Τα σημερινά 10k

Επιτέλους, τα κατάφερα και πάλι και έτρεξα 10k. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έκανα και τον καλύτερο χρόνο μέχρι τώρα. Δεν ήταν μεγάλη η βελτίωση, αλλά ήταν βελτίωση. Και το κυριότερο, δεν "ξεπατώθηκα" για να το κάνω, κάτι που μου δίνει ελπίδες για καλύτερο χρόνο την επόμενη φορά.


Αυτη την εβδομάδα κατάφερα να τρέξω 2,4k την δευτέρα, 2,4k την Τρίτη, 5k την Πέμπτη και 10k σήμερα. Επίσης συμπλήρωσα με 20m στατικό ποδήλατο και 20m stepper. Ειναι φανερό οτι όσο ανεβάζω την διάρκεια και την ποιότητα της προπόνησης, τόσο καλύτερα και ευκολότερα γίνονται οι αποστάσεις, αρκει βέβαια να μην το παρακάνω.
Την ερχόμενη εβδομάδα θα κάνω Δευτέρα και Τρίτη απο 3,2k, αλλά δεν με βλέπω να καταφέρνω τα 5k της Πέμπτης... Θα δούμε...
Μπορώ πάντως να με σπρώξω λίγο περισσότερο, καθώς η πιο κάτω εβδομάδα έχει ταξίδι και αποχή απο προπόνηση... (αν και με περιμένει πολύ περπάτημα)


Με έχει βοηθήσει πολύ το νέο μου Polar RS400 και το footpod. Τι είναι αυτό? είναι ενας αισθητήρας που τον φοράω πάνω απο το παπούτσι και μετράει τον βηματισμό. Αυτό με βοηθάει να έχω σταθερό ρυθμό, κατι που ήταν πρόβλημα παλιότερα, καθώς ανεβοκατέβαζα ρυθμό στο άσχετο, κατι που με κούραζε. Τώρα πιάνω εναν καλό και σταθερό ρυθμό και τον παρακολουθώ μέσω του Polar, χωρίς να βασίζομαι στο πόσο με κουράζει αλλά σε αντικειμενικές μετρήσεις.
Σημερα έπιασα απο νωρίς εναν σταθερό ρυθμο στα 10Km/h και συνέχισα σταθερά σε σχεδόν όλη τη διαδρομή, χωρίς να πιεστώ και χωρίς να "κουραστώ" στην αρχή και να μην έχω δυνάμεις μετά.
Γνωρίζοντας οτι μπορώ να βγάλω 10k στα 10, τις άλλες μέρες μπορώ να ξεκινήσω τα 3,2k σε 10,5 ή και 11 και να ανεβάσω προς το τέλος ακόμα περισσότερο.
Ενα ακόμα ενδιαφέρον σημείο είναι οτι αυτή τη φορά έκανα 2-3 λεπτά περπατητό ζέσταμα στην αρχή αντί να ξεκινήσω αμέσως το "πιλάλημα", που από οτι είδα, βοηθάει στη διάρκεια και φέρνει την κούραση αργότερα.


Ενα σημείο που πρέπει ισως να διερευνήσω είναι πως γίνεται να μη κουράζονται/πονάνε τα πόδια μου, αλλά να ανεβαίνουν οι σφιγμοί μου στην "κόκκινη" ζώνη, η οποία ζώνη καθορίζεται απο την ηλικία. Μήπως θα έπρεπε να ακολουθώ τις ζώνες μικρότερης ηλικίας? Το λέω αυτό γιατι η δική μου "κοκκινη" ζώνη που ξεκινάει στους 160 σφυγμούς δεν με "κουράζει" υποκειμενικά, απλά ακολουθώ τις ενδείξεις του Polar και φρενάρω για να μην κινούμαι στα "κοκκινα". Νιώθω να "κουράζομαι" σε πολύ εντονώτερους ρυθμούς, οταν πχ στο τέλος μιας άσκησης κάνω ένα sprint για 400 μέτρα και ανεβαίνω πάνω απο τους 170.


Για να δούμε "εν τροχάδειν" (χαχαχα!!!) το σημερινό τρέξιμο.
Σήμερα φόρεσα και πάλι τα adizero (adidas) Boston. Τελικά αυτά τα παπούτσια όποτε τα φοράω με βοηθάνε να τρέξω καλύτερα τα 10k.
Τα πρώτα 5k άνετα και ευχάριστα, σε "αργό" αλλά σταθερό ρυθμό, πέρασαν χωρίς να τα καταλάβω. Ξεκίνησα με περίπου 400 μέτρα έντονο περπάτημα για ζέσταμα και συνέχισα σε καλό ρυθμό, μετρώντας τους διάφορους "σταθμούς" στην πορεία... τα 2,4, τα 3,2, τα 4 και τα 5. Σύντομο κατέβασμα για περίπου 200 μέτρα για να ελεγξω τους σφυγμούς και να τους κατεβάσω.
Αλλα 2,5k χωρίς πρόβλημα (εκτός απο τον... ιδρώτα), άλλο ένα σύντομο κατέβασμα. Στα τελευταία 1600 μέτρα ήθελα αρχικά να ανεβάσω τον ρυθμό μου, αλλά με σταμάτησε η έλλειψη καπέλου και ο ήλιος που άρχισε να με ενοχλεί. Πρίν το καταλάβω πέρασαν και αυτά. Σε κάποιο σημείο άρχισα να μετράω βήματα ανα 100 μέτρα (40 είναι) και σε κάποιο άλλο σημείο με έπιασα να οργανώνω "ανοίγματα" όπως τα διάβασα στο πρόγραμμα προπόνησης που συμβουλεύομαι (αλλά ΔΕΝ ακολουθώ...).


Θα αρχίσω να ακολουθώ σοβαρά το πρόγραμμα αυτό αμέσως μετά τις γιορτές, μήπως καταφέρω να βελτιώσω τους χρόνους μου που έχουν μείνει πανω-κατω στα ίδια απο το καλοκαίρι.

Without Limits

Την προηγούμενη εβδομάδα είχα την τύχη να δω μια εξαιρετική ταινία σχετικά με δυο θρύλους του τρεξίματος, τον Steve Prefontaine και τον Bill Bowerman.


Την συνιστώ ως πηγή έμπνευσης σε όλους εσας που ενδιαφέρεστε για το τρέξιμο.


Η ταινία λέγεται Without Limits και διηγείται την ιστορία του Steve Prefontaine. 


Ο "Pre" ξεκίνησε ως εξαιρετικό ταλέντο ήδη απο το σχολείο και ήταν ο πρώτος αμερικάνος που κατέβασει τον χρόνο στο μίλι κάτω από τα 4 λεπτά.
Μέσω του θρυλικου Orgeon Track and Field προετοιμάστηκε για την συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς του Μονάχου το 1972, όπου δεν κατάφερε να πάρει μετάλιο, άν και έτρεξε σε χρόνο χειρότερο απο το ρεκόρ του.
Η επιστροφή στην πραγματικότητα ήταν σκληρή. Χρειάστηκε να δουλέψει σε τοπικό bar και έμενε σε τροχόσπιτο. Αγωνίστηκε ενάντια στην ομοσπονδία του ενώ ετοιμαζόταν για το Montreal. Πέθανε ομως εντελώς ανούσια μολις 24 ετών σε αυτοκινητιστικό.


Παράλληλα, βλέπουμε και την ιστορία του Bill Bowerman (εξαιρετικός Donald Sutherland), θρυλικού προπονητή, συνιδρυτή της Nike, οπου έφτιαχνε παπούτσια για τους αθλητές του στην... βαφλιέρα της γυναίκας του.
Ο Bowerman είναι επίσης υπεύθυνος για την "μανία" του Jogging στην Αμερική, εξαιτίας ενός βιβλιου που έγραψε, το οποίο πούλησε πάνω απο ένα εκατομμύριο αντιτυπα στα τέλη του '60.


Μάλιστα ο "υπότιτλος" στο blog μου, "The real purpose of running isn't to win a race, but to test the limits of the human heart." ειπώθηκε απο τον Bowerman στον επικήδειο του Prefontane.


Αν αναρωτιέστε "γιατί τρέχω", συνιστώ να δείτε αυτη τη ταινία!

Γιατι δεν έτρεξα στον Μαραθώνιο?

Καλή ερώτηση με πολλές και διάφορες απαντήσεις...


πρώτα απο όλα, να ξεκαθαρίσω οτι δεν υπήρχε περίπτωση να τρέξω στον Μαραθώνιο... για να το "τολμήσεις" αυτό, πιστεύω οτι θα έπρεπε να έχεις μαζέψει πολύ περισσότερα χιλιόμετρα από όσα έχω κάνει αυτή τη στιγμή.


Ηθελα ομως να τρέξω τα 10k, απόσταση που την "έχω". Ας όψεται το κοπανημένο μου πόδι, το οποίο όχι μόνο δεν με αφησε να τρέξω τότε, αλλα ήταν αιτία να μην καταφέρω να μαζέψω οσα προπονητικά χιλιόμετρα θα ήθελα και εξακολουθεί να με περιορίζει στο τρέξιμο σήμερα. Μόλις της προηγούμενη εβδομάδα κατάφερα να πλησιάσω τα 30 λεπτά στα 5k. Ειμαι ακόμα πολύ μακρυά απο το να καλύψω και πάλι 10k.
Ισως αυτό το Σάββατο να μπορέσω να καλύψω όλη την απόσταση


Για να μην κουράζω, δεν μπορούσα να τρέξω λόγω τραυματισμού που έκανε το κάθε βήμα ένα μαρτύριο.


Αλλα υπήρχαν και άλλοι λόγοι: είχα ανάγκη απο μια μεγάλη διαδρομή, εγώ και η μηχανή, να δω νεα τοπία να ξεδιπλώνονται. Είναι κάτι που το αποζητούσα από μέρες.
Ειχα ανάγκη να βάλω διάφορα γεγονότα σε προοπτική, να πάρω μερικές σημαντικές αποφάσεις και να μείνω για λίγο μόνος με τις σκέψεις μου.
Μα καλά θα μου πείτε, δεν μπορούσες να τα κάνεις αυτά τρέχοντας? Ακόμα δεν εχω φτάσει στο σημείο του "Ζεν" τρεξίματος, οπου τρέχεις και σκέφτεσαι κατι άλλο. Ισως αργότερα, αλλα τώρα ακόμα τρέχω και ασχολούμαι με τις λεπτομέρειες της άσκησης: Με τι ρυθμό τρέχω, που είναι οι σφιγμοί μου, πως να πατήσω καλύτερα το πόδι κλπ.
Πρέπει να συμπληρώσω μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα ακόμα για να φτάσω να τρέχω χαλαρώνοντας. Ισως και να μη το καταφέρω ποτέ, καθώς διαθέτω ένα δραστήριο μυαλό που είναι πολύ δύσκολο να κατεβάσει στροφές. Ειναι θέμα χαρακτήρα... συνηθως σκέφτομαι δύο διαφορετικά και πολλές φορές αντιπαραποκλειόμενα* πράγματα ταυτόχρονα.


Ηταν παντως μια υπέροχη μέρα εκείνη η Κυριακή και καπως το μετάνιωσα που δεν κατέβηκα τουλάχιστον στο κέντρο αντι να παρακολουθώ την διαδικασία απο την τηλεόραση. Ωρες μετά, γυρνώντας απο την βόλτα μου πέρασα απο το κέντρο, και ακόμα κυκλοφορούσαν διάφοροι με τα μετάλλεια στο χέρι που μάλλον μόλις πρίν λίγο είχαν τερματίσει.




(*Α ρε ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ με τις μεταφράσεις σου!)

Keep running

Αυτη την εβδομάδα έτρεξα δύο φορές τα 5k. Πέμπτη και Σάββατο. Αν και δεν έχει περάσει τελείως το πρόβλημα με το δάχτυλο, με ενοχλεί λιγότερο οσο περνάνε οι μέρες.

