Τραυματισμοί

Οι τραυματισμοί είναι μεσα στο παιχνίδι (μου είπανε οταν με κρεβατωσε η μέση μου για μία εβδομάδα).
No pain no gain (μου είπανε μετά την θλάση στο δεξί μηρό που με έκανε House M.D. για 30 μέρες)
Είναι δείγμα του δρομέα (μου είπανε οταν μαύρισε το νύχι μου)
Θα είναι κάτι που φάγατε μάλλον (στα επείγοντα του  "Γ. Γεννηματάς" με κρίση "αντλίας ουδετερονίων"... ναι αυτό έγραψαν στη διάγνωση!!!) 


Οι τραυματισμοί έρχονται την στιγμή που νομίζεις οτι "το'χεις" και οτι μπορείς να το κάνεις ταυτόχρονα με κάτι άλλο. Ερχονται την στιγμή που δεν θα "σεβαστείς" το βάρος. Ερχονται οταν δεν "ακούσεις" το σώμα σου, το οποίο φωναζε και γκρίνιαζε για ώρα πριν την θλάση.
Ερχονται όμως και όταν δεν προσέχεις. Μετά απο το "συμβάν" και μολις περάσει ο αφόρητος πόνος, το πρώτο που σκέφτεσαι είναι "μα τι βλάκας που είμαι! πως τα κατάφερα και χτύπησα έτσι?"


Πρώτος τραυματισμός, στους 5 μήνες απο το ξεκίνημα. Ακριβώς την στιγμή που αρχίζεις και "ξεψαρώνεις" και λες είναι ώρα να πιέσω λίγο παραπάνω. 
Τρέξιμο, 2.4 km ανεβάζοντας την ένταση από τους "αστείους" 146 σφυγμούς στους 152. Κάποια στιγμή λίγο πρίν το τέλος, το "άκουσα" το χρααααατσ στο δεξί πόδι, αλλα δεν έδωσα και πολλή σημασία. Είναι ένας περίεργος πόνος η θλάση, προκαλεί ενα μούδιασμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού και για κάποιο λόγο δεν μπορείς να πατήσεις το πονεμένο πόδι. Για σχεδόν ένα μήνα μετά ήταν αδύνατο να τρέξω. Επανήλθα με "non-impact" αερόβια, όπως ελλειπτικό και ποδήλατο. Χρειάστηκα σχεδόν ένα μήνα ακόμα για να γυρίσω στο σημείο που ήμουν πρίν χτυπήσω...
...και ακριβώς σε αυτό το σημείο, χτύπησα ΚΑΙ τη μέση μου...
κατι που δεν είναι δύσκολο, εφόσον:

• κάνεις λάθος την άσκηση
• σηκώνεις περισσότερο βάρος απο ότι πρέπει
• δεν είσαι συγκεντρωμενος σε αυτό που κάνεις αλλα...
• ...κοιτάς τι κάνει η Ρια Αντωνίου που κάνει κοιλιακούς στα αριστερά σου!

Κράαααακ λοιπόν, άτσαλη αποχώρηση για το σπίτι, ξάπλα και μια εβδομάδα ωσαν σίγμα τελικό. Ουτε τις κάλτσες μου δεν μπορούσα να βάλω!
Με κάτι ταξίδια κλπ, επέστρεψα σε κανονικό πρόγραμμα σχεδόν 4 μήνες μετά.


Με όλα αυτα είσαι πολυ προσεχτικός για ένα μεγάλο διάστημα, δεν πιέζεις κλπ. Το μεγάλο μου πρόβλημα ήταν οτι με περιορισμένη την άσκηση άρχισε να γυρνάει το βάρος που με τόσο κόπο είχα χασει. Αυτό είναι το σημείο που τα παρατάς!
Ε, δεν τα παράτησα... όμως όλο αυτό το σκηνικό με πήγε πολύ πίσω και χρειάστηκε δουλειά, πολλή δουλειά, για να επανέλθω.
Το οποίο μας φέρνει στο "μαύρο νύχι", κατι γνωστό σε φανατικούς δρομείς: το νύχι πατιέται απο το παπούτσι που είναι λίγο πιο στενό απο ότι πρέπει, ματώνει, μαυρίζει και μετά απο κάποιο χρόνο πέφτει. Εχω ήδη χάσει το νύχι στο αριστερό πόδι, ετοιμάζεται τώρα και το δεξί. Επώδυνο? Μπαααααα... πονάν' ωρε τα παλλικάρια?
Παρένθεση: οι τραυματισμοί είχαν και ένα θετικό... ασχολήθηκα σοβαρότερα με την διατροφή μου, στην οποία απο αυτό το σημείο και κάτω προστίθενται πρωτείνες και διάφορες recovery συνθέσεις. Εχουν αποτέλεσμα? δεν ξέρω, πάντως δεν έχω άλλο τραυματισμό λόγω άσκησης...


Το τρίτο χτύπημααααα ήταν αποτέλεσμα καθαρής ΒΛΑΚΕΙΑΣ: κατάφερα να πέσω στη μπανιέρα μου. Χτύπησα αρκετά άσχημα και πιστεύω οτι αν είχα πέσει έτσι σε εποχή που δεν πήγαινα καθημερινά στο γυμναστήριο θα είχα μείνει εκεί μέχρι να με μάζευε ο ιατροδικαστής μετά απο μέρες. Αντε πάλι κουτσα-κούτσα, άντε πάλι χαμένες μέρες χωρίς τρέξιμο...
Ενα απο τα σοβαρότερα προβλήματα που μου προκάλεσε η συγκεκριμένη πτώση ήταν οτι χτύπησα το προβληματικό μου γόνατο. Χρειάστηκα ενισχυμένη επιγονατίδα neoprene για αρκετό καιρό, στην αρχή συνέχεια και αργότερα μόνο κατα το τρέξιμο. Και λόγω του κοπανήματος στην κνήμη, εξακολουθώ να έχω τα σημάδια, τα οποία είναι μάλλον μόνιμα. Και άλλος χαμένος χρόνος


Και φτάνουμε τελικά στο πιό ξεφτίλα περιστατικό, το οποίο μου έβαλε μυαλό. 
Ως πρώην χοντρός που κατάφερα να χάσω βάρος με πολύ κόπο, εχω μια τάση να πανικοβάλλομαι οταν βλέπω το βάρος να ανεβαίνει και την κοιλιά να επιστρέφει. Και ως μεγάλο κορόϊδο, δοκίμασα να "ενισχύσω" την προσπάθεια μου με κάποιο θερμογενικό σκεύασμα. Ναι, ομολογώ την βλακεία μου και αισθάνομαι κατάπτυστος! Μέχρι τότε είχα δοκιμάσει πολλές φόρμουλες, οι οποίες ήταν απλα αναποτελεσματικές. Η συγκεκριμένη φόρμουλα ομως μου δημιούργησε πολύ σοβαρό πρόβλημα, το οποίο κατέληξε σε απίστευτο πόνο στο στομάχι. Πόνος απερίγραπτος! 
Δεν μπορούσα να αναπνεύσω από τον πόνο... έκανα οτι μπορούσα για ώρες (*ζεστό τσαι, χαμομήλι, maalox, panadol, αναπνοές, ξάπλωμα σε διάφορες στάσεις, κουβερτούλα, εμετό, πολύ νερό, περπάτημα πάνω-κατω, φωνές, κατάρες...), όμως κατα τις 4 παρά το πρωί δεν άντεξα άλλο και πήρα το 166... το ασθενοφόρο κατευθασε σχεδόν αμέσως και με πήγε στα επείγοντα του "Γ.Γεννηματάς" όπου, αφού μου έκαναν κάποια ένεση που εξαφάνισε μαγικά τον πόνο, με περασαν απο μερικές εξετάσεις και με αμόλησαν κατα τις 7. 
Δεν έχω λόγια να περιγράψω την ευγνωμοσύνη μου στους γιατρούς της βάρδιας (που απεργούσαν) στις νοσοκόμες (που έκαναν όλη τη δουλειά) στο πλήρωμα του ασθενοφόρου (που έφτασαν σε 10 λεπτά απο τη κλήση) κλπ. 
Και τελικά στον ταρίφα (ναι, ευγνωμονώ ταρίφα!) που με πήγε σπίτι χωρίς να πάρει λεφτά (γιατί όπως με πήραν σηκωτό κατάφερα να πάρω μόνο τα κλειδιά μου)