Γιατι δεν έτρεξα στον Μαραθώνιο?

Καλή ερώτηση με πολλές και διάφορες απαντήσεις...


πρώτα απο όλα, να ξεκαθαρίσω οτι δεν υπήρχε περίπτωση να τρέξω στον Μαραθώνιο... για να το "τολμήσεις" αυτό, πιστεύω οτι θα έπρεπε να έχεις μαζέψει πολύ περισσότερα χιλιόμετρα από όσα έχω κάνει αυτή τη στιγμή.


Ηθελα ομως να τρέξω τα 10k, απόσταση που την "έχω". Ας όψεται το κοπανημένο μου πόδι, το οποίο όχι μόνο δεν με αφησε να τρέξω τότε, αλλα ήταν αιτία να μην καταφέρω να μαζέψω οσα προπονητικά χιλιόμετρα θα ήθελα και εξακολουθεί να με περιορίζει στο τρέξιμο σήμερα. Μόλις της προηγούμενη εβδομάδα κατάφερα να πλησιάσω τα 30 λεπτά στα 5k. Ειμαι ακόμα πολύ μακρυά απο το να καλύψω και πάλι 10k.
Ισως αυτό το Σάββατο να μπορέσω να καλύψω όλη την απόσταση


Για να μην κουράζω, δεν μπορούσα να τρέξω λόγω τραυματισμού που έκανε το κάθε βήμα ένα μαρτύριο.


Αλλα υπήρχαν και άλλοι λόγοι: είχα ανάγκη απο μια μεγάλη διαδρομή, εγώ και η μηχανή, να δω νεα τοπία να ξεδιπλώνονται. Είναι κάτι που το αποζητούσα από μέρες.
Ειχα ανάγκη να βάλω διάφορα γεγονότα σε προοπτική, να πάρω μερικές σημαντικές αποφάσεις και να μείνω για λίγο μόνος με τις σκέψεις μου.
Μα καλά θα μου πείτε, δεν μπορούσες να τα κάνεις αυτά τρέχοντας? Ακόμα δεν εχω φτάσει στο σημείο του "Ζεν" τρεξίματος, οπου τρέχεις και σκέφτεσαι κατι άλλο. Ισως αργότερα, αλλα τώρα ακόμα τρέχω και ασχολούμαι με τις λεπτομέρειες της άσκησης: Με τι ρυθμό τρέχω, που είναι οι σφιγμοί μου, πως να πατήσω καλύτερα το πόδι κλπ.
Πρέπει να συμπληρώσω μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα ακόμα για να φτάσω να τρέχω χαλαρώνοντας. Ισως και να μη το καταφέρω ποτέ, καθώς διαθέτω ένα δραστήριο μυαλό που είναι πολύ δύσκολο να κατεβάσει στροφές. Ειναι θέμα χαρακτήρα... συνηθως σκέφτομαι δύο διαφορετικά και πολλές φορές αντιπαραποκλειόμενα* πράγματα ταυτόχρονα.


Ηταν παντως μια υπέροχη μέρα εκείνη η Κυριακή και καπως το μετάνιωσα που δεν κατέβηκα τουλάχιστον στο κέντρο αντι να παρακολουθώ την διαδικασία απο την τηλεόραση. Ωρες μετά, γυρνώντας απο την βόλτα μου πέρασα απο το κέντρο, και ακόμα κυκλοφορούσαν διάφοροι με τα μετάλλεια στο χέρι που μάλλον μόλις πρίν λίγο είχαν τερματίσει.




(*Α ρε ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ με τις μεταφράσεις σου!)