Την Πέμπτη τα 5k ήταν βάσανο, μάλλον όμως αυτό που έφταιγε ήταν τα παπούτσια που έχουν αρχίσει να παλιώνουν. Κουράστηκα πολύ και πόνεσε και η πλάτη μου. Σε όλη τη διαδρομή ένιωθα σαν να τρέχω σε ανηφόρα. Μετά το τρέξιμο ήμουν πολύ κουρασμένος, δεν-μπορώ-να-παρω-τα-πόδια-μου-και-να-παω-μεχρι-τη-κουζίνα κουρασμένος.

Αντίθετα, σήμερα ήμουν πολύ καλά, έτρεξα άνετα τα 5k με σταθερο ρυθμό και στο τέλος είχα αρκετή ενέργεια για να κάνω και άλλη μια ώρα βάρη στο γυμναστήριο. Δεν είναι περίεργο πως αντιδρά ο οργανισμός μας μερκές φορές? Αφου αυτή την ώρα "το σκέφτομαι" να βγω και αύριο για κανένα σύντομο τρέξιμο, ιδίως αν το επιτρέπει ο καιρός.

Αυτά τα πανω-κατω στις επιδόσεις μου με έκαναν να μπω σε σκέψεις... πρώτα απο όλα το ότι έτρεξα σε μια εβδομάδα πάνω απο 15k με ενθουσιάζει. Το οτι σερνόμουν την Πέμπτη με ανησυχεί γιατί δεν υπάρχει λόγος. Ουτε άρρωστος ήμουν, ούτε αδυναμία λόγω ελλειψης τροφής είχα... Δεν είμαι πολυ καλά στον εγκεφαλικό/ψυχολογικό τομέα, αλλά αυτό ήταν το ίδιο και την Πέμπτη και σήμερα.
Μάλιστα την Πέμπτη είχα περισσότερη όρεξη για τρέξιμο απο σήμερα, οπου σήμερα πηγα γιατί "έπρεπε", γιατι το είχα προγραμματίσει και δεν μου αρέσει να χαλάω το πρόγραμμα χωρίς λόγο.

Η μόνη σοβαρή διαφορά ήταν οτι σήμερα έβαλα τα LunarGlide ενώ την Πέμπτη είχα βάλει τα Equalon που είναι μεν 6 μήνες παλιότερα αλλά είναι σε καλή κατάσταση και δεν εχουν κάνει δα και τόσα περισσότερα χιλιόμετρα!
Μελετώντας τα διαγράμματα (απο το Nike+) βλέπω πόσο πιο ομαλά και σταθερά έτρεξα σήμερα, έχοντας πιάσει εναν καλό ρυθμό από την αρχή και πόσο άτσαλα και με διακυμάνσεις έτρεξα την Πέμπτη, οπου ΟΛΑ με ενοχλούσαν. Μάλιστα την Πέμπτη δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου (οχι πρίν, μετά το τρέξιμο) και καποια στιγμή καθώς δεν με επιανε ύπνος απόλαυσα μισή ώρα βλακώδες τηλεμάρκετινγκ για να νυστάξω!

Μηπως όλα οφείλονται στο οτι σήμερα είναι Σάββατο, μέσα σε Σαββατοκύριακο ενώ η Πέμπτη είναι απλά άλλη μια εργάσιμη μέρα?

Διαδρομές που εμπνέουν

Σας έχει τύχει ποτέ να περάσετε απο κάποιο μέρος και να σκεφτείτε: "να, εδώ είναι ωραίο μέρος για να κάνω..." κατι άλλο εκτός απο αυτό που ήδη κάνετε? Να περάσετε με το αυτοκίνητο απο ενα λιβάδι και να πειτε "α, ωραίο μέρος για βόλτα" ή να πάτε κάπου ταξίδι και στο πιο άσχετο σημείο να πείτε "μακαρι να μπορούσα να κάνω εδώ ποδήλατο"?
Σε μένα αυτό συμβαίνει συχνά και αρκετές φορές έχω καταφέρει να γυρίσω σε εκείνο το μέρος και να πραγματοποιήσω την σκέψη μου.
Αλλα μέρη τα διατηρώ σε μια νοητή λίστα και περιμένω την ώρα να επιστρέψω σε αυτά για να πραγματοποιήσω το "απωθημένο" μου.


Αυτή η διαδικασία δεν είναι βέβαια κάτι καινούργιο, είναι κάτι που "μαγειρεύεται" μέσα σου πολλές φορές για χρόνια. Πχ πρίν απο 15 χρόνια είχα περάσει απο την γειτονιά στην οποία μένω σήμερα και είχα σκεφτεί "πωπω τι ωραία που είναι εδώ"... τα χρόνια πέρασαν, σχεδόν το ξέχασα, αλλά σήμερα ζω εδώ. Το ίδιο συνέβη και όταν πρίν απο 10 χρόνια περνούσα με το ποδήλατο από την περοχή μου και σκεφτόμουν "ωραία είναι εδώ και ήσυχα, ωραίο μέρος για ποδήλατο".
Και σήμερα περνάω απο άλλα μέρη και σκέφτομαι το ίδιο, ίσως κάποια στιγμή να το πραγματοποιήσω...


Τέλος πάντων, ξέφυγα λίγο απο τον σκοπό αυτής της ανάρτησης: Ηθελα εδώ να μοιραστώ μαζί σας διάφορα μέρη στα οποία θα ήθελα να έχω μια διαφορετική "αλληλεπίδραση"... και στα πλαίσια του blog, ναι βρε, για μέρη να πάω να τρέξω μιλάμε!!!


Ενα απο τα πιο φανταστικά μέρη για τρέξιμο είναι ο Εγγλέζικος Κήπος στο Μόναχο. Τον έχετε δεί και τον ξέρετε! Πού? Σε γνωστή διαφήμιση αυτοκινήτου στην οποία ένας δρομέας τρέχει σε ένα χιονισμένο πάρκο. Παρεπιπτόντως, το συγκεκριμένο ντύσιμο και τον δρομέα να τρέχει στα χιόνια το συνάντησα και στο Βερολίνο. Οι συγκεκριμένες πόλεις έχουν μια σημαντική "κουλτούρα" τρεξίματος και ο κόσμος τρέχει χειμώνα-καλοκαίρι, όχι μόνο στα πάρκα αλλά και σε κάθε ελεύθερο χώρο, και όχι μόνο μέσα στη πόλη και όχι μόνο τρέξιμο αλλά και ποδήλατο και περπάτημα στο βουνό και πολλά ακόμα.


Αλλο ένα μέρος για τρέξιμο, ιδιως το καλοκαίρι είναι ένας ωραίος παραλιακός δρόμος, οπως ο δρόμος Περίσσα - Αγιος Γεώργιος στη Σαντορίνη, ο δρόμος στην παραλία της Πλάκας στην Νάξο, ο δρόμος στην Πολλώνια της Μήλου ή ο δρόμος μετά τον Πλατανιά στα Χανιά. Δρόμοι που είναι άδειοι νωρίς το πρωί, ιδανικοί για τρεξιμο! Αλλα όπου και να παει κανείς διακοπές, σίγουρα θα βρεί εναν ιδανικό δρόμο για πηλάλημα! Ακόμα και μια παραλία με βρεγμένη και πατημένη άμμο (πχ Σχοινιάς) είναι οτι πρέπει.


Αλλα και γύρω απο μια λίμνη, εφόσον υπάρχει δρόμος η μονοπάτι, οπως είναι ο δρόμος στη λίμνη των Ιωαννίνων ή μια απο τις αγαπημένες μου διαδρομές σε υψόμετρο 1000 μέτρα, ο δρόμος γύρω απο την Eibsee, την οποία περισύ κατάφερα να περπατήσω και φέτος εχω σκοπό να τρέξω, τουλάχιστον μέχρι την μεγάλη ανηφόρα στα μισά της διαδρομής...


Πριν απο μερικά χρόνια, το ίδιο μοναδική ήταν η διαδρομή στη ρίζα της Πεντέλης απο την παλιά Πεντέλη μέχρι τον Κοκκιναρά. Τωρα βέβαια δεν υπάρχει πια το δάσος, αλλά ζούμε με την ελπίδα κάποτε να ξαναεμφανιστεί... Μέχρι τότε, μπορούμε να ξεπατωνόμαστε στηρίζα του Υμηττού, απο την Αγ. Παρασκευή μέχρι την Καισαριανή, τουλάχιστον όσοι είνα κοντά.