2500 Χρόνια Μαραθώνιος Δρόμος!

Εχουν περάσει 2500 χρόνια απο το "ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ!" του Φειδιππίδη, αυτή τη κραυγή χαράς και απόγνωσης που πάντα με συγκινούσε. Αυτός ο δρομέας της ιστορίας δεν είναι απλά ο πρώτος μαραθωνοδρόμος, είναι πολλά περισσότερα...
Ο Φειδιππίδης (ή Θέρσιππος κατα άλλους) ήταν ένας απο τους ελίτ δρομείς της εποχής του. Ετρεξε την απόσταση Αθήνα-Σπάρτη (περίπου 250 χιλιόμετρα) χωρίς στάση, για να καλέσει τους Σπαρτιάτες να τιμήσουν την υπόσχεση τους οτι θα συμπαρασταθούν στην Αθήνα όταν υπάρξει κύνδυνος απο τους Πέρσες, πήρε την απάντηση απο τους Σπαρτιάτες, που του είπαν οτι θα έρθουν αλλά αφού τελειώσει η ιερή εβδομάδα, γύρισε αμέσως πίσω, πολέμησε στην μάχη του Μαραθώνα ως οπλίτης, κουβαλώντας την ασπίδα του για ώρες και έτρεξε τα 40 χιλιόμετρα μέχρι την αγορά της Αθήνας, οπου άφησε την τελευταία του πνοή.
Και εγώ κουράζομαι να τρέξω μία ώρα...


Απο το 490 πΧ μέχρι το 2010 μΧ είναι μόλις 2500 χρόνια, τα οποία και γιορτάζουμε φέτος με τον μαζικότερο "κλασσικό" μαραθώνιο δρόμο όλων των εποχών. Απο τους 25 δρομείς του πρώτου Μαραθωνίου της "μοντέρνας εποχής", στους Ολυμπιακούς του 1896, έχουμε φτάσει στις 12.000 συμμετοχές στον αγώνα της Κυριακής.


Η διαδρομή, από 40 χιλιόμετρα το 1896 (γέφυρα εξω απο το χωριό του Μαραθώνα μέχρι το καλλιμάρμαρο) έγινε 42 χιλιόμετρα και 192 μέτρα το 1908 για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των Ολυμπιακών του Λονδίνου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι δρομείς αφήνουν τον κεντρικό δρόμο (Λ.Μαραθώνος), κάνουν έναν γύρο γύρω από τον "τύμβο" και επιστρέφουν στον κεντρικό δρόμο για να συνεχίσουν.


Ο μοναδικός Αμερικάνος που συμμετείχε στον πρώτο εκείνο μαραθώνιο (Αρθουρ Μπλέηκ), ο οποίος εκατέλειψε απο εξάντληση στο 22ο χιλιόμετρο, διοργάνωσε την επόμενη χρονιά τον μαραθώνιο της Βοστώνης, που είναι ο πιό ιστορικός μαραθώνιος μετά τον "Κλασσικό"


Φυσικά, σε αυτό το σημείο πρέπει να θυμηθώ τον Σπύρο Λούη, τον πρώτο νικητή της διαδρομής, που κάλυψε τα 40 χιλιόμετρα σε τρείς ώρες (παρά ένα λεπτό και 10 δευτερόλεπτα).


Σημερα υπάρχουν πάνω απο 300 αναγνωρισμένοι μαραθώνιοι. Το ρεκόρ του Χαιλέ Γκεμπερσελασσιέ στον μαραθώνιο του Βερολίνιου το 2008 ήταν 2 ώρες, 3 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα. Το ρεκόρ του Κενυάτη Πωλ Λεκούρα στην κλασσική διαδρομή είναι 2:12.42 από το 2008. Ο ταχύτερος έλληνας στην κλασσική διαδρομή παραμένει ο Νίκος Πόλιας με 2:18.38 απο το 1998, που έχει κερδίσει άλλες 3 φορές.

Ψόφησα σήμερα λέμε!

Ολοφάνερα δεν έχω ακόμα αναρρώσει απο το κρύωμα της προηγούμενης εβδομάδας. Δεν είναι μόνο η βουλωμένη μύτη μου και οι ανεβασμένοι σφιγμοί μου, είναι και το πόσο ταλαιπωρήθηκα στα σημερινά 10k μου...


(σημείωση προς εμένα: κανόνισε να ξαναβάλεις τις χοντρές κάλτσες για τα 10k... ΚΑΝΟΝΙΣΕ)


Ισως να φταίει το χθεσινό γιουβέτσι (αντί για απλή μακαρονάδα). Ισως να φταίει οτι το πρωί δεν πήρα τις βιταμίνες μου. Ισως να φταίει οτι έφαγα το πρωινό μου και βγήκα για τρέξιμο μετά απο λίγο. Ισως να φταίει ο κακός μας ο καιρός (πολλλλλλλή υγρασία!!!)

Πρώτο σημάδι οτι κάτι δεν πάει καλά ήταν οτι δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και να πιάσω ένα ρυθμό. Ελα, σαν χελώνα πας, ωωωωωπα! κόψε λίγο, ρε κουνήσου λιγάκι, ακόμα εδώ είμαστε κλπ κλπ
Δευτερο σημάδι είναι οταν όλα σε ενοχλούν: οι καλτσες με ζεσταίνουν, τα παπούτσια είναι στενά, η κουκούλα ενοχλεί, ο ιδρώτας μπαίνει στα μάτια, το παγούρι τι να το κάνω κλπ


Με αυτα και με εκείνα κατάφερα να κανω τα πρωτα 3k σε υποφερτό χρόνο, αλλα οι 160 σφιγμοί μου είχαν αντίρρηση, οπότε κάπου εκεί είχα το πρώτο (απο πολλά) cool off. Αλλο ένα στα 5k και άλλο ένα στα 7k και ψιλά.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, άρχισε να με γαργαλάει το αριστερό γόνατο και ο δεξιός αστράγαλος και λίγο η πλάτη, ξέρετε, η περίπτωση κινούμενο ερείπιο.
Ανάμεσα στο 5k και το 7k είχα διαδοχικά ναυτία, πείνα, πόνο στη κοιλιά, ανακατοσούρα, πείνα που κατέληξε σε ενα μακρόσυρτο γρύλλισμα από το στομάχι μου και αναγούλα! Σε όλα αυτα τα ωραία συμπτόματα το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κατεβάζω γουλιές νερό απο το παγούρι μου.


Ομως εκεί κάπου στο 7,5k κάτι περίεργο συνέβη... βρήκα ρυθμό, αυτοσυγκεντρώθηκα, πέσαν οι σφιγμοί, σταμάτησε το στομάχι μου να φωνάζει, ακόμα και οι κάλτσες που είχαν διπλώσει και με ενοχλούσαν με κάποιο τρόπο σταμάτησαν... και ανέβασα το βήμα, και το ανέβασα και άλλο, μέχρι που πάτησα και ένα τρεχαλητό πρός το τέλος (και... περπάτησα τα τελευταία 500 μέτρα, γιατι εννιωθα οτι θα σκορπίσω)


Αυτά λοιπόν απο το σημερινό μου 10ρι, το οποίο για ανεξήγητους λόγους καταγράφτηκε απο το nike+ ως 6 και κάτι. Δεν μου έφταναν ολα τα ζόρια, έχω τώρα και τον σένσορα να μου κάνει πλάκα!

Σήκω απο τον καναπέ επιτέλους!

Γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να πείσει κανείς τον εαυτό του να αλλάξει τις συνήθειες της τεμπελιάς και του βολέματος στην πολυθρόνα. Ημουν στο ίδιο σημείο και το "σκεφτόμουν" για πολύ καιρό. Αλλα το δυσκολότερο δεν είναι να ξεκινήσεις, είναι να συνεχίσεις...


Ιδου λοιπόν μερικά κόλπα που θα σας "σπρώξουν" να συνεχίσετε:

• Προγραμματίστε την άσκηση μέσα στην ημέρα: Η άσκηση πρέπει να έχει προτεραιότητα. Μην αφήσετε τίποτα να μπεί ανάμεσα σε σας και την άσκηση σας. Η άσκηση είναι (σημαντικότατη) επένδυση χρόνου στον εαυτό σας. Βρείτε έναν τρόπο για να μην το αναβάλετε!
• Να ξέρετε τα όρια σας: Κάθε άσκηση είναι δύσκολη (αυτός είναι και ο λόγος που έχει αποτέλεσμα). Το τρέξιμο μπορεί να είναι δύσκολο και απογοητευτικό, γιαυτό ξεκινήστε με περπάτημα. Αν έχετε HR Monitor, να το συμβουλεύεστε (δείτε το άρθρο για τα training zones πιό κάτω...). Αν δεν έχετε HR Monitor, είναι μια καλή επένδυση...
• Ορίστε εφικτούς στόχους και αναθεωρήστε μόλις τους κατακτήσετε. Γράψτε τους στόχους σας και κολλήστε το χαρτί πάνω στο ψυγείο. Ανακοινώστε τους στόχους σας στους φίλους σας. Δεν ξέρετε πόση ώθηση θα πάρετε από τα σχόλια τους... αν είναι θετικά θα σας δώσουν ώθηση... αν είναι αρνητικά θα σας δώσουν πείσμα να τους διαψεύσετε. Στην αρχή ο στόχος μου ήταν να μπορέσω να παρπατήσω για 20 λεπτά στο 6,5 με ανηφόρα στο 2!
• Διασκεδάστε το! Η άσκηση δεν πρέπει να είναι βάσανο! Δεν σας αρεσουν τα γυμναστήρια? Βγείτε μια μεγάλη βόλτα στη θάλασσα, περπατήστε στο βουνό, περπατήστε στα αξιοθέατα της πόλης. Καντε το ίδιο τρέχοντας! Για μένα διασκέδαση είναι να έχω καλή μουσική στο iPod μου (τι να πω, ικανοποιούμαι εύκολα...)
• Ασκηση με παρέα: αν μπορείτε, βρείτε κάποιον και κάντε την άσκηση παρέα. Ο ένας θα σπρωχνει τον άλλο. Ανταλλάξτε εμπειρίες με τυχαίες γνωριμίες στο γυμναστήριο. Βγείτε με παρέα για ποδήλατο, για περπάτημα, για τρέξιμο.

Η άσκηση είναι καλή, το ξέρουμε πια... Γιατί όμως το τρέξιμο είναι η καλύτερη άσκηση? 

• Το τρέξιμο καίει θερμίδες. Εφόσον δεν μπορείτε να κάνετε cross country σκι και δεν υπάρχει τρόπος να κολυμπήσετε μια ώρα κάθε μέρα, το τρέξιμο είναι οτι καλύτερο... Εχω κάψει σχεδόν 220.000 θερμίδες μόνο απο τρέξιμο τον τελευταίο χρόνο! Αυτά είναι περισσότερα απο 20 κιλά αηδιαστικού λίπους!
• Το τρέξιμο ανεβάζει τον μεταβολισμό. Κάθε άσκηση οταν γίνεται σωστά ανεβάζει τον μεταβολισμό, επειδή το σώμα επισκευάζει τους ταλαιπωρημένους μυς (τους «δυναμώνει» οπως θα έλεγε η γιαγιά σας). Η ευκολότερη άσκηση είναι το τρέξιμο αλλά είναι απο τις ασκήσεις στις οποίες συμμετέχει και το μεγαλύτερο ποσοστό απο τους μυες σας
• Αυξάνει την αυτοεκτίμησή σας. Το τρέξιμο είναι μια διαδικασία με αρχή και τέλος, οπότε τρέχοντας κατακτούμε τους στόχους μας (γιαυτό να βάζετε εφικτούς στοχους) Ξέρω ότι αισθάνομαι καλύτερα για τον εαυτό μου μετά από ένα τρέξιμο. Επίσης, το τρέξιμο είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να «ξεφύγουμε» από όλα τα άλλα, ιδίως ένα τρέξιμο μέσα σε όμορφα μονοπάτια.
• Το τρέξιμο κάνει καλό: Δυναμώνει την καρδιά, οπότε μειώνει τον κινδύνου καρδιακής προσβολής, μειώνει την «κακή» χοληστερίνη και αυξάνει το ποσοστό της «καλής», οπότε καθαρίζουν οι αρτηρίες και έχουμε μικρότερο κίνδυνο εγκεφαλικού επεισοδίου, φυσικά η αυξημένη αυτοεκτίμηση μειώνει στρές και κατάθλιψη κλπ κλπ

Το Savoir Faire του Γυμναστηρίου

Καθώς το γυμναστήριο έχει γίνει το δεύτερο σπίτι μου τα τελευταία χρόνια, ανακαλύπτω ενα επαναλαμβανόμενο μοτίβο απο ενοχλητικές συμπεριφορές, από αστείες μέχρι επικίνδυνες.
Η συμπεριφορά σε ένα δημόσιο χώρο έχει να κάνει και με τον σεβασμό. Σεβασμό στους άλλους, στον χώρο, στην άσκηση
Ετσι, έκατσα και έκανα μια λίστα με τι με ενοχλεί... ισως κάποιος την διαβάσει και καταλάβει οτι αυτό που κάνει είναι ενοχλητικό και σταματήσει να το κάνει...

• Διάδρομος/ποδήλατο στη ταχύτητα Γκάρι το Σαλιγκάρι: ο λόγος που κάνετε τη συγκεκριμένη άσκηση είναι για να ιδρώσετε. Αν την κάνετε τόσο ελαφρά ώστε να μην έχει αποτέλεσμα, σπαταλάτε χρόνο (τον δικό σας και των άλλων) και χρήμα (την συνδρομή του Γυμναστηρίου). Να πάτε να κάνετε την βόλτα σας στα μαγαζιά

• Κλείστο το γ@*!*3^0 το κινητό! οχι, δεν μας ενδιαφέρει καθόλου τι έκανε η φίλη η ο κολλητός σας. Το συνεχές μπλα-μπλα μας εκκνευρίζει. Η ακτινοβολία του κινητού μας προκαλεί πονοκέφαλο. Και αν δεν μπορείτε να κλείσετε το κινητό για τα 20 λεπτά που είστε εδώ, να φύγετε κύριε, να πάτε αλλού!

• Ατομα σε διπλανούς διαδρόμους να κουτσομπολεύουν φωναχτά: συνδιασμός των δύο παραπάνω: και δεν γυμνάζεστε και ενοχλείτε τους άλλους. Να πάτε μετά για καφεδάκι να τα πείτε

• Περιοδικά... Τα νεύρα μου! Μια στοίβα περιοδικά πάνω στο διάδρομο... εντάξει, είναι βαρετό το περπάτημα για μια ώρα, αλλά βάλτε τα πίσω στη θέση τους! Α, και οταν το κάνετε αυτό μη πιάνετε τους καλούς διαδρόμους, μπορείτε να κάνετε τη βόλτα σας και στους παλιούς. Φωτεινή εξαίρεση: ο τύπος που είχε φέρει σε φορητό DVD το Big Bang Theory ενώ έκανε διάδρομο

• Διατάσεις επάνω στον διάδρομο: Μια εκκνευριστική συνήθεια που γίνεται πιο εκκνευριστική όταν την κάνετε σε ώρα αιχμής. Θέλεις να κάνεις διατάσεις πρίν/μετά την άσκηση? κανένα πρόβλημα, όλοι κάνουμε... εσυ όμως γιατι τις κάνεις πάνω στο διάδρομο? Δεν βλέπεις τους άλλους που περιμένουν τη σειρά τους? Μια φορά χρονομέτρησα γνωστό "παπάρα" να κάνει διατάσεις επι... 15 λεπτά!

• Λάθος/άσχετο ντύσιμο: Α, εδώ μπορεί να γράψει κανείς σελίδες... Εδω είναι γυμναστήριο, όχι επειδειξη μόδας... Τα .LAK και τα Juicy Couture δεν έχουν θέση. Οπως δεν έχουν θέση τζην παντελόνια, μπλουζάκια με στράς και σβαρόφσκι, κρεμαστά σκουλαρίκια, βαρύ μεικάπ, σαγιονάρες και λοιπές αηδίες που έχω δεί κατα καιρούς. Α, πριν το ξεχάσω... κορίτσια, δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοράτε "ενισχυτικά" μαξιλαράκια

• Χασομέρι, καμάκι, πόζα, μάτι κλπ: Στο γυμναστήριο οι μισοί περίπου έρχονται για να γυμναστούν. Οι άλλοι μισοί έρχονται σε ένα ιδιώνυμο τύπο social club. Ερχονται για να δούνε και να τους δούνε. Αυτοι (αυτές) είναι οτι χειρότερο και εκκνευριστικότερο κυκλοφορεί. Χρυσά παπούτσια, κόκκινες φόρμες, κινητά, σκουλαρίκια, δαχτυλίδια,  πόζες κλπ Είμαι σίγουρος οτι μπορείτε να βρεθείτε όλοι σας κάπου αλλού (σε κάποιο σκυλάδικο ίσως?) και να μας απαλλάξετε απο τη παρουσία σας. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούμε να κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι τον διάδρομο μας χωρίς αναμονές.

• Να βάζετε τα βάρη στη θέση τους: Πόσο δύσκολο είναι να βάζετε τα βάρη στη θέση τους και όχι "οπου κάτσει"? Γιατί πρέπει να χάσω πέντε λεπτά ψάχνοντας το δεύτερο 10κιλο? Πολλές φορές με πιάνει το OCD μου και τακτοποιώ όλα τα βάρη πρίν ξεκινήσω, σαν μια μορφή ξεστάματος...
•  Να βγάζετε τα βάρη απο τις μπάρες και να τα βάζετε στη θέση τους. Αγαπητέ γορίλα που γέμισες τη μπαρα με 4 20κιλα και τα άφησες και έφυγες... γιατί θα πρέπει να κάνω μετακόμιση για να κάνω την άσκηση μου? και καλά εγώ, μπορώ να σηκώσω τα 20κιλα...

• Μουγκρητά και πτώσεις: Καμμια φορά, το ξέρω, χρειάζεται ένα καλό μουγκρητό για να σηκώσεις την τελευταία επανάληψη του μισού τόνου... δεν ξέρεις ομως πόσο γελοίος γίνεσαι οταν μουγκρίζεις απο την πρώτη επανάληψη με το... τρίκιλο. Επίσης το πέταμα του βάρους στο στύλ "τα έδωσα όλα δικέ μου", ειδικά αν γίνεται για καμάκι.

• Εισβολή και κατάληψη του οργάνου το οποίο χρησιμοποιεί κάποιος άλλος: Μια σπιθαμή ευγένειας να έχεις, τον ρωτάς τον άλλο αν τελείωσε, αν μπορείτε να κάνετε εναλλάξ κλπ. ΔΕΝ κάθεσαι στο όργανο το οποίο μόλις τελείωσε το δεύτερο (απο τέσσερα) σετ, γιατί οπως είναι και ψηλά η πίεση απο την προσπάθεια, εύκολα σε διπλώνει στα τρία...

• Μη κάνετε κατάληψη: Υπάρχουν τρείς τρόποι εκκνευριστικής κατάληψης: 
1. η κατάληψη του "άσχετου": του έδειξαν να κάνει τη άσκηση στην συγκεκριμένη τροχαλία (υπάρχουν 6 τροχαλίες στο δικό μου γυμναστήριο) και πρέπει ντε και καλά να την κάνει σε εκείνη. Εκει μπορείς τις περισσότερες φορές να του δείξεις οτι τα 5 κιλά του μπορεί να τα κάνει και αλλού, ενώ εσύ χρειάζεσαι και τις δύο τροχαλίες για να κάνεις τα crossover σου 
2. η κατάληψη των μαντραχαλάδων, οπου μια παρέα 3-4 κάνουν την ίδια άσκηση στο ίδιο όργανο, αλλά περισσότερο το συζητούν παρά το κάνουν.
3. η κατάληψη του αδιάφορου: εκείνου που κάνει οτιδήποτε άλλο εκτός απο την άσκηση... μιλάει στο κινητό, διαβάζει περιοδικό, μιλάει με κάποιον άλλο, κοιτάζει αφηρημένα το ταβάνι κλπ. Τα όργανα δεν είναι εναλλακτικές πολυθρόνες!!
4. (UPDATE: 14.10) Ξεχασα τον εκκνευριστικότερο, αλλα μου το... θύμισε σήμερα: Η κατάληψη του μάγκα του Ελληνάρα... Πιάνουμε ενα πάγκο με την πετσέτα, πιάνουμε εναν ΑΛΛΟ πάγκο με το κινητό και τα κλειδιά, πιάνουμε εναν ΤΡΙΤΟ πάγκο για να ακουμπήσουμε την μπάρα μας, αλλά στη πραγματικότητα κάνουμε την άσκηση σε εναν ΤΕΤΑΡΤΟ πάγκο. Προειδοποίηση προς... μαλάκες: την επόμενη φορά θα μου φύγει η μπάρα με τα 10κιλα απο τα χέρια και θα πέσει... καταλάθος πάνω στο iPhone. Και αμέσως μετά, μέσα στην ταραχή μου, θα το πατήσω κιόλας...

• μπόχα και δυσωδία: Και τελευταίο το αγαπημένο μου...
1. Τα ιδρωμένα ρουχαλάκια τα βάζουμε στη μπουγάδα, ΔΕΝ τα φοράμε για όλη την υπόλοιπη εβδομάδα.
2. Κάνουμε και κανένα ντουζάκι που και που, μια φορά το μήνα δεν φτάνει!
3. Δεν είμαστε στη Γαλλία του Luis XIV, οπότε ΔΕΝ καλύπτουμε την μπόχα μας με εκκνευριστικά ενοχλητικές ποσότητες κολώνιας
4. Αν ρίξαμε μόλις ιδρώτα με τα κιλά, δεν τον αφήνουμε να κάνει λιμνούλα πάνω στον πάγκο
5. Αν η δίαιτα μας αποτελείται απο πρωτείνες, κρεατίνη και μπρόκολλα, φροντίζουμε να μην αεριζόμαστε κάθε φορά που σηκώνουμε πάνω απο 5 κιλά

Τα επόμενα 10k

Τα καλύτερα 10k μέχρι τώρα... βεβαια, επειδή τα έχω κάνει μόνο δύο φορες δεν έχω και πολλά για να τα συγκρίνω, αλλά αυτά ήταν τα καλύτερα :-)
Κατέβασα τον χρόνο μου σχεδόν 6 λεπτά, απο μία 01:12 σε 01:06. Ελπίζω την επόμενη φορά να καταφέρω χρόνο κάτω απο την ώρα... στο τέλος μαλιστα είχα αρκετές δυνάμεις για να "σπριντάρω" τα τελευταία 800 μέτρα.
Ο καιρός σήμερα ήταν σχετικά κρύος. Φεύγοντας απο το σπίτι, το θερμόμετρο έδειχνε 14C. Ο δρόμος ήταν σχετικά στεγνός και ο ουρανός γαλάζιος με ωραία άσπρα σύννεφα. Για να μη λερώσω τα Boston μου, φόρεσα τα Lunaglide και παρατήρησα οτι για το πρώτο χιλιόμετρο ήταν κάπως σκληρά, πιθανότατα λόγω του κρύου. Οσο ζεσταινόμουν εγώ, τόσο ζεσταινόντουσαν και αυτά μαζί μου και έγιναν τα παλιά μαλακά και άνετα παπούτσια που θυμόμουν για την υπόλοιπη διαδρομή.
Να σημειώσω οτι ο καιρός είναι πια πολύ κρύος για να τρέχω μόνο με το μπλουζάκι. Για τα πρώτα 20 λεπτά ξεπάγιασα (μέχρι να πιάσω θερμοκρασία) και στο τέλος στο cool down το έννιωσα το κρύο... έχω μερικά πολύ ωραία τεμάχια για πιο ψυχρές συνθήκες τα οποία πρέπει απο εδώ και πέρα να χρησιμοποιώ.
Τα πρώτα 5k πέρασαν πολύ εύκολα, είχα ανοίξει και το βήμα μου και έκανα άνετα 6:30/k. Σε εκείνο το σημείο πάνω-κάτω μου λύθηκε το κορδόνι και σταμάτησα να το δέσω... απο εκεί και κάτω και για τα επόμενα 2k ανέβηκαν πολύ οι σφιγμοί μου και έκοψα ρυθμό. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να νιώσω το κρύο πιο έντονα, κατι που με κούρασε. Εκει κοντά στο 7k και κάτι ομως ανέβασα ρυθμό και πάλι και όσο πλησίαζα στο τέρμα τόσο καλύτερα έννιωθα! Ανοιξα λίγο το βήμα μου, το άνοιξα και άλλο και στα τελευταία 1600 μέτρα είχα βρεί τον αρχικό μου ρυθμό. Στα τελευταία 800 μάλιστα άρχισα να σπριντάρω, λίγο στην αρχή αλλά όλο και πιό δυνατά!
Για να δούμε τώρα τι θα γίνει στο recovery... την προηγούμενη φορά τα πόδια μου με πόνεσαν την επόμενη μέρα... έχω σίγουρα κρυώσει, διαμαρτύρεται ο λαιμός μου

Διαλέγω παπούτσια: UPDATE!

Για κάποιον σαν και έμενα που φοράω 13 νούμερο παπούτσια, είναι δύσκολο έως αδύνατο να βρω το νούμερο μου οπουδήποτε. Αν προσθέσουμε την έλλειψη ποικιλίας στην ντόπια αγορά και τις τιμές, προτιμώ να αγοράζω on line ή με την ευκαιρία κάποιου ταξιδιού.

Πριν από 2 εβδομάδες αποφάσισα να αγοράσω ένα ζευγάρι για track τρέξιμο, δηλαδή σε μονοπάτια στο βουνό που γενικά είναι χωμάτινα αλλά έχουν και τη λάσπη τους, έχουν κλαδιά και ρίζες κλπ 
Μετά από ενδελεχή ιντερνετική έρευνα κατέληξα οτι θέλω τα kanadia TR3 της adidas.
Πρώτη μου κίνηση να πάω στο "the Mall" στο adidas shop και να τα δω από κοντά. Οσο απίθανο και αν φαίνεται, τα είχαν! Κοιτάζω την τιμή, 85 Euro, αρκετά κοντά σε αυτό που φανταζόμουν. Αν και ήταν Σάββατο, το μαγαζί δεν ήταν και πολύ απασχολημένο, αλλά πωλητής πουθενά να μου φέρει ενα 13ρι να δοκιμάσω - η ιντερνετική έρευνα έλεγε οτι το συγκεκριμένο μοντέλο είναι λίγο σφιχτό και θέλω να αποφύγω άλλο ένα μαύρο νύχι.
Τελος πάντων, ειχα και άλλα πραγματα να κάνω, οποτε το ανέβαλα για το επόμενο Σάββτο.
Fast Forward επόμενο Σάββατο: Ξανά στο ίδιο σημείο, αυτή τη φορά όμως η τιμή έχει πάει... 100 Euro. Whaaaa??? Α, υπάρχει και πωλητής: "Δεν υπαρχει σε 13, ισως να το εχω σε 11, δεν φέρνουμε παπούτσια σε τέτοια νούμερα". Waaaaa??? (ξανά!). Σπίτι, amazon.de, kanadia TR3...  χμμμ... να τα παρω σε μπλέ, σε πορτοκαλί... να τα παρω σε μαύρα. 65 Euro.
Ηδη τα φοράω...


Μήπως λεω, μηπως πρέπει κάποτε να αλλάξει η νοοτροπία του "χρεώνω οσο γουστάρω" απο τους έλληνες αντιπρόσωπους? Γιατι να δώσω 100 όταν μπορώ να το πάρω online με 65? Και ποιος τέλος πάντων ειναι τοοοοοοσο χαζός να δώσει τα 100? Δεν βρισκόμαστε στο 1980 οπου το τελωνείο σε έσκιζε οταν σου έστελνε η θεία απο τη Γερμανία ρούχα δώρο! Δεν υπάρχει ΚΑΝ τελωνείο! 
Και έχω πάρει μέχρι και home theater (απο το pixmania) που μου ήρθε ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ φτηνότερα απο το εδώ μεγαλομάγαζο και μου την παρέδωσαν ΣΠΙΤΙ μου (UPS) σε δυο μέρες και μάλιστα Σάββατο και μάλιστα ακριβώς την ώρα που μου είπαν. Σε αντίθεση με το ντόπιο μεγαλομάγαζο που δεν κάνει παραδώσεις τα Σάββατα και τις μέρες που κανει παραδώσεις τις κάνει "απο τις 8 μεχρι τις 4" και κατσε σπίτι και περίμενε...


Το καλυτερο μαγαζί που έχω συναντήσει για να αγοράσεις παπούτσια για τρέξιμο είναι το Sport Schuster στο Μόναχο. Μπαινεις στο κατάστημα, ανεβαίνεις την μεγάλη σκάλα και σε χαιρετάει ένας πωλητής "Gruss Gott, τι θα θέλατε?" (θέλω παπούτσια για τρέξιμο). Σε αρπάζει και σε βάζει στον πελματογράφο, σε ζυγίζει και σου δίνει ενα ζευγάρι παπούτσια. Σε βάζει στον διάδρομο σε ένα χαλαρό τρεξιματάκι και σε κοιτάζει για λίγο. Και σε εκείνο το σημείο σε ρωτάει "τι τρέξιμο κάνετε?" (ερασιτεχνικό, γυμναστήριο και δρόμο) "πόση απόσταση?" (για την ώρα μικρές αποστάσεις αλλα το σκέφτομαι για 5k (τοτε το σκεφτόμουν ακόμα)) "πόσο καιρό τρέχετε?" (αρχάριος) κλπ κλπ
Αφου του δώσεις ολες τις (σαστισμένες) απαντήσεις, σου φέρνει ένα ζευγάρι που ταιριάζει με τις απαντήσεις σου. Η μάλλον σου φέρνει τρία ζευγάρια ή και περισσότερα αν έχει. Διαλέγω ένα, το φοράω... "Δοκιμάστε το στον διάδρομο" και ενω με έχει στον διάδρομο και με ξεπατώνει, ταυτόχρονα μου μιλαει για το συγκεκριμένο μοντέλο που φοράω, για τις τεχνολογίες που έχει, για το πως αντιδρά η σόλα, για το πως αερίζεται το πόδι...
"πως το αισθάνεστε?" (πολύ άνετο, λίγο σφιχτό). Με κατεβάζει, μου δίνει ενα άλλο ζευγάρι, ξανά στο διάδρομο. "πως είναι αυτά?" (δεν μου αρέσουν, πολυ σκληρά). κλπ κλπ


Μια διαφορά νοοτροπίας την βλέπετε???


Το άλλο αγαπημένο μου μαγαζί είναι το Niketown στο Βερολίνο. Περα απο το απίθανο περιβάλλον και την εξυπηρέτηση, το μαγαζι αυτό διοργανώνει δεκάδες events (οπως κάθε Κυριακή εναν αγώνα δρόμου 10k), διαθέτει ανακύκλωση παπουτσιών (όπου ξεφορτώθηκα τον χειμώνα τα απαράδεκτα Nike Moto) και το σημαντικότερο για μένα, όποτε περνάω έχει προσφορές: απο εκεί πήρα τα Lunaglide μου την πρώτη μέρα παγκόσμιας κυκλοφορίας με 85 Euro και δώρο ένα μπλουζάκι, από εκεί πήρα και τα Vomero μου με 65 Euro.



Προχτές πήγα στο intersport της γειτονιάς μου για να παρω κάτι και Ω μεγάλη μου έκπληξη... έχουν εγκαταστήσει πελματογράφο! Βεβαια δεν νομίζω οτι η Ludmilla (τι τα τέλατε? α, ντιστιχώς ντεν έχουμε παγκούρια σήμερα, έκουνε ντελειώσει...) έχει ιδέα πως να το χρησιμοποιεί η ακόμα αν μπορεί να συστήσει παπούτσια απο τις ενδειξεις του, αλλά είναι ένα σημαντικό βήμα μπροστά και ΜΠΡΑΒΟ τους! 
Επίσης μπράβο τους που είχαν τα Pegasus σε προβολή και σε καλή τιμή, γιατι στα διάφορα Nike Shop αν δεν παρεις Lunaglide με λαχανί σόλα δεν σου μιλάνε καν

Ιστορίες διατροφικής τρέλλας: Το γάλα

Δεν ξέρω αν θυμάστε τις εποχές που η κάθε γειτονιά είχε το γαλατάδικο της, το οποίο ήταν πρατήριο κάποιας τοπικής  εταιρίας συλλογής και τυποποίησης, τις εποχές που όλο το γάλα ήταν φρέσκο και ντόπιο, τα γιαούρτια είχαν πέτσα και δεν έβρισκες βούτυρο στον μπακάλη... Αυτές οι εποχές της αθωότητας (αλλά και του νερωμένου γάλακτος) έχουν περάσει εδώ και πολλά χρόνια, εκει στις αρχές του 80.

Ως χώρα δεν ειμαστε αυτό που θα έλεγες "γαλακτοπαραγωγική χώρα" όπως πχ είναι η Ολλανδία ή η Γερμανία, όπου βλέπεις ατελείωτα λιβάδια με αγελάδες ως μέρος του τοπίου. Παλιότερα, ίσως να έβλεπες κοπάδια με πρόβατα σε συγκεκριμένες περιοχές. Ομως για κάποιο λόγο έχουμε ακούσει για καρτέλ γαλακτος, πολεμο τιμών στο γάλα, συνεχείς εξαγορές στις γαλακτοβιομηχανίες κλπ, κατι που μας λέει οτι το γάλα (και τα προϊόντα του) είναι Big Business στη χώρα μας. 

Εκει στα μέσα του 80 είχαμε τον πρώτο μεγάλο πόλεμο για το γάλα, όταν η ΦΑΓΕ εισέβαλε στην αγορά με το ΤΟΤΑΛ και κατ'ουσία δημιούργησε το Greek Yogurt. Πολύ σύντομα είχαμε τον πόλεμο ΔΕΛΤΑ-ΦΑΓΕ για το γιαούρτι και τον πόλεμο ΔΕΛΤΑ-ΕΒΓΑ-ΑΓΝΟ για το γάλα. Ειχαμε πια περάσει στην "βιομηχανική εποχή".

Τεράστια διαφημιστικά μπάτζετ μας έπεισαν να τρώμε γιαούρτι και να πίνουμε γάλα και χυμούς, να βάζουμε κρέμα γαλακτος στα φαγητά μας, να τρώμε παγωτά κλπ, δημιουργώντας μια αγορά από το πουθενά, η οποία αγορά από τότε μεγαλώνει με ρυθμούς 3-5% το χρόνο

Εμμμ... όλη αυτή η ζήτηση πρέπει να καταναλώνει πολύ γαλα... γίναμε ξαφνικά γαλακτοπαραγωγική χώρα? γεμίσαμε λιβάδια με αγελάδες? 

Οχι. Γεμίσαμε "φάρμες" με αγελάδες, οι οποίες καλύπτουν μόλις το ένα τρίτο από την ζήτηση σε γάλα. Το υπόλοιπο γάλα είναι (φυσικά) εισαγόμενο. 

Και επειδή το γάλα είναι ένα φυσικό προϊον και χαλάει πολύ εύκολα, η μεταφορά του κοστίζει, καθώς πρέπει να μεταφερθεί με ειδικά βυτία-ψυγεία... 

εκτός και αν βρούμε καποια "κόλπα" που να κάνουν την μεταφορά και αποθήκευση ευκολότερη. Ετσι λοιπόν το γαλα εισάγεται ως:

• κατεψυγμένο (σε παγοκολώνες) από γειτονικές χώρες, κυρίως απο την FYROM και τη Βουλγαρία
• συμπυκνωμένο (εβαπορέ) και όχι μόνο σε κονσέρβα
• υψηλής παστερίωσης, κυρίως από τη Γερμανία αλλά και από Ρουμανία
• μακράς διαρκείας, απο Βέλγιο και Ολλανδία, αν και έχω δεί και Ιταλικό και Ισπανικό
• αφυδατωμένο (σκόνη) από πολλά μέρη, ακόμα και απο την... Αργεντινή
• φρέσκο από γειτονικές χώρες, FYROM, Βουλγαρία και Τουρκία

Επειδή λοιπόν η νομοθεσία επιβάλλει το φρέσκο γάλα να είναι φρέσκο, δηλαδή να το πάρουμε απο την αγελάδα, να το επεξεργαστούμε και να το πουλήσουμε σε 3-5 ημέρες, οι περισσότερες απο τις "άλλες" αναγκες καλύπτονται από το εισαγόμενο γάλα.

Παλιότερα η νομοθεσία ήταν αρκετά "σκιώδης" και φυσικά οι γαλακτοβιομηχανίες έκαναν ότι μπορούσαν για να εκμεταλευτούν τις νομικές τρύπες, τρύπες τόσο μεγάλες που χωρούσε νταλίκα να περάσει από μέσα. Μερικά παραδείγματα:

• Γιαούρτι 100% ελληνικό: Το γιαούρτι, οχι το γάλα...
• Γιαούρτι απο ελληνικό γάλα: ... σε σκόνη
• Γιαούρτι με ελληνικό γάλα: έχει μίγμα απο διάφορα γάλατα, κάπου μέσα έχει και λίγο ελληνικό
• Γιαούρτι φτιαγμένο με γάλα απο τις φάρμες μας: οι οποίες όμως βρίσκονται στην FYROM, την Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Παράγεται στη Ρουμανία.
• Γιαούρτι από  φρέσκο γάλα: φρέσκο γάλα και πάλι απο FYROM, Βουλγαρία και Τουρκία
• Γιαούρτι με φρέσκο γάλα: κάπου μέσα στο χαρμάνι έχει και λίγο φρέσκο γάλα
• Γιαούρτι απο γάλα προέλευσης 100% ελληνικό: Φέραμε τις αγελάδες απο την FYROM και τις αρμέξαμε ή είναι το γάλα ελληνικό αλλά είναι σε σκόνη και το στείλαμε στο εργοστάσιο μας στην Ρουμανία 
• Γιαούρτι: παραγεται στην Eλλάδα: Το εργοστασιο μας είναι στην Ελλάδα, αλλά το γάλα έρχεται από τη Γερμανία και άλλα μακρυνά μέρη

Με λίγα λόγια, αν το γιαούρτι δεν αναγράφει ΡΗΤΩΣ οτι πρόκειται για γιαούρτι που παράγεται στην Ελλάδα απο 100% φρέσκο ελληνικό γάλα, δεν είναι.

Τώρα που οι γαλακτοβιομηχανίες έχουν αρχίσει να συμμορφώνονται με τον νέο νόμο (αφου έφαγαν μερικά χοντρά πρόστιμα) βλέπουμε να ξεφυτρώνουν πάνω στις συσκευασίες ετικέτες και εκτυπώσεις του τύπου "γάλα προέλευσης Γερμανίας" κλπ 

Γιαυτό, οπώς έγραψα παλιότερα ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΤΙΣ ΕΤΙΚΕΤΤΕΣ

Τα πρώτα 10k μου

Ναι, τα κατάφερα! Ετρεξα τα πρώτα ολοκληρωμένα 10k μου! Και σε λογικό χρόνο για πρώτη φορά! 1 ώρα και 12 λεπτά! (Πολλά θαυμαστικά δεν εχω βάλει σε τόσο λίγες λέξεις???)
Μια σημαντική παράμετρος είναι το πόσο καλα ένιωθα ξεκινώντας αλλά και το ποσο λίγο κουρασμένος αισθάνομαι μετά απο αυτά. Μετά απο όλο αυτό το τρέξιμο συνέχισα και ένα κανονικό μικτό σετ βάρη, οπως θα το έκανα κάθε άλλο Σάββατο. Που σημαίνει οτι απέχω αρκετά απο το σημείο ¨τελικής πτώσης" μου.
Περισσότερο κουράστηκα την προηγούμενη εβδομάδα που έτρεξα 8k σε μία ώρα.


Ξεκίνησα ομαλά με βήμα 9kph για τα πρώτα διόμισι χιλιόμετρα και συνέχισα στον ίδιο ρυθμό με λίγο πιο ανοιχτό βηματισμό μέχρι τα 4 ή 5, τα οποία πέρασαν σχετικά ξεκούραστα. Κάπου εκει έκοψα λίγο ρυθμό για να κατεβάσω σφυγμούς και να πιώ νερό, για 300-400 μέτρα. 
Συνέχισα σε λίγο πιο αργό ρυθμό (8,4kph) από εκεί και κάτω, σταθεροποιώντας τους σφυγμούς σε νούμερα κάτω απο τα 160bpm, δηλαδή ανέβαζα λιγο τον ρυθμό και μόλις τα έπιανα έκοβα ωστε να βρίσκομαι εκει γύρω.
Λίγο πριν απο τα 7k άρχισα να λύνω ένα sudoku στο μυαλό μου, κατάλαβα το παλαβό της υπόθεσης και σταμάτησα... πρόβλημα το να μείνεις συγκεντρωμένος μετά απο 40 λεπτά σταθερής και μονότονης κίνησης, ειδικά για μένα που έχω ελαφριά μορφη ADD. 
Από το 7k και μετά κατάφερα να βρώ την αυτοσυγκέντρωση μου πάλι και τα επόμενα 3k έφυγαν χωρίς να τα καταλάβω και χωρίς να σταματήσω.


Με το τέλος της διαδρομής έκανα ελαφρό stretch στα πόδια μου, τα οποία τα ένιωθα πολύ ελαφριά, με ελάχιστο πόνο στα γόνατα που έφυγε αμέσως. Εχω μια υποψία οτι με βοήθησαν πολύ τα καινούργια AdiZero Boston που φόρεσα για πρώτη φορά σήμερα.
Επίσης, με βοήθησε σίγουρα οτι ξεκίνησα με πιό ελαφρό ρυθμό απο οτι συνήθως και το ότι και χτες και σήμερα το πρωί έφαγα ακριβώς οτι έπρεπε (υδατάνθρακες!) ώστε να έχω δυνάμεις αλλά και αρκετά ελαφρά ώστε να μη με βαρύνει.
Ευτυχώς είχα την πρόνοια να φέρω μαζί μου ένα άλλο μπλουζάκι, γιατί αυτό που φορούσα ήταν τόσο μούσκεμα που μπορούσες να το στίψεις.


Το φχαριστήθηκα! Προβλέπω να το ξανακάνω πολύ σύντομα, ίσως και μέχρι τα μέσα της εβδομάδας!

My Running Soundtrack

Οσοι με γνωρίζουν, ξέρουν την τρέλλα μου με τη μουσική. Οσοι δεν με γνωρίζουν, το καταλαβαίνουν μόλις με γνωρίσουν. 
Υπαρχει μονίμως ένα soundtrack που παίζει παράλληλα με τις δραστηριότητες μου. Μου είναι αδύνατο να επιβιώσω στην ησυχία!
Απο πρίν κυκλοφορήσει το πρώτο Walkman, μουσική παίζει συνέχεια κοντά σε μένα. Και φυσικά τώρα ένα MP3 player βρίσκεται μόνιμα στη τσέπη μου (και ένα άλλο φορτίζει).
Εχω βέβαια φτάξει και μερικά playlists για το γυμναστήριο, με εκατοντάδες κομμάτια για το iPod μου, καθώς βαριέμαι να ακούω τα ίδια και τα ίδια...
Ομως, αυτό το καιρό ακούω τα εξής:

• Highway to Hell (AC/DC): Αν και ποτέ δεν ήμουν οπαδός τους, το ξαναανακάλυψα με το iron man. Εξαιρετικό για ξεκίνημα, έχει αυτο τον πορωτικό σαματά που σε ξεσηκώνει
• Boom boom pow (Black Eyed Peas): Ενα κομμάτι που απλά δεν μπορείς να του αρνηθείς
• Born Slippy (Underworld): οτι πρέπει για να μπείς "into the zone"
• Can't Get Enough (depeche mode): και όχι μονο, η λίστα μου είναι γεμάτη με αυτή την εποχή
• Dominion (the Sisters of Mercy): beat και cult φωνητικά
• Fascination Street (the Cure): άλλο ένα μπητάτο κιθαριστικό κομάτι. Μεταξύ άλλων... ιδίως απο την πρώτη τους περίοδο.
• Going Underground (the Jam): από τα πολύ ανεβαστικά τους, σου φτιάχνει τη διάθεση. Οπως και τα huugh και haaa του Precious
• Gonna make you sweat (C+C Music Factory): το απόλυτο workout κομμάτι
• Good Vibrations (Marky Mark): άλλο ένα workout κομμάτι που με κάνει να ρίχνω γροθιές στον αέρα
• Higher Ground (Red Hot Chili Peppers): Αν μπορείς, μείνε ακίνητος (και δεν είναι το μόνο στις λίστες μου)
• Higher State of Consciousness (Wink): Απο την εποχή που έκανα χιλιόμετρα με το ποδήλατο, ένα κομάτι που με στέλνει
• I Fought the Law (The Clash): Τρέχεις και σε κυνηγάνε
• Killing in the Name of (Rage against the Machine): επειδή τελικά τρέχω για να ξεφύγω απο κάτι...
• Love to Hate You (Erasure): Εκφράζει την σχέση αγάπης / μίσους για αυτό που κάνω 
• Love Song (Simple Minds): αυτό το beat καταπίνει τα χιλιόμετρα
• Look Back in Anger (Bowie): πολύ κοντά στον κινηματογραφικό λοχία που σου βάζει τις φωνές εκεί που πας να εγκαταλείψεις. Γνωστός ο... φανατισμός μου με τον db, οπότε κυριαρχεί στις λίστες μου
• Ready to Go (Republica): εκεί που πας να κόψεις γιατί δεν αντέχεις άλλο, σε πάει λίγο παρακάτω
• Resurrection (PPK): με αυτό χάνομαι σε έναν δικό μου κόσμο
• Running Up That Hill (Kate Bush): κλασσικό τραγούδι τρεξίματος
• Sandstorm (Darude): αδύνατο να μην πατήσεις γκάζι με αυτό
• She Lost Control (Joy Division): To απλοικό μπάσο με τα μεταλλικά ντραμς στα 110bpm. Τι θα έλεγε ο Curtis αν ήξερε οτι 30 χρόνια μετά κάποιος θα... έτρεχε με ένα τραγούδι για την αυτοκτονία? 

Τα έβαλα αλφαβητικά, καθώς αφήνω την ευθύνη στο iPod να τα ανακατώσει. Και μαζί με αυτά έχω και άλλα παρόμοια (220 στο σύνολο) που και βαριέμαι να τα γραψω, αλλα και δεν μπορώ, καθώς η λίστα μου δεν ειναι ποτέ τελειωτική. Οπως μου κάτσει η κάθε μέρα και ότι μου περάσει από το κεφάλι, ενα τράβηγμα με το ποντίκι και μπήκε!


Α, ναι... φυσικά κάθε φορά γίνομαι θέαμα στο γυμναστήριο