει (παρά το ζέσταμα λόγω τρεξίματος). Και φυσικά προς το τέλος άρχισε και να βρέχει...
Την επόμενη φορά θα είμαι πιό έτοιμος.
Σχεδιάζω να πάρω το polar RS400 που έχει δέκτη GPS και θα βλέπω με πιό μεγάλη ακρίβεια την απόσταση. Αυτη τη φορά βασίστηκα και στο μέτρημα του Nike+, το οποίο ομως τελικά κάνει υπερεκτίμηση της απόστασης, αν και το έχω κάνει calibrate...
Χρειάζομαι ένα παγούρι με ζώνη, γιατί το κουβάλημα του camelbak ήταν μεγάλη ταλαιπωρία, ιδίως προς το τέλος
Αν ο καιρός είναι στεγνός, θα βγώ για το επόμενο μου 10ρι σε άλλη διαδρομή, την οποία έχω εντοπίσει ήδη αλλα πρέπει να πάω να την δώ πιό λεπτομερώς. Η συνηθισμένη μου διαδρομή που είναι κάπου 2 και κατι χιλιόμετρα έγινε βαρετη οταν πέρασα απο το ίδιο σημείο για 5η φορα...
Τα κατάφερα!
Βέβαια, μετά δεν είχα δύναμη ούτε να περπατήσω μέχρι το σπίτι.Και τα έτρεξα σε μία ώρα-φεύγα! Θα σας πω νεώτερα όταν καταφέρω να τα τρέξω σε μία ώρα (ή τουλάχιστον... κοντά στην μία ώρα)
Ξεκίνησα με χαλαρό ρυθμό (έτσι μου φάνηκε δηλαδή), ενω ο ουρανός ήταν μαύρος από τα σύννεφα και ο αέρας μύριζε υπέροχη φρεσκάδα. Ειμαι τυχερός που μένω εδώ που μένω και έχω τόσο όμορφη και ήσυχη γειτονιά οπού μπορώ να τρέξω. Τελευταία την έχουν ανακαλύψει και άλλοι και έρχονται και τρέχουν.
Περίπου στο χιλιόμετρο πήρα ρυθμό και άρχισα να ελέγχω την αναπνοή και το βήμα ώστε να κρατήσω τις δυνάμεις μου για όλη την απόσταση. Λόγω του βρεγμένου δρόμου και της αναμενόμενης βροχής δεν φόρεσα τα καινούργια μου adizero boston, ούτε τα free running μου, αλλά έτρεξα με τα πολύ πιό κλασσικά, 18 μηνών Equalon 3. Τα εμπιστεύομαι πολύ για περίεργες συνθήκες και δεν με νοιάζει να τα λερώσω.
Καθώς το τοπίο άλλαζε γύρω μου και η ώρα περνούσε, η εμπειρία γινόταν όλο και πιό ευχάριστη. Εφτασα στα 5 χιλιόμετρα (έχω μαρκάρει διάφορα σημάδια στο δρόμο) χωρίς να το καταλάβω... βέβαια απο εκεί και πέρα άρχισε να με ακουμπάει η κούραση. Σκέφτομαι την επόμενη φορά να γεμίσω το camelbak με isostar, έχω την εντύπωση οτι μετά το 5ο χιλιόμετρο είχα μείνει απο καύσιμα.
Τελος πάντων, απο εκεί και πέρα μου συνέβησαν διάφορα, πέρα απο τη κούραση... έκοψα ρυθμό μέχρι γρήγορο περπάτημα, καθώς είχα χτυπήσει 160 σφυγμούς. Αρχισε να με ενοχλεί διακριτικά το γόνατο. Είχα γίνει τόσο μούσκεμα που ένιωθα τον αέρα να με κρυώνει (παρά το ζέσταμα λόγω τρεξίματος). Και φυσικά προς το τέλος άρχισε και να βρέχει...
Την επόμενη φορά θα είμαι πιό έτοιμος.
Σχεδιάζω να πάρω το polar RS400 που έχει δέκτη GPS και θα βλέπω με πιό μεγάλη ακρίβεια την απόσταση. Αυτη τη φορά βασίστηκα και στο μέτρημα του Nike+, το οποίο ομως τελικά κάνει υπερεκτίμηση της απόστασης, αν και το έχω κάνει calibrate...
Χρειάζομαι ένα παγούρι με ζώνη, γιατί το κουβάλημα του camelbak ήταν μεγάλη ταλαιπωρία, ιδίως προς το τέλος
Αν ο καιρός είναι στεγνός, θα βγώ για το επόμενο μου 10ρι σε άλλη διαδρομή, την οποία έχω εντοπίσει ήδη αλλα πρέπει να πάω να την δώ πιό λεπτομερώς. Η συνηθισμένη μου διαδρομή που είναι κάπου 2 και κατι χιλιόμετρα έγινε βαρετη οταν πέρασα απο το ίδιο σημείο για 5η φορα...
Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010
Τι παπούτσια να βάλω?
Πήρατε την μεγάλη απόφαση και απο αύριο θα αρχίσετε γυμναστήριο. Μπράβο!
Αλλα... δεν ξέρετε τι παπούτσια να βάλετε...
Ελα μωρέ, θα βάλω εκείνα τα αθλητικά που έχω, που τα βάζω οταν πάμε εκδρομή... εκείνα τα πως τα λένε, που πήρα απο το... ναι βρε, μια χαρά είναι, αυτά που πήρα το 2004 που ήταν της μοδός!
Οχι, οχι, οχι!!!
Στα δύο χρόνια στο γυμναστήριο έχω δεί πολλά σχετικά "εγκλήματα"... μέχρι κάποιο "γνωστό" πρόσωπο να κάνει διάδρομο με... σαγιονάρες.
Αν διαλέγετε τα παπούτσια σας επειδή είναι ωραία
Αν διαλέγετε τα παπούτσια σας επειδή είναι της μόδας
Αν διαλέγετε τα παπούτσια σας επειδή είναι φτηνά/ακριβά
Αν διαλέγετε τα παπούτσια σας απο το καλάθι του σουπερμάρκετ (ή ακόμα χειρότερα: απο τη λαική)
κάνετε μεγάλο λάθος!
κάνετε ένα λάθος που θα το πληρώσετε με πόνο, τραυματισμούς και άχρηστη κούραση.
πόνο και τραυματισμούς στα πόδια, στα γόνατα και στη μέση και άχρηστη κούραση που θα σας κάνει να τα παρατήσετε πολύ σύντομα!
Αλλά έχετε και μια σοβαρή δικαιολογία... οταν πάτε στο κατάλληλο κατάστημα με αθλητικά είδη να αγοράσετε παπούτσια, υπάρχει κάποιος να σας δώσει συμβουλές? να μετρήσει το πόδι σας? να σας πεί για τον βηματισμό και το πάτημα σας? υπαρχει διάδρομος να δοκιμάσετε τα παπούτσια σας?
Μα τι "εξωτικά" πράγματα είναι αυτά που λέω? και όμως, στο αντίστοιχο κατάστημα της τάδε αλυσίδας σε χώρες του πολιτισμένου κόσμου όλα αυτά υπάρχουν! και υπάρχουν διότι σε αυτές τις χώρες οι καταναλωτές (εχμ... εσείς!) έχουν απαιτήσεις!
Οσο περίεργο και αν σας φαίνεται, δεν υπάρχει ένα παπούτσι "κατάλληλο για όλους". Και οι μεγάλες εταιρίες που ασχολούνται με το θέμα βρίσκονται σε έναν αμείλικτο ανταγωνισμό ο οποίος είναι καλός για εμάς: μας προσφέρει καλύτερα προιόντα σε καλές τιμές!
Και επίσης μας δίνει μια απέραντη ποικιλία να διαλέξουμε. Οχι, δεν μιλάω για το αν θα πάρω παπούτσια άσπρα, μαύρα ή χρυσά. Η ποικιλία έχει να κάνει με τους διάφορους σχεδιασμούς και τις τεχνολογίες που τα τμήματα R&D των εταιριών αναπτύσσουν και ικανοποιούν τις πιό ακραίες επιθυμίες μας.
Για να κάνω τα πράγματα πιό απλά, θα μιλήσω μονο για παπούτσια για το τρέξιμο. Αντίστοιχα θα βρείτε εκατοντάδες επιλογές για οποιαδήποτε άλλη αθλητική ασχολία σας ενδιαφέρει...
Αν πιάσουμε τα παπούτσια για το τρέξιμο, έχουμε επιλογές για το ΠΟΥ τα χρησιμοποιούμε (στίβο, δρόμο, μονοπάτια στο βουνό) αλλά και για το πόσο στηρίζουν το πόδι (cushion, stability, motion control). Τελευταία έχει προστεθεί και μία ακόμα κατηγορία, η free running, δηλαδη παπούτσια που προσομοιάζουν το τρέξιμο χωρις παπούτσια!
Το βασικότερο κριτήριο για να διαλέξετε παπούτσια για τρέξιμο είναι το "πάτημα" που κάνετε (ή "pronation", δηλαδή ο τόπος με τον οποίο πατάτε στο έδαφος και το πως κυλάει το πόδι μέχρι να το αφήσετε. Ο ευκολότερος τρόπος να διαπιστώσετε το πάτημα σας είναι να πάρετε ένα χρησιμοποιημένο παπούτσι και να δείτε πως έχει φαγωθεί το "τακούνι".
Το βασικότερο κριτήριο για να διαλέξετε παπούτσια για τρέξιμο είναι το "πάτημα" που κάνετε (ή "pronation", δηλαδή ο τόπος με τον οποίο πατάτε στο έδαφος και το πως κυλάει το πόδι μέχρι να το αφήσετε. Ο ευκολότερος τρόπος να διαπιστώσετε το πάτημα σας είναι να πάρετε ένα χρησιμοποιημένο παπούτσι και να δείτε πως έχει φαγωθεί το "τακούνι".
- Αν το τακούνι δεν είναι φαγωμένο ή αν είναι φαγωμένο ομοιόμορφα ή αν είναι φαγωμένο στο κέντρο, τότε έχετε ουδέτερο πάτημα (neutral pronation)
- Αν το τακούνι είναι φαγωμένο στην εξωτερική πλευρά, τότε έχετε πάτημα με υποπρηνισμό (underpronation)
- Αν το τακούνι είναι φαγωμένο στην μέσα πλευρά, τότε έχετε πάτημα με υπερπρηνισμό (overpronation)
Μπορείτε να βρείτε διάφορα επεξηγηματικά βιντεάκια εδώ
Ανακεφαλαιώνοντας: φορέστε τα κατάλληλα παπούτσια!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)