Τα σοφά λόγια του Obiwan Kenobi με συνόδεψαν στο χτεσινό μου τρέξιμο και το αποτέλεσμα ήταν άκρως ενδιαφέρον και ιδιαίτερα απελευθερωτικό.
Για πρώτη φορά μετα απο 2 χρόνια απλά έτρεξα χωρίς να με νοιάζει ο χρόνος, ο βηματισμός, οι σφιγμοί και όλα τα υπόλοιπα που γυρίζουν μέσα στο κεφάλι μου συνήθως. Εστίασα τα μάτια μου σε ενα σημείο περίπου δυο μέτρα μπροστά μου και έτρεξα, μεχρι να κουραστώ. Αλλα για κάποιο λόγο δεν κουράστηκα. Δεν πιάστηκα. Ετρεξα και συνέχισα να τρέχω, κάλυψα την διαδρομή μου χωρίς να το καταλάβω και γύρισα σπίτι ελαφρύς και χαρούμενος.
Ετρεξα πανω απο μια ωρα και κοιτάζοντας (μετα) τα λογκ, διαπίστωσα οτι έκανα τα δυο ταχύτερα μίλια που εχω κάνει ποτέ. Δυο συνεχόμενα μίλια κάτω απο 18 λεπτά. Δεν ειναι βέβαια και χρόνος για ολυμπιακούς αγώνες (ουτε καν για παραολυμπιακους), αλλά μέχρι τώρα ποτέ δεν είχα καταφέρει να τα κάνω κάτω απο 20 (για όσους δυσκολεύονται στις μετατροπές, δυο μιλια είναι 3,2 χιλιόμετρα). Και για όσους αναρωτιούνται για το τι θεωρείται ανταγωνιστικός χρόνος, στο μίλι είναι γυρω και κάτω απο τα 4 λεπτά.
Συνολικά έτρεξα κατι λιγότερο απο 10k και αν υπολογίσω το περπάτημα από και προς την διαδρομή μου (να περάσω την Πεντέλης με κίνηση απο τα φανάρια - που δεν ειναι και πολυ κοντά) κάλυψα σχεδον 10 και μισό.
Το σημαντικότερο ηταν οτι στο τέλος δεν ήμουν "ετοιμος να πεθάνω", ουτε είχα διάφορα καψίματα και "τριξίματα" απο διάφορα μέρη και μέλη του σώματος (τουλάχιστον μεχρι να κάνω το ντουζάκι μου). Βεβαια, χρειάστηκα εναν δίωρο "υπνακο" (έπεσα ξερός, έκλεισα τα μάτια, τα άνοιξα και είχαν περάσει 2 ώρες).
Οι διάφορες "φωνές" απο τα ταλαιπωρημένα σημεία του σώματος μου έγιναν δυνατότερες την επόμενη μέρα, αλλά δεν είχα το γνωστό πιάσιμο σε γλουτους, μηρούς ώμους και πλάτη.
Ενα ακόμα ενδιαφέρον σημείο που πρόσεξα ηταν οτι πήρε μπροστά το "εργοστάσιο" και ένιωθα ζεστός μέχρι αργά το βράδυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